Το Αυτό: Κεφάλαιο 2 - It: Chapter 2 (2019) review

Δεν έχω διαβάσει τη νουβέλα, δεν έχω δει τη τηλεταινία και δεν έχω κουλροφοβία.
Όταν βγήκε το πρώτο κεφάλαιο, το είδα κυριολεκτικά από σπόντα και με εξέπληξε αφού κατάφερε να έχει τις κατάλληλες δόσεις 80's νοσταλγίας, teen drama και horror.
Δυο χρόνια αργότερα, το Κεφάλαιο Δύο βρέθηκε στη λίστα μου με τις πιο πολυαναμενόμενες ταινίες του φθινοπώρου, όμως δυστυχώς δεν κατάφερε να αντεπεξέλθει των προσδοκιών.

Όπως φαντάζομαι είναι γνωστό, το It Chapter Two πιάνει την ιστορία 27 χρόνια μετά τα γεγονότα της πρώτης.
Οι “losers” έχουν κάνει ο καθένας τη ζωή του, όλοι τους μακριά από το Derry, εκτός του Mike που όχι μόνο συνεχίζει να ζει στη πόλη όπου όταν ήταν μικρά παιδία έζησαν τον εφιάλτη αλλά και να ερευνά προσπαθώντας να βρει ποιος είναι τελικά αυτός ο Pennywise, και κυρίως πως μπορούν να τον νικήσουν… όταν επιστρέψει.
…Και επιστρέφει, με τα θύματα στη πόλη να αυξάνονται συνεχώς, αναγκάζοντας τον Mike να καλέσει τη παλιά παρέα και να τους ξανασυγκεντρώσει ώστε να εκπληρώσουν την υπόσχεση που έδωσαν τότε, και να τον μια για πάντα.

Έχοντας την επιτυχία εξασφαλισμένη, οι παραγωγοί άνοιξαν το χρηματοκιβώτιο στον Andrés Muschietti, διπλασιάζοντας το ούτως ή άλλως πολύ μικρό budget (από τα 35 πήγε στα 70 εκατομμύρια δολάρια).
Δυστυχώς, είναι πολλές οι περιπτώσεις που σκηνοθέτες που δεν έχουν συνηθίσει να δουλεύουν με οικονομική και δημιουργική άνεση, όταν βρίσκουν γεμάτες τσέπες και ανοιχτές πόρτες παίρνουν τα μυαλά τους αέρα και το It Chapter Two δυστυχώς δεν αποτελεί εξαίρεση, με τη ταινία να περιέχει πολύ περισσότερα και κυρίως αχρείαστα cgi τα οποία επιπλέον δεν τα λες και AAA ποιότητας, και περισσότερο αποσπούν τη προσοχή παρά προσφέρουν κάτι.

Ένα άλλο πρόβλημα που δημιουργήθηκε από αυτή την “ελευθερία” που απέκτησε ο Muschietti ήταν ο μη-περιορισμός της πλοκής, με τη ταινία να μοιάζει να μη “νοιώθει” τη σημαντικότητα των plot points και να δίνει άπλετο χρόνο στο παραμικρό γεγονός, με αποτέλεσμα την αδιανόητα μεγάλη τελική διάρκεια των 170 λεπτών, με αποκορύφωμα το φινάλε που είχε τον ατέλειωτο!
Ωστόσο πρέπει να παραδεχτώ πως ο χρόνοw περνάει αναλογικά πολύ εύκολα, χωρίς όμως τα λεπτά να πετυχαίνουν και το στόχο τους.

Δεν είμαι σίγουρος αν είναι θέμα τεχνικό λόγω των μικροαλλαγών στην εμφάνιση ή ψυχολογικό λόγω του ότι η φιγούρα του μας είναι πια οικεία, όμως ο Pennywise απλά δεν είναι τρομακτικός.
Η ανατριχίλα που νοιώθαμε άμα τη εμφανίσει του, μας τέλειωσε, ενώ και τα jumpscares είναι πολύ πιο αναμενόμενα και πολύ λιγότερο ευφάνταστα, χωρίς ούτε μία αξιομνημόνευτη σκηνή.
Αν προσθέσουμε και κάτι κακοφτιαγμένα ζόμπι που μοιάζουν να μπήκαν στη ταινία τη τελευταία στιγμή, καταλαβαίνετε ότι ο δείκτης τρόμου της ταινίας είναι στα πατώματα.

Για να μην την αδικήσω, η γνωστή μισονοσταλγική, μισοτρομακτική ατμόσφαιρα επιστρέφει, όμως αυτή έχει ως αντίπαλο τη πολύ μεγάλη διάρκεια και δυστυχώς βγαίνει ηττημένη.
Ο σεναριογράφος Gary Dauberman ποτέ δεν ήταν ένα όνομα ιδιαίτερης εμπιστοσύνης, αφού εκτός από τη διασκευή του βιβλίου του Stephen King, κινηματογραφικά έχει να επιδείξει μονάχα τα τρία Annabelle, που δεν τα λες και κάτι ιδιαίτερο.
Η προαναφερόμενη ελευθερία έκανε και εδώ τη ζημιά της αφού εκτός από το μερίδιο ευθύνης για τη μεγάλη διάρκεια και τα μη σωστά τονισμένα plot points, το σενάριο δεν κάνει κάτι περισσότερο από να επαναλαμβάνει σκηνές του πρώτου φιλμ πλασάροντάς τες μας ως συνδετικούς κρίκους.
Εκτός αυτού, το σενάριο ουσιαστικά δε δίνει απαντήσεις για τον Pennywise και περιορίζεται σε γενικότητες, αφήνοντας ανοιχτές πολλές τρύπες, ελπίζω όχι για να γίνουν πόρτες προς το φημολογούμενο Chapter III.

Το casting της ταινίας συζητήθηκε πολύ και το αποτέλεσμα είναι… αμφιλεγόμενο.
Η αποστολή δεν ήταν εύκολη αφού οι ηθοποιοί θα έπρεπε να έχουν και τη φυσιογνωμική ομοιότητα με τα παιδιά της πρώτης ταινίας και εδώ υπήρξαν στραβοπατήματα.
Δεν υπάρχει λόγος να μιλήσω για τη τριπλέτα James McAvoy (Glass), Jessica Chastain (X-Men: Dark Phoenix) και Bill Hader (The BFG) που φυσικά είναι πολύ καλοί, με τον Hader να κλέβει τη παράσταση, όμως οι Isaiah Mustafa (ναι, αυτός από τη διαφήμιση του γνωστού αποσμητικού), Jay Ryan και James Ransone (Captive State) αποδεικνύονται λίγοι και η διαφορά ποιότητας με τους πρώτους τρεις είναι κραυγαλέα.

Το It Chapter Two είναι ένα, ίσως και δύο επίπεδα κατώτερο του πρώτου κεφαλαίου.
Δεν είναι σε καμιά περίπτωση κακή ταινία όμως η γοητεία του στηρίζεται σχεδόν αποκλειστικά στο ότι είναι sequel και ο θεατής νοιάζεται από προεπιλογή για το στόρυ και τους χαρακτήρες.
Είναι λυπηρό πως το μόνο πραγματικό κομπλιμέντο που μπορώ να του κάνω είναι πως δε βαρέθηκα!

FilmBoy.