Escape Room (2019) review

Τα επονομαζόμενα escape rooms (δωμάτια διαφυγής) είναι μια διαδεδομένη μόδα τόσο στην χώρα μας, όσο και στο εξωτερικό.
Αυτός ίσως είναι ο λόγος που τα δύο τελευταία χρόνια έχουν κυκλοφορήσει τρεις (3) ταινίες με θέμα τα escape rooms και με τον ίδιο ακριβώς τίτλο.
Το συγκεκριμένο πόνημα του Adam Robitel (Insidious: The Last Key), σε σενάριο των Bragi F. Schut (Season of the Witch) και Maria Melnik (American Gods), είναι το τρίτο στη σειρά και φαίνεται ότι υπερτερεί σαφώς σε σχέση με τις προηγούμενες απόπειρες.
Πρωταγωνιστούν οι Jay Ellis, Tyler Labine (Tucker and Dale vs Evil), Deborah Ann Woll (Daredevil), Taylor Russell (Down a Dark Hall), Nik Dodani και Logan Miller (Love, Simon).

Η ιστορία δεν διαφέρει καθόλου.
Αυτή τη φορά, έξι άγνωστοι λαμβάνουν μια μυστηριώδη πρόσκληση για ένα σπέσιαλ δωμάτιο διαφυγής, το οποίο αν καταφέρουν να ολοκληρώσουν θα κερδίσουν ένα εκατομμύριο δολάρια.
Γρήγορα ανακαλύπτουν ότι οι παγίδες του παιχνιδιού δεν είναι καθόλου ψεύτικες και αν δε βιαστούν, δε πρόκειται να βγουν απ’ αυτό ζωντανοί.

Σε ένα ευρύτερο πλαίσιο, τα κινηματογραφικά «δωμάτια διαφυγής», εντάσσονται στο ευρύτερο υποείδος τρόμου που εγώ αποκαλώ «τρόμος σε περιορισμένο χώρο» και το οποίο έχει καθιερωθεί με το franchise του Saw (2004-2017) αλλά και πιο νωρίς με το Panic Room (2002) του Fincher.
Η συγκεκριμένη «μόδα» θέλει τους πρωταγωνιστές να αγωνίζονται για τη ζωή τους σε ένα μικρό μέρος που αποτελείται από ένα έως ελάχιστα δωμάτια και η πρόκληση που αντιμετωπίζει ο σκηνοθέτης είναι το πώς θα καταφέρει να διατηρήσει αμείωτο το ενδιαφέρον του θεατή, σε ένα σκηνικό που αλλάζει από ελάχιστα, έως καθόλου.

Στην περίπτωση της ταινίας που διαπραγματεύεται το παρόν review, η πρόκληση ήταν ακόμη πιο δύσκολη: Έχοντας ήδη προηγηθεί δύο αποτυχημένες, πανομοιότυπες ταινίες με τον ίδιο τρόπο, με μία σκηνοθεσία που αποτελεί καρμπόν-αντιγραφή αυτής του Saw και όλα αυτά, σε ένα PG-13 πλαίσιο, το νέο Escape Room προδιαθέτει πολύ αρνητικά το κοινό ΠΡΙΝ εισέλθει στην αίθουσα.
Ωστόσο οι δημιουργοί του νέου Escape Room τα κατάφεραν με έναν μαγικό τρόπο να ανταπεξέλθουν και να δώσουν μια ικανοποιητική λύση στη «δύσκολη» αυτή εξίσωση.

Ήδη μια διαδοχή σκηνών που στόχο έχουν να μας συστήσουν κάποιους από τους χαρακτήρες και που εκτυλίσσεται στην αρχή, δίνει έναν καλό τόνο για τη συνέχεια και προδιαθέτει το κοινό θετικά.
Όταν αργότερα ξεκινάει η δράση στο escape room, δίδεται ιδιαίτερη έμφαση στο να γίνουν κατανοητοί οι πολύπλοκοι γρίφοι στον θεατή, σε σημείο που να αισθάνεται ότι συμμετέχει και ο ίδιος στη δράση και ότι αγωνίζεται μαζί με τους ήρωες για τη ζωή του.
Παράλληλα, με κάποιο μαγικό τρόπο, η μεστή από σασπενς σκηνοθεσία τύπου saw κολλάει γάντι με τα όσα διαδραματίζονται στην οθόνη.

Η τελική αίσθηση που αφήνει το τελευταίο (και καλύτερο) Escape Room ήταν ότι οι δημιουργοί κάνανε ό,τι περνούσε από το χέρι τους προκειμένου να κερδίσουν ένα δύσκολο στοίχημα.
Ναι μεν το κατάφεραν, ωστόσο δεν μπορεί κανείς να παραβλέψει το γεγονός ότι σπαταλήθηκε τόσο πολύ ταλέντο σε μία τετριμμένη ιδέα.
Τα πάντα στην ταινία «λειτουργούν καλά», αλλά φαίνεται εν τέλει ότι εγκλωβίζονται σε ένα πλαίσιο αναμενόμενο, προβλέψιμο και υπερβολικά «ασφαλές».

Πρόκειται για ένα έργο που διασκεδάζει έντονα και που αφήνει καλές εντυπώσεις στο τέλος, χωρίς να κάνει την υπέρβαση, διότι είναι εξαρχής καταδικασμένο –λόγω της χιλιοειπωμένης θεματολογίας του- να μην την κάνει.
Ωστόσο αξίζει να το δείτε και θεωρώ ότι θα σας εκπλήξει ευχάριστα.

Βασίλης Γιαννάκης.