Αφιέρωμα στον Matt Hunter (1985 – 1986)

 

Ο Chuck Norris ως Michael Hunter στο Η Ώρα του Γερακιού

Ο υπερπατριώτης (για να μην πω καμιά άλλη κουβέντα…) Matt Hunter, μέσα από δύο ταινίες (στην πρώτη τον υποδύεται ο Chuck Norris και στη δεύτερη ο Michael Dudikoff) της δεκαετίας του ’80 – όταν η οικονομία άνθιζε, παράλληλα με τον φασισμό – μας προσφέρει αξέχαστες στιγμές σκληρής δράσης.

 

Η Ώρα του Γερακιού

Η Ώρα του Γερακιού (Invasion U.S.A., 1985)

 

Σοβιετικοί πράκτορες (με τον Richard Lynch να υποδύεται τον αρχηγό τους) και κουβανοί μετανάστες που διακινούν ναρκωτικά και εκδίδουν τις γυναίκες τους, γίνονται ψυχωτικοί τρομοκράτες που στήνουν προβοκάτσια (ώστε να ξεκινήσουν έναν ιδιότυπο εμφύλιο και παράλληλα να στρέψουν τους πολίτες ενάντια στην αστυνομία) και κάνουν τρελές τυφλές επιθέσεις στις γειτονιές και τα εμπορικά κέντρα των φιλήσυχων πολιτών του Μαϊάμι, με απώτερο σκοπό να επιβάλλουν τον κομουνιστικό ζυγό! Όμως ο πρώην πράκτορας της CIA, Matt Hunter (ο Chuck Norris στον ρόλο της καριέρας του) δεν θα το αφήσει αυτό να περάσει έτσι και θα τους ξεκάνει όλους μόνος του.

 

Πολιτικά λάθος από κάθε άποψη και από όπου και αν την πιάσεις, σκληρή και παρανοϊκή (αδιανόητα πολλά headshots από μικρή απόσταση ή άλλες επιλογές βίας, και «κακοί» που είναι όσο πιο «κακοί» πάει), αλλά συνάμα άκρως απολαυστική, αν έχεις τη διάθεση να δεις την πιο ακροδεξιά περιπέτεια που έκανε ποτέ το δίδυμο των παραγωγών Menahem Golan και Yoram Globus (η Cannon Releasing Corporation διένειμε), και αυτό πραγματικά λέει πολλά.

 

Πρόκειται για ένα σενάριο που έγραψε ο πρωταγωνιστής Chuck Norris (μαζί με τον James Bruner, βασισμένοι σε μια ιστορία του ίδιου και του Aaron Norris) και στην πραγματικότητα αποτελεί την υγρή φαντασίωση κάθε σκληρού ρεπουμπλικάνου (το ότι οι κουβανοί του Μαϊάμι γίνονται το επίκεντρο του μισούς, ενώ συνήθως είναι «δικοί τους» είναι αρκετά χαρακτηριστικό της σαπίλας που «ξερνάει» η ταινία). Ο κόσμος ήταν πολύ διαφορετικός τη δεκαετία του ’80, και βλέποντας την ταινία σήμερα μπορεί εύκολα κανείς να διαπιστώσει πως το σινεμά πλέον δεν είναι επικίνδυνο, κάτι που μπορεί κάποιος να «διαβάσει» με θετικό ή αρνητικό πρόσημο.

 

Από καθαρά κινηματογραφική σκοπιά, και έχοντας ξεκαθαρίσει πως το τελικό προϊόν είναι άκρως προβληματικό (για να μην πούμε τίποτα άλλο…) δεν μπορεί κανείς να παραβλέψει το εξαιρετικό synth soundtrack του Jay Chattaway [απλά θυμηθείτε την σπουδαία δουλειά που έκανε στα Ο Μανιακός Μπάτσος (Maniac Cop, 1988) και Μανιακός Μπάτσος 2 (Maniac Cop 2, 1990)] και την αριστοτεχνική σκηνοθεσία του μαέστρου Joseph Zito [μπορεί να έκανε λίγες ταινίες, αλλά ήταν σχεδόν όλες σπουδαίες, ανάμεσα τους και τα σκληρά Abduction (1975) και Η Δολοφονία της Ρόζμαρυ (The Prowler, 1981)].

 

Δύναμη Εκδίκησης

Δύναμη Εκδίκησης (Avenging Force, 1986)

 

Ένας υποψήφιος γερουσιαστής [ο Steve James του Ο Άνθρωπος από το Λος Άντζελες (To Live and Die in L.A., 1985)] γίνεται στόχος μιας παρακρατικής ομάδας ακροδεξιών, αλλά ο παλιόφιλος του Matt Hunter [ο Michael Dudikoff του American Ninja (1985)] θα σταθεί στο πλευρό του.

 

Με τον Chuck Norris να έχει αρνηθεί να συμμετάσχει σε αυτό το sequel από την Cannon Films (φυσικά με παραγωγούς τους Menahem Golan και Yoram Globus) και τον σπουδαίο Michael Dudikoff να τον αντικαθιστά στον πρωταγωνιστικό ρόλο, και τον Sam Fistenberg [American Ninja (1985)] να αναλαμβάνει τα ηνία από την καρέκλα του σκηνοθέτη, η ταινία κάνει στροφή 180^ο πηγαίνοντας τη δράση στη Νέα Ορλεάνη και παρουσιάζοντας ως «κακούς» αυτή τη φορά μια παραστρατιωτική ομάδα ακροδεξιών που υπερασπίζεται τα όπλα της και την άρια φυλή της (ο κοινωνικός δαρβινισμός δίνει και παίρνει εδώ, μέσα από διάφορες ατάκες). Αλλά παρότι η ταινία είναι περισσότερο πολιτικά ορθή από την προηγούμενη, δυστυχώς δεν είναι εξίσου απολαυστική, με μόνη εξαίρεση ίσως το φινάλε των δυο μονομαχιών σε έναν βάλτο με λάσπη και βροχή.