Η Δαιμονισμένη Χάνα Γκρέις - The possession of Hannah Grace (2018) review

Θεωρείτε ότι οι ταινίες με εξορκισμούς έχουν κουράσει;
Έχετε απόλυτο δίκιο.
Η διαδικασία του εξορκισμού είναι πολύ συγκεκριμένη και κατ’ επέκταση όταν τη βλέπει κανείς να επαναλαμβάνεται σε κάθε νέα ταινία που βγαίνει, καταλήγει να βαρεθεί.
Όμως το «The possession of Hannah Grace», δεν είναι μία συνηθισμένη ταινία εξορκισμού.

Γραμμένη από τον Brian Sieve (Boogeyman 2 και 3) και σκηνοθετημένη από τον Ολλανδό Diederik Van Rooijen, που πριν μια πενταετία μας έδωσε το αξιόλογο Daglicht, ξεκινάει την αφήγησή της από τη διαδικασία του εξορκισμού και από εκεί και πέρα, χτίζει την πλοκή της, που υπάγεται σε τελείως διαφορετικό είδος τρόμου.
Επομένως το τελετουργικό αποτελεί την αφετηρία των όσων θα παρακολουθήσουμε και όχι τον προορισμό.

Ηρωίδα της ταινίας είναι η Megan (Shay Mitchell, Mother's Day), μια νεαρή κοπέλα που εργάζεται στο νεκροτομείο ενός νοσοκομείου και μάλιστα τη νυχτερινή βάρδια.
Για κακή της τύχη, μοναδική της παρέα είναι το παραμορφωμένο πτώμα της Hanna (Kirby Johnson), μιας νεαρής γυναίκας που πέθανε κατά τη διάρκεια εξορκισμού.
Παρότι η Megan δε πιστεύει σε δεισιδαιμονίες, το δαιμονισμένο πτώμα ξυπνάει δολοφονεί έναν προς έναν τους εργαζόμενους του νεκροτομείου και με κάθε φόνο που διαπράττει, θεραπεύεται όλο και περισσότερο.

Οι ταινίες με «νυχτερινή βάρδια», είναι μια τάση που τα τελευταία χρόνια έχει διαδοθεί αθόρυβα και διακριτικά στα b-movies.
Δεν αποτελεί ακόμη υποείδος που έχει αναγνωριστεί επίσημα, ίσως γιατί οι παραγωγές που βασίζονται σε αυτή την τάση, κυμαίνονται από μέτριες έως αδιάφορες.
Ουσιαστικά αφηγούνται τις περιπέτειες υπαλλήλων (κατά κανόνα γυναικών) που εργάζονται τη νύχτα σε κάποιο στοιχειωμένο μέρος.

Από αυτή την άποψη, το έργο των Sieve και Rooijen δεν πρωτοτυπεί καθόλου, ωστόσο εμφανίζεται τόσο καλοφτιαγμένο σε σχέση με τα πρότερα δείγματα, που καταφέρνει να κάνει τη διαφορά.
Τα κλισέ έχουν διαφοροποιηθεί ώστε να κρατούν αμείωτο το ενδιαφέρον του θεατή, καθώς αυτή τη φορά το «στοίχειωμα» οφείλεται σε ένα δαιμονισμένο πτώμα και η όλη μυθολογία που το συνοδεύει, το ξεχωρίζει αισθητά από τον σωρό.
Υπάρχουν και πολλά άλλα σεναριακά ευρήματα που ενισχύουν τη μοναδικότητα του πονήματος, αλλά δεν θα τα αποκαλύψω.
Θα πω μονάχα ότι η πρωταγωνίστρια έχει να αντιμετωπίσει εκτός από το πτώμα της Hannah και μία εισβολή από τον πατέρα της.

Οι προσθήκες που έχει κάνει ο Rooijen στο σενάριο του Sieve ενισχύουν την ατμόσφαιρα της καταχνιάς και της απομόνωσης.
Στην αρχική μορφή του κειμένου, το νεκροτομείο ήταν πολύ μικρότερο.
Ο Rooijen το μετέτρεψε σε ένα ολόκληρο κτήριο και πρόσθεσε σε αυτό φωτισμό που λειτουργεί με φωτοκύτταρα.
Πρόκειται για μια ταινία που θα εκτιμηθεί ιδιαίτερα από τους σκληροπυρηνικούς φαν του τρόμου, που δεν πτοούνται από τα κλισέ.
Οι περιστασιακοί θεατές, απλώς θα περάσουν καλά και τίποτα περισσότερο.
Ένα σημείο που ίσως ενοχλήσει κάποιους είναι η ευκολία με την οποία το νεκροζώντανο πτώμα της Hanna μπαινοβγαίνει στο ντουλάπι του, αλλά κατά τη γνώμη μου η παραδοχή αυτή υπερκαλύπτεται από την αριστουργηματική κινηματογράφηση.

Το όλο αποτέλεσμα έχει ήδη ξεχωρίσει.
Εύχομαι μέχρι το τέλος του 2019 να δούμε ταινίες τρόμου, εξίσου ενδιαφέρουσες με αυτό.

Βασίλης Γιαννάκης.