Doctor Sleep (2019) review

Όπως είχε πει επανειλημμένως ο Stephen King, η κινηματογραφική διασκευή του The Shining είναι σαν ένα όμορφο αμάξι χωρίς μηχανή, μπορείς να μπεις μέσα, να θαυμάσεις την ομορφιά του, αλλά δεν έχεις να κάνεις τίποτα άλλο.

Όπως ίσως καταλάβατε ανήκω στη μειοψηφία που δεν του αρέσει η “κλασσική” ταινία του Stanley Kubrick, παρότι εννοείται πως αναγνωρίζω κάποιες -πολύ συγκεκριμένες- τεχνικές αρετές της.
Το ενδιαφέρον μου για ένα sequel ήταν πρακτικά μηδαμινό και από το Doctor Sleep δεν περίμενα τίποτε.
Για να είμαι απόλυτα ειλικρινής, αν δεν τύχαινε μια αλλαγή στην ώρα της δημοσιογραφικής προβολής, δεν είχα σκοπό να το δω καν.
Προκαταβολικά στραβωμένος λόγω και της μεγάλης διάρκειας, μπήκα στην αίθουσα, έσβησαν τα φώτα και… κοίτα να δεις που με περίμενε μια πραγματικά ευχάριστη έκπληξη.

Σχεδόν 40 χρόνια μετά τα γεγονότα του ξενοδοχείο Overlook, ο Danny πιεσμένος από τα τραύματα του παρελθόντος έχει πιάσει πάτο.
Είναι άστεγος και ζει βουτηγμένος στο αλκοόλ και τα ναρκωτικά.
Μέχρι που αποφασίζει να κάνει μια νέα αρχή, μπαίνει στο πρώτο πούλμαν και κατεβαίνει στη μικρή πόλη Frazier του New Hampshire.
Εκεί έχει την τύχη να τον προσέξει ο Billy Freeman, ένας καλοκάγαθος άνδρας που αναγνωρίζει τα σημάδια του πόνου στον Danny και τον βοηθάει να σταθεί στα πόδια του, να βρει μια δουλειά, ένα σπίτι αλλά και να απεξαρτηθεί.

Παράλληλα, σε μια άλλη άκρη της Αμερικής ζει η έφηβη Abra, ένα κορίτσι με εξίσου αν όχι μεγαλύτερη Λάμψη από τον Danny.
Η δολοφονία ενός -άγνωστου και στους δύο- αγοριού τους φέρνει κοντά, αποκαλύπτοντας την True Knot, μία αίρεση που τρέφεται από τη Λάμψη και τώρα έχει βάλει στο στόχαστρό της το κορίτσι.
Abra και Danny θα πρέπει να αφήσουν πίσω την ήσυχη ζωή τους και να συνεργαστούν πριν είναι πολύ αργά και για τους δύο.

Το The Shining είναι μια ταινία που μπορεί να αφήνει πολλά υπονοούμενα αλλά λέει ελάχιστα.
Με το lore γύρω από την ίδια τη Λάμψη να μένει ορθάνοιχτο, το Doctor Sleep βρίσκει εξαιρετικό πάτημα για να το “ανοίξει”, κρατώντας όμως παράλληλα την ίδια στάση, χωρίς επεξηγήσεις όσον αφορά τα “δομικά” ερωτήματα γύρω της.

Αφήνοντας πίσω τη κλειστοφοβική ατμόσφαιρά του ξενοδοχείου, η νέα ταινία εξελίσσεται, τουλάχιστον μέχρι τη τελευταία της πράξη, σε εξωτερικούς χώρους, με το σεναριακό εύρημα της αίρεσης ανθρώπων που έχουν και οι ίδιοι την Λάμψη σε διάφορες μορφές της αλλά την εκμεταλλεύονται για να αποκτήσουν αιώνια ζωή, “ρουφώντας” την κυριολεκτικά από άλλους, να λειτουργεί πολύ καλά, έστω κι αν το σενάριο ούτε εδώ μπαίνει σε πολλές πολλές λεπτομέρειες.

Ο Mike Flanagan (Gerald's Game) που βρίσκεται και στο σενάριο και στη σκηνοθεσία έχει πολύ δύσκολο έργο αφού η σύγκριση με τον Kubrick θα είναι αναπόφευκτη, όμως χάρη σε έξυπνες δημιουργικές επιλογές βγαίνει κάτι παραπάνω από αλώβητος.

Κατ’ αρχάς δεν πέφτει (μέχρι το τελευταίο act) στη λόμπα της αντιγραφής.
Φυσικά και υπάρχουν πολλές σκηνές που κλείνουν το μάτι στο The Shining αλλά το φιλμ έχει ένα συνολικά τελείως διαφορετικό, πιο μοντέρνο ύφος και ρυθμό.
Η πλοκή τρέχει νερό, με τα απανωτά (ανούσια) steadicam πλάνα να αποτελούν παρελθόν, παίρνοντας μαζί τους κάθε ίχνος νεκρού χρόνου.

Όσον αφορά τον τρόμο, εδώ μάλλον θα εξοργίσω πολλούς γιατί θεωρώ πως το The Shining κινείται στα όρια του άθελα γελοίου και μόνο τρόμο δε μπορεί να προκαλέσει, με το Doctor Sleep να κρατάει την υποβλητική ατμόσφαιρα πετώντας στα σκουπίδια τις ατέλειωτες τσιρίδες και τα 3.000 πλάνα της ίδιας σκηνής, κάτι που έχει ως αποτέλεσμα σίγουρα όχι τον απόλυτο τρόμο αλλά τουλάχιστον δεν αρχίζεις τα μπινελίκια.

Έκανα ήδη δύο αναφορές και νομίζω αυτή είναι η στιγμή που πρέπει να περάσω και στο τελευταίο act.
Σε αυτό λοιπόν, γίνεται αυτό που λίγο πολύ όλοι περιμέναμε, η επιστροφή στο Overlook.
Εκεί δυστυχώς, ο Flanagan παθαίνει Kubrick αρχίζει την αέναη περιήγηση στο εγκαταλελειμμένο πια ξενοδοχείο και γκρεμίζει ότι καλό του είχα αναγνωρίσει μέχρι εκείνο το σημείο με τον ρυθμό να πέφτει στα πατώματα, τη φωτογραφία να προσπαθεί ματαίως να αντιγράψει τον προκάτοχό του, και το πιο αμφιλεγόμενο, επαναφέρει on-screen παλιούς γνωστούς αλλά με re-casting!
Ελπίζω αυτή η επιλογή να ήταν υποχρεωτικά λόγω άρνησης δικαιωμάτων ή κάτι τέτοιο, γιατί αν ήταν συνειδητή, σε κάνει να φωνάζεις wtf!

Στις ερμηνείες, ο Ewan McGregor (Zoe) ήταν μια safe επιλογή και αυτό ακριβώς βγήκε και στο πανί, με τον ρόλο ως Danny να είναι άκρως ικανοποιητικός αλλά και λίγο flat και μάλλον θέλαμε το κάτι παραπάνω.
Η έκπληξη ήρθε από την Rebecca Ferguson (Men in Black: International) που ως βασική villain σίγουρα κερδίζει τις εντυπώσεις.
Πολύ καλή και η νεαρή Kyliegh Curran στο ρόλο της Abra.

Σίγουρα δεν ανήκω στο κοινό που θα έτρεχε να δει το Doctor Sleep, όμως ως ένας από τη μειοψηφία, η ταινία του Mike Flanagan παρά τα κάποια προβλήματα και ειδικά εκείνα της τελευταίας πράξης, ήταν κάτι παραπάνω από ικανοποιητική, σχεδόν απολαυστική.
Αν πάλι είστε από εκείνους που θεωρείτε το The Shining αριστούργημα και περιμένετε κάτι αντίστοιχο, μάλλον θα απογοητευτείτε.

FilmBoy