The Wolf of Snow Hollow (2020) review

Η παρθενική μεγάλου μήκους ταινία του πολυμήχανου Jim Cummings, το Thunder Road δεν ήταν απλά μία από τις χειρότερες ταινίες του 2018, ήταν από εκείνες τις ταινίες ήταν τόσο κακές που σε πιάνουν τα διαόλια σου και μόνο που τις θυμάσαι. 

Όπως μπορείτε να καταλάβετε, ο μαζοχισμός μου δεν μου επέτρεψε να αγνοήσω το νέο του πόνημα με τίτλο The Wolf of Snow Hollow! 

Βρισκόμαστε στη μικρή ορεινή πόλη Snow Hollow της Utah στη καρδιά του χειμώνα. 

Μια νεαρή κοπέλα που βρισκόταν εκεί σε διακοπές με τον φίλο της, βρίσκεται μυστηριωδώς κατακρεουργημένη. 

Ο ηλικιωμένος, ασθενής κι ένα βήμα πριν τη σύνταξη σερίφης σοκάρεται από την αγριότητα της δολοφονίας, με τα ηνία της υπόθεσης να αναλαμβάνουν οι βοηθοί του, μεταξύ των οποίων και ο γιος του, John Marshall. 

Τα θύματα αυξάνονται, με τον John να βρίσκεται πελαγωμένος ανάμεσα στην ευθύνη να αναπληρώσει τον πατέρα και να βρει τον υπεύθυνο, στις φήμες που μιλούν για κάποιο πλάσμα μεταξύ αρκούδας και λύκου και στη προσπάθειά του να κρατήσει μια καλή σχέση με την έφηβη κόρη του. 

Ως δημιουργός είναι μια μίξη αδερφών Coen και Wes Anderson. 

Ως ηθοποιός είναι μια μίξη Owen Wilson και Jim Carrey. 

Χωρίς να φτάνει στο δαχτυλάκι οποιουδήποτε απ’ αυτούς, ο Jim Cummings ομολογουμένως δεν είναι ατάλαντος, όχι τελείως!..

Τυπικά το The Wolf of Snow Hollow είναι κωμωδία τρόμου με το τελικό αποτέλεσμα να θυμίζει αρκετά το The Dead Don't Die, μια ταινία που σίγουρα δεν την λες και υπόδειγμα του είδους. 

Σεναριακά δεν δίνει ιδιαίτερη σημασία στη πλοκή, έχει όλα κι όλα δύο-τρία plot points, απόλυτα αναμενόμενα, σε τέτοιο σημείο που το τελικό twist-άκι μοιάζει αναπόφευκτο αλλά και άκρως γελοίο, σχεδόν παιδικό.

Το σενάριο είναι για ακόμη μια φορά προσωποκεντρικό και επικεντρωμένο σχεδόν αποκλειστικά στον πρωταγωνιστή, με τον Cummings να μοιάζει από τη δεύτερή του κιόλας ταινία να έχει πιάσει τη μανιέρα του weirdo συμπαθητικο-αντιπαθητικού και απλά να του αλλάζει τη στολή.

Δεν είναι ha-ha funny αλλά έχει μία-δυο σκηνούλες που θα σκάσετε ένα χαμογελάκι (μα ποιος μπορεί να θέλει να πετάξει μπίρες σε ένα περιπολικό;!), με το υπόλοιπο να σπαταλιέται σε αυτό το weird κυρίως physical χιούμορ που θα πρέπει να είσαι Jim Carrey για να υπηρετήσεις και ο Cummings σίγουρα δεν είναι. 

Σκηνοθετικά έχουμε μια αξιοπρεπή έως και ενδιαφέρουσα camerawork που έχει ξεπατικώσει ότι κυκλοφορεί στο indie αμερικάνικο σινεμά, όμως λόγω του άνευρου χιούμορ και της ωσεί παρούσας πλοκής, το The Wolf of Snow Hollow δεν έχει απλά προβλήματα ρυθμού, είναι νέτα σκέτα βαρετό. 

Άφησα τελευταίο τον τομέα του horror για τον απλό λόγο πως το τρομοlevel του κυμαίνεται στα επίπεδα του Twilight! 

Ο Jim Cummings είναι ξεκάθαρα ένας τύπος love or hate. 

Δεν μπορώ να αρνηθώ πως έχει το δικό του χαρακτηριστικό στυλ μπροστά και πίσω από τη κάμερα, το οποίο όμως παραμένει στα μάτια μου ως απλό στυλ, επιφανειακό, σαχλό και στη τελική ατυχές.

Το ότι η νέα του ταινία δεν είναι τόσο χάλια όσο η πρώτη δεν το λες και κομπλιμέντο αλλά δείχνει τουλάχιστον μια μικρή εξέλιξη προς τη σωστή κατεύθυνση. 

Αρκεί όμως για να του δώσουμε και τρίτη ευκαιρία;

FilmBoy