Η Σιωπή - The Silence (2019) review

Στο The Silence του John R. Leonetti παρακολουθούμε τον αγώνα επιβίωσης της νεαρής Ally Andrews (Kiernan Shipka, The Blackcoat's Daughter aka February) και της οικογένειάς της, εναντίον κάποιων τερατωδών πλασμάτων που κατέκλυσαν τον πλανήτη και τα οποία εντοπίζουν τα θηράματα τους μέσω της πρόκλησης θορύβου.
Η Ally έχει χάσει την ακοή της όταν ήταν 13 χρονών και επομένως είναι εξοικειωμένη στο να ζει μέσα στη σιωπή.
Το γεγονός ότι η οικογένειά της γνωρίζει τη νοηματική, θα παίξει καταλυτικό ρόλο στο να αντιμετωπίσουν τον υπερφυσικό κίνδυνο.

Το The Silence ήταν το πρώτο βιβλίο τρόμου (γραμμένο από τον Βρετανό Tim Lebbon) που εισήγαγε στη μυθοπλασία την ιδέα ενός κόσμου όπου η πρόκληση θορύβου οδηγεί σε βέβαιο θάνατο.
Το μυθιστόρημα είχε εκδοθεί πολύ πριν τη δημιουργία της ταινίας A Quiet Place που παρακολουθήσαμε πέρυσι.
Η ταινία του Leonetti αποτελεί ουσιαστικά την οπτικοποίηση του «αυθεντικού» υλικού.

Μετά το Bird Box, όπου οι ήρωες καλούνται να ζήσουν σε ένα περιβάλλον όπου απαγορεύεται να δούνε, το Netflix πέρασε στη συγκεκριμένη ιδέα, γεγονός που σε κάποιο βαθμό είναι αναμενόμενο.
Οι συγκρίσεις βέβαια με το A Quiet Place είναι μοιραίες και αναμενόμενες.

Θα έλεγα ότι το The Silence εστιάζει περισσότερο στο origin του όλου αποκαλυπτικού γεγονότος που βύθισε τον κόσμο στη σιωπή, σε αντίθεση με το A Quiet Place το οποίο ξεκινάει ήδη σε έναν τέτοιο κόσμο.
Στο The Silence παρακολουθούμε τις πρώτες μέρες της καταστροφής.
Ο Leonetti αναδεικνύει το υλικό στο οποίο βασίστηκε, χτίζοντας την πλοκή και την ατμόσφαιρα με υποδειγματικό τρόπο και παρέχοντας έντονο σασπένς στις σκηνές που απαιτείται.

Δυστυχώς κάπου προς το τέλος, γίνεται μια επιτάχυνση των γεγονότων που δίνει την αίσθηση ότι προσπάθησε να «χωρέσει» πολλές εξελίξεις του βιβλίου μέσα σε λίγο χρόνο.
Δεν μπορώ να πω ότι απέτυχε, ωστόσο αυτή η ενέργεια λειτουργεί κάπως αποκλιματικά και κάπου χαλάει την όλη δομή που έχει δημιουργηθεί.

Ωστόσο το The Silence καταφέρνει να κρατήσει το ενδιαφέρον αμείωτο καθ’ όλη τη διάρκειά του.
Σε ρουφάει στον κόσμο του και δεν σε αφήνει παρά μόνο όταν πέφτουν οι τίτλοι του τέλους.
Πρόκειται για μια φιλότιμη προσπάθεια που στέφτηκε με επιτυχία και που θα προκαλούσε ακόμη μεγαλύτερη αίσθηση, αν δεν είχε προηγηθεί την προηγούμενη χρονιά το A Quiet Place (του οποίου η θεματολογία ήταν πανομοιότυπη).

Βασίλης Γιαννάκης.