Αφιέρωμα στον ονειρικό κόσμο του Richard Driscoll (1985 – 2023)

 

Ο Bob Flag ως Dennis Nielsen στο Cold Light of Day (1990)

Ο Richard Driscoll γεννήθηκε το 1951 στο Cornwall της Αγγλίας, και όταν παίζει ως ηθοποιός χρησιμοποιεί το ψευδώνυμο Steven Craine προκειμένου να αποφεύγει το μπέρδεμα με τον συνονόματο του συνάδελφο. Αποφοίτησε από  τη RADA (Royal Academy of Dramatic Arts), ενώ ταινίες του έχουν κερδίσει βραβεία σε φεστιβάλ όπως αυτό της Βενετίας ή του Τορόντο [για το Cold Light of Day (1990), στο οποίο ήταν παραγωγός], όμως οι φαν του τρόμου τον θυμόμαστε για το ντεμπούτο του ως σκηνοθέτης και σεναριογράφος [The Comic (1985)]. Τα τελευταία χρόνια απασχόλησε (αρνητικά) τη δημοσιότητα τόσο για λανθασμένες δηλώσεις στην εφορία [σχετικά με τον προϋπολογισμό του Eldorado (2012)], για τις οποίες μάλιστα εξέτισε και ποινή φυλάκισης τριών ετών, όσο και για καταγγελίες για σεξουαλική παρενόχληση από δύο γυναίκες. Αυτά τον έχουν αναγκάσει να εργάζεται συχνά με ψευδώνυμα, μετά την αποφυλάκιση του. Εδώ θα ρίξουμε μια ματιά σε ένα αντιπροσωπευτικό κομμάτι του έργου του, παρακολουθώντας μια ταινία από διαφορετικές δεκαετίες κατά τις οποίες υπήρξε ενεργός.

 

The Comic (1985)

The Comic (1985)

 

Ο Sam Coex (ο Steve Munroe) είναι ένας κωμικός (κοκκινομάλλης με πραγματικά γελοία κόμμωση) σκοτώνει έναν συνάδελφο του (ο Jeff Pirie) προκειμένου να τον αντικαταστήσει σε ένα κακόφημο κλαμπ, στο οποίο σύντομα θα χάσει την ψυχή του βυθισμένος στον κόσμο της νύχτας και τον μοιραίων stripper.

 

Το κινηματογραφικό ντεμπούτο του Richard Driscoll (ως σεναριογράφος, παραγωγός, σκηνοθέτης, μοντέρ, και πολλά άλλα) υποτίθεται πως εκτυλίσσεται σε ένα dystopian μέλλον μιας αυταρχικής χώρας με αστυνόμους βασανιστές (τυχών ομοιότητες με τη σημερινή κατάσταση είναι τυχαίες), αλλά ο τρόπος που αυτό αποδίδεται, δηλαδή με φωτισμούς αλά strip club και μηχανές καπνού αλά μπουζούκια, παραπέμπουν περισσότερο σε ένα ονειρικό χάος, που δεν είναι πολλά περισσότερα από μια ‘80s φαντασίωση επιπέδου βιντεοταινίας. Πρόκειται μια – ανά διαστήματα – σκληρή ταινία (κάποια βασανιστήρια συμπεριλαμβάνουν αφαίρεση δοντιού).

 

Cold Light of Day (1990)

Cold Light of Day (1990)

 

Βασισμένο στη σειρά φονικών που διέπραξε στο Λονδίνο ο serial killer Dennis Nielsen [εδώ τον υποδύεται άψογα ο Bob Flag, γνωστός ως ο «μεγάλος αδελφός» του 1984 (1984)], με θύματα του κοινωνικά αποκλεισμένους ομοφυλόφιλους που σύχναζαν σε κακόφημους δρόμους, και που η εξουθένωση τους οδήγησε είτε στο job center που δούλευε ο θύτης, είτε στο διαμέρισμα του, με αντάλλαγμα λίγα χρήματα ή ένα ποτήρι τσάι, πληρώνοντας τα με τη ζωή τους, η παρούσα ταινία σε σενάριο και σκηνοθεσία Fhiona-Louise (η οποία ήταν τότε μόλις 21 ετών – μια από τις νεαρότερες γυναίκες που «υπέγραψαν» ταινία ως τότε – για να εξαφανιστεί έκτοτε) προκαλεί σοκ όχι μόνο για την ακρότητα της (η οποία γίνεται ακόμα πιο άβολη χάρη στη ρεαλιστική προσέγγιση) αλλά και επειδή κυκλοφόρησε τόσο λίγο καιρό μετά τα φρικτά εγκλήματα που σόκαραν το Ηνωμένο Βασίλειο.

 

Είναι επίσης καταπληκτικό το ότι ο παραγωγός Richard Driscoll παρά την exploitation προσέγγιση του στο να αναλάβει την εν λόγω ταινία (που ξεκίνησε ως student film του Λονδρέζικου τμήματος του Lee Strasberg Theatre and Film Institute) όταν το θέμα ήταν ακόμη «φρέσκο» στα tabloid, κατάφερε να «ξεγελάσει» το art-house κοινό του 47^ου Διεθνούς Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Βενετίας, το οποίο όχι μόνο φιλοξένησε την πρεμιέρα της, αλλά της απένειμε και βραβείο!

 

Necronomicon (2023)

Necronomicon (2023)

 

Με το όνομα του H.P. Lovecraft φαρδιά-πλατιά πάνω από τον τίτλο (το σενάριο του Richard Driscoll – ο οποίος υπογράφει και τη σκηνοθεσία – έχει ελάχιστα να κάνει με το έργο του συγγραφέα, κατά πόσο μάλλον με την ποιότητα του), η ολοκαίνουργια αυτή ταινία τρόμου καταπιάνεται με έναν συγγραφέα (τον υποδύεται ο δημιουργός) που βρίσκει μια κόπια του περίφημου βιβλίου που ανασταίνει τους νεκρούς, και σύντομα η κατάσταση ξεφεύγει.

 

Στην ουσία για τα μόλις 73 λεπτά που διαρκεί αυτή η ταινία κινηματογραφήθηκε ελάχιστο υλικό, καθώς το περισσότερο από αυτό «πλαισιώνεται» από εκτενή σεκάνς άθλιων CGI που θυμίζουν video game της συμφοράς και αψηφούν κάθε πιθανό νόμο της φυσικής! Μάλιστα τα περισσότερα από αυτά, είναι στο ύφος της «περιπέτειας», με ανατινάξεις και κυνηγητά αυτοκινήτων, που καμία σχέση δεν έχουν με τις προτεινόμενες αισθητικές ευαισθησίες μιας ταινίας τρόμου.

 

Αν πάμε μάλιστα να κρίνουμε τα εν λόγω ελάχιστα λεπτά που ο δημιουργός μπήκε στον κόπο να κινηματογραφήσει, αυτά διανθίζονται από τη χειρότερη ηθοποιία που έχουμε δει εδώ και πολύ καιρό (ακόμη και ο κακομοίρης ο Michael Madsen – ο οποίος συμφώνησε να εμφανιστεί για μια σκηνή, με αντάλλαγμα μάλλον ένα δείπνο – αδυνατεί να διασωθεί), ενώ και οι διάλογοι είναι τόσο άκομψοι και χοντροκομμένοι, που θυμίζουν άλλες (μάλλον όχι και τόσο καλές) εποχές.

 

Το ποζεράδικο δε, μοντάζ (και πάλι του Driscoll, για να μην ξοδευόμαστε) που θυμίζει κακό βιντεοκλίπ της δεκαετίας του ’90, δεν υπηρετεί καμία δραματουργία, προσπαθώντας μάλλον να καλύψει τις αμέτρητες απροσεξίες των (λιγοστών) γυρισμάτων. Αυτή η προσέγγιση μάλιστα κάνει την ταινία συχνά να μοιάζει με student film, πράγμα κάπως ντροπιαστικό για έναν βετεράνο του χώρου. Βέβαια, δεν ξέρω πως τα καταφέρνει ο άτιμος, αλλά παρόλα αυτά το τελικό αποτέλεσμα είναι άκρως απολαυστικό!