Αφιέρωμα στις 9½ Εβδομάδες (1986 – 1998)

Kim Basinger και Mickey Rourke στο 9 1/2 Εβδομάδες (1986)

 

Με παραγωγούς τους Mark Damon, Zalman King, Sidney Kimmel, και Anthony Rufus-Isaacs, οι 9½ Εβδομάδες (1986) έγιναν ένα παράδοξο φαινόμενο στη διεθνή αγορά, και με μεγάλη καθυστέρηση ακολούθησαν ένα sequel και ένα prequel τη δεκαετία του ’90.

 

9 1/2 Εβδομάδες (1986)

9½ Εβδομάδες (Nine ½ Weeks, 1986)

 

Η νεαρή Elizabeth (μια άκρως ερωτική Kim Basinger) δουλεύει σε μια γκαλερί της Νέας Υόρκης, όταν γνωρίζει έναν γοητευτικό χρηματιστή (ένας πρόστυχος Mickey Rourke), ο οποίος βήμα-βήμα θα διευρύνει τους σεξουαλικούς της ορίζοντες.

 

Βασισμένο στο ομότιτλο σαχλό (και περίπου αυτοβιογραφικό) βιβλίο της Ingeborg Day και σκηνοθετημένο από τον Adrian Lyne (ένας πραγματικός μάστορας του ανούσιου ερωτισμού), αυτό το ερωτικό δράμα έμεινε στο «ράφι» της Metro-Goldwyn-Mayer για δύο ολόκληρα χρόνια, καθώς θεωρήθηκε πολύ «σκληρό» για ευρεία κατανάλωση, και πράγματι όταν τελικά κυκλοφόρησε οι κριτικοί το έθαψαν και το αμερικάνικο κοινό του γύρισε την πλάτη. Όμως η ανατροπή ήρθε από το soundtrack, το οποίο με μπροστάρη το εμβληματικό “You Can Leave your Hat On” του Joe Cocker «ξεπούλησε» και παρέσυρε την ταινία σε μια διεθνή επιτυχία (ναι, γενικά η μουσική είναι καλύτερη από την ταινία).

 

Βλέποντας το φιλμ σήμερα δεν μπορεί κανείς να παραβλέψει το πόσο διαφορετικά αντιλαμβανόμασταν τον ερωτισμό 40 χρόνια πριν, αφού με τα σημερινά μάτια ο πρωταγωνιστής θα μπορούσε να χαρακτηριστεί κακοποιητικός ή έστω χειριστικός (μια σκηνή σε ένα τραπέζι παραπέμπει οριακά σε βιασμό). Ωστόσο στο καθαρά αισθητικό κομμάτι, οι περισσότερες ερωτικές σκηνές είναι καταπληκτικές τόσο σε επίπεδο χορογραφίας όσο και σε επίπεδο φωτογραφίας, και δεν αναφέρομαι μόνο στο κλασσικό πλέον στριπτήζ της Kim Basinger. Βέβαια για εμένα το αποκορύφωμα είναι η σκηνή στην οποία το ζευγάρι πάει βόλτα στα σκοτεινά μονοπάτια της Νέας Υόρκης (παρότι η «σκηνή» ήταν ήδη στα «τελευταία» της το 1984) και τριγυρνά ανάμεσα σε ανώμαλους των σινεμά και των live sex shows.

 

9 1/2 Εβδομάδες ΙΙ...

9½ Εβδομάδες ΙΙ: Έρωτας στο Παρίσι (Love in Paris, 1997)

 

Δύο χρόνια μετά τον χωρισμό του από την Elizabeth (παρότι η ταινία γυρίστηκε σχεδόν μια δεκαετία μετά) ο John Gray (Mickey Rourke) έχει βυθιστεί στην κατάθλιψη και τον αυτοκτονικό ιδεασμό, όταν πηγαίνει στο Παρίσι για να αναζητήσει το «φάντασμα» της, και πέφτει στα δίχτυα μιας πρώην φίλη της (η άκρως σεξουαλική Angie Everhart) που θα επιτελέσει (τουλάχιστον αρχικά) έναν ρόλο κάπως αντίθετο και θα μυήσει τον πρωταγωνιστή στον άγριο ερωτισμό.

 

Με φτωχή αισθητική (το full screen 4:3 format προδίδει το ότι η ταινία προοριζόταν για την αγορά του βίντεο), με έναν παρηκμασμένο πρώην σταρ του Χόλυγουντ να αδυνατεί να δώσει κύρος (παρότι ομολογουμένως ο Rourke παίζει τίμια και καλύτερα από το υπόλοιπο καστ), με ένα σενάριο-μανιέρα των ερωτικών θρίλερ της εποχής (η ερωτική οδύσσεια του ή της τάδε), και με ανύπαρκτη σκηνοθεσία (από τη «σεσημασμένη» Anne Goursaud), το τελικό προϊόν δεν αφήνει περιθώρια για απόλαυση, ούτε καν ένοχη.

 

Οι Πρώτες 9 1/2...

Οι Πρώτες 9½ Εβδομάδες (The First Nine ½ Weeks, 1998)

 

 

Ένας γιάπης τραπεζίτης (Paul Mercurio), ταξιδεύει στην εξωτική Νέα Ορλεάνη – μάλιστα εν μέσω των εορταστικών εκδηλώσεων του Mardi Grass – προκειμένου να συζητήσει πιθανές επενδύσεις με έναν εκκεντρικό εκατομμυριούχο (ο Malcolm McDowell, καθηλωμένος σε αναπηρικό καροτσάκι για τις ανάγκες του ρόλο), αλλά στην πορεία θα συνδεθεί ερωτικά με την σύζυγο του (μια άκρως σεξουαλική Clara Bellar).

 

Ο Alex Wright αναλαμβάνει το σενάριο και τη σκηνοθεσία αυτού του αχρείαστου prequel, το οποίο μπορεί να είναι αισθητικά πιο ενδιαφέρον από την προηγούμενη ταινία, αλλά προδίδει τόσο τις καταβολές της αγοράς του βίντεο, όσο και της αδιαφορίας με την οποία προσεγγίζεται το προϊόν από όλους τους εμπλεκόμενους. Το χειρότερο είναι ότι το φιλμ αρνείται να επενδύσει στο subplot που συμπεριλαμβάνει μια σατανική αίρεση.