Μια αυγή με τον κινηματογράφο του Jim Van Bebber (1988 & 1997)

 

Ο Jim Van Bebber αποτελεί έναν ζωντανό θρύλο του αμερικάνικου regional horror της δεκαετίας του ’80 και εντεύθεν, τον οποίο μάθαμε από το VHS του Νεκρός την Αυγή (Deadbeat at Dawn, 1988). Αργότερα τον έμαθαν και οι φαν της metal μουσικής μέσω των συνεργασιών του με μπάντες όπως οι Necrophagia (η βιντεοκασέτα του Through Eyes of the Dead, 1999 ήταν ένα έργο «μύησης») και οι Pantera. Όμως παρότι συνεχίζει να κινεί τα νήματα αρκετών ταινιών πίσω από την κάμερα (συμμετείχε ενεργά σε κάποια από τα πρόσφατα American Guinea Pig), η μόνη άλλη μεγάλου μήκους που κατάφερε να ολοκληρώσει ως σκηνοθέτης είναι το The Manson Family (1997).

 

Νεκρός την Αυγή (Deadbeat at Dawn, 1988)

 

Ο αρχηγός της συμμορίας The Ravens, Goose (ο Jim Van Bebber) δέχεται πιέσεις από την κοπέλα του Christie (η Megan Murphy) ώστε να αφήσει τη ζωή του δρόμου και της παραβατικότητας παρότι η επαρχιακή και απομονωμένη κόλαση στην οποία μοιάζει να ζουν δεν αφήνει περιθώρια για κάτι καλύτερο. Για πετύχει μια έξοδο από τον κόσμο του εγκλήματος και να ξεκινήσει μια σύννομη ζωή με τη σύντροφο του, ο Goose πραγματοποιεί μια αγοραπωλησία ναρκωτικών που του επιφέρει ένα μεγάλο χρηματικό ποσό, όμως τότε βρίσκει την ευκαιρία η αντίπαλη συμμορία των The Spiders και δολοφονεί την Christie. Συντετριμμένος, ο πρωταγωνιστής μετακομίζει στο αχούρι του ναρκομανή πατέρα του, ως που παρουσιάζεται μια νέα «ευκαιρία», όταν οι δύο συμμορίες αποφασίζουν να συνεργαστούν για να πραγματοποιήσουν μια μεγάλη ληστεία, η οποία όμως θα αποφέρει τελικά το χάος και τον θάνατο.

 

Βγαλμένο από τα σπλάχνα του Ohio (γυρίστηκε στο Deyton, όπου επίσης λαμβάνει χώρα), αυτό το DIY regional διαμάντι, έβαλε τον σεναριογράφο, μοντέρ, και σκηνοθέτη Jim Van Bebber στον χάρτη του ανεξάρτητου κινηματογράφου, αλλά χάρη στην κακή διανομή της δεν κατάφερε να εξασφαλίσει μια μεγαλύτερη καριέρα για τον δημιουργό, και το φιλμ απλά παρέμεινε ένας θρύλος της βιντεοκασέτας. Πέραν της ολοκληρωμένης και μεστής πλοκής, το κοινό θα πρέπει να εστιάζει στην παρακμή επί της οθόνης, με το gore και τα ναρκωτικά να προσφέρονται εν αφθονία. Είναι τέτοια η σήψη και η παρακμή εδώ που δύσκολα οι νέοι που αγοράζουν την ταινία σε διάφορες γυαλισμένες επανακυκλοφορίες θα καταλάβουν τι είναι αυτό που βλέπουν. Θυμίζει αρκετά τα Combat Shock (1984) και Story of a Junkie (1985), τα οποία είναι τα δύο σκληρότερα και σοβαρότερα φιλμ της δεκαετίας του ’80 που διένειμε η Troma.

 

The Manson Family (1997)

 

Περίπου τρεις δεκαετίες μετά τα φονικά που διέταξε ο Charles Manson και συγκλόνισαν την Αμερική και ολόκληρο τον κόσμο, ενώ έβαλαν τέλος στην εποχή της αθωότητας των «παιδιών των λουλουδιών», ένας δημοσιογράφος ετοιμάζει ένα ντοκιμαντέρ με συνεντεύξεις επιζώντων, αρχειακό υλικό, και αναπαραστάσεις γεγονότων, ως που η ζωή θα μιμηθεί τη ζωή, και ένας σύγχρονος εφιάλτης θα ταράξει και πάλι τα νερά του αστικού τρόπου ζωής.

 

Εδώ ο σεναριογράφος και σκηνοθέτης Jim Van Bebber χρησιμοποιεί 8mm φιλμ και μοντάζ αλά βιντεοκλίπ, με μια αισθητική που παραπέμπει πολύ στα ‘90s. Μπορεί να μην είναι τόσο καλοφτιαγμένο όσο το Γεννημένοι Δολοφόνοι (Natural Born Killers, 1994) – δεν θα μπορούσε άλλωστε να συγκριθεί αφού οι προϋπολογισμοί των δύο ταινιών έχουν μια απόκλιση πολλών εκατομμυρίων δολαρίων – είναι όμως πολύ πιο βίαιο και σκληρό (το γυμνό, το gore, και τα ναρκωτικά «δίνουν και παίρνουν»), και δεδομένου του ότι – παρά τις σποραδικές προβολές και κυκλοφορίες του – ποτέ δεν ολοκληρώθηκε πραγματικά, στέκεται πάρα πολύ καλά.