The Axiom (2018) review

Πρόσφατα έχουν γίνει κάποιες έρευνες που έχουν αποδείξει ότι ένα τεράστιο ποσοστό των εξαφανίσεων ανθρώπων στις ΗΠΑ, γίνονται στα εθνικά πάρκα.
Το γεγονός αυτό δεν είναι καθόλου περίεργο εφόσον πρόκειται για αχανείς εκτάσεις γεμάτες από βλάστηση και πολλούς φυσικούς κινδύνους.

Ωστόσο έχει τροφοδοτήσει τη φαντασία πολλών μεταφυσικών ερευνητών, οι οποίοι ισχυρίζονται ότι πίσω από τις εξαφανίσεις αυτές κρύβονται κάποιοι παράγοντες που δεν σχετίζονται με τον υλικό κόσμο.
Η πρώτη μεγάλου μήκους ταινία του Nicholas Woods βασίζεται στη θεωρία ότι κάποιες περιοχές μέσα στα δάση των εθνικών πάρκων οδηγούν σε εναλλακτικές διαστάσεις.

Μια τέτοια περιοχή επισκέπτεται η McKenzie (Hattie Smith) μαζί με την παρέα της προκειμένου να αναζητήσει τα ίχνη της αδερφής της που έχει εξαφανιστεί.
Από κάποιο σημείο κι έπειτα, η τετραμελής παρέα διαπιστώνει ότι ο ήλιος δεν δύει ποτέ, κάποιοι από αυτούς αρχίζουν να βλέπουν τρομακτικά φαντάσματα, ενώ σύντομα όλοι τους βρίσκονται στο έλεος των δαιμονικών κατοίκων της εναλλακτικής διάστασης εντός της οποίας έχουν περιέλθει.

Το The Axiom είναι ένα τυπικό δείγμα των «καλών» από τις ταινίες που προβλήθηκαν στα τέλη του 2018 με αρχές του 2019.
Συνήθως η εν λόγω χειμερινή περίοδος θεωρείται «νεκρή» καθώς δεν φημίζεται για την ποιότητα των ταινιών τρόμου που περιλαμβάνει.
Ωστόσο φέτος συνέβη κάτι το αξιοσημείωτο: Πολλά από τα έργα που έχουν παιχτεί, μπορεί να μη δημιουργούν ιδιαίτερες προσδοκίες σε όποιον διαβάσει τη σύνοψή τους, ή παρακολουθήσει απλώς την αρχή τους, ωστόσο στο τέλος αποδεικνύονται περίφημες για τα δεδομένα της παραγωγής τους.

Το The Axiom για παράδειγμα, ξεκινάει δίνοντας την αίσθηση ενός τυπικού time waster, από αυτά που μόνο οι σκληροπυρηνικοί φαν του τρόμου μπορούν να δουν για «να περάσουν την ώρα τους».
Από κάποιο σημείο κι έπειτα όμως, καθίσταται σαφές ότι το The Axiom όχι απλώς δεν κουράζει τον θεατή, αλλά τα δίνει όλα προκειμένου να τον ικανοποιήσει με τα λιγοστά μέσα που διαθέτει.

Οι χαρακτήρες είναι ένα κλικ πιο τρισδιάστατοι από τις χάρτινες καρικατούρες που συναντά κανείς στα slasher, ενώ η σκηνοθεσία διαθέτει νεύρο και συνέπεια.
Μπορεί να μην έχουμε να κάνουμε με ένα αριστούργημα, ωστόσο οι σκληροπυρηνικοί φαν του τρόμου, που παρακολουθούν οτιδήποτε κυκλοφορεί έχοντας τον πήχη χαμηλά, θα το εκτιμήσουν ιδιαίτερα.

Ανέλπιστα καλό, με μία ιδιαίτερη αλλόκοτη δυναμική και συμπαθητικές ερμηνείες, το The Axiom του Woods καταφέρνει να ξεχωρίσει.

Βασίλης Γιαννάκης.