Polaroid (2019) review

Πριν πέντε περίπου χρόνια, η πάλαι ποτέ κραταιά αλλά πια παραπαίουσα (οι Weinsteins να 'ναι καλά!) Dimension Films, παρήγγειλε την full feature έκδοση της μικρού μήκους ταινίας τρόμου Polaroid του Νορβηγού Lars Klevberg.
Η ταινία το 2017 ήταν έτοιμη να βγει στις αίθουσες, όμως τα προβλήματα της μαμάς TWC την ανάγκασαν να βολοδέρνει μέχρι που η διάδοχος Lantern Entertainment εξασφάλισε τα δικαιώματα και μας τη ξεφούρνισε.. εντελώς τυχαία λίγο πριν τη προβολή του νέου Child's Play, που ήταν... είναι η επόμενη/νέα ταινία του σκηνοθέτη.

Η Bird (Kathryn Prescott) είναι μια νεαρή μαθήτρια, λίγο ντροπαλή, λίγο απόμακρη και με πονεμένο παρελθόν.
Για να βγάζει το χαρτζιλίκι της βοηθάει σε ένα κατάστημα με αντίκες, εκεί όπου πέφτει στα χέρια της μια παλιά σπάνια φωτογραφική μηχανή Polaroid.
Έχοντας η ίδια το πάθος της φωτογραφίας, ενθουσιάζεται και αρχίζει να τραβάει τους φίλους της, όμως όταν αυτοί ο ένας μετά τον άλλον πέφτουν νεκροί, καταλαβαίνει πως αυτή η μηχανή κρύβει κάτι σκοτεινό και θα πρέπει να βρει γρήγορα τη λύση πριν το τρομακτικό πλάσμα που εμφανίζεται στο σκοτάδι τους πάρει όλους.

Για να ξεμπερδέψουμε με τα πολύ άσχημα, το Polaroid έχει μια πραγματικά άθλια εισαγωγή.
Προσπαθώντας να μιμηθεί ταινίες μιας άλλης εποχής και ενός ουσιαστικά διαφορετικού genre, μας συστήνεται σαν ένα… μεταφυσικό (αναίμακτο) slasher των 90's!
Απλά κάντε υπομονή ένα δεκάλεπτο και προσπεράστε το.
Κάπου εκεί πέφτει η κάρτα τίτλου και ξεκινάμε.

Η πρώτη εντύπωση είναι πως έχουμε να κάνουμε με ένα κλασικό παλιομοδίτικο teen horror, με 25αριδες ηθοποιούς που υποδύονται όλα τα κλισέ μαθητών, τη παρθενοπιπίτσα που είναι κρυφά ερωτευμένη με τον jock γκόμενο, την party animal φίλη, το horny ζευγαράκι και τη τσούλα.
Οι πρώτες σκηνές τρόμου είναι περίπου όσο τρομακτικές όσο εκείνη της εισαγωγής, δηλαδή καθόλου!
Set-pieces που απλά καθυστερούν το αναπόφευκτο και δυστυχώς το κάνουν χωρίς καμία έμπνευση.
Παράλληλα μας δίνονται τα πρώτα στοιχεία για τον villain της υπόθεσης, με την ιδέα της στοιχειωμένης κάμερας να μοιάζει μάλλον αστεία.

Κάπου εκεί που ο θεατής έχει ήδη απογοητευτεί, στη εξίσωση προστίθεται ένα backstory γύρω από τη συγκεκριμένη κάμερα, το οποίο προς μεγάλη μου έκπληξη, δεν είναι (μόνο) μια απλή δικαιολογία του premise αλλά έχει πραγματικό ενδιαφέρον!
Εντάξει, μη περιμένετε κάτι τρομερά πρωτότυπο ή περίπλοκο, αλλά ο τρόπος που αυτό ξεδιπλώνεται με τα αναπάντεχα twists και την αλλαγή των προσώπων που μπαίνουν στο επίκεντρο, σίγουρα μας ξυπνάει.

Καλή αυτή η ιστορία αλλά επειδή έχουμε, τουλάχιστον τυπικά να κάνουμε με μια ταινία τρόμου, εδώ έχουμε το καράβι μοιάζει μάλλον με παιδική βαρκούλα.
Ένα πλάσμα που μας αποκαλύπτεται πολύ νωρίς, μια πλοκή γεμάτη τρύπες, σκηνές που εκτός από ένα-δυο άχαρα jump scares δε μπορούν να τρομάξουν ούτε 12χρονο και ένα pg-13 rating που απαγορεύει οτιδήποτε gruesome, έχει ως αποτέλεσμα μια ταινία που ανήκει στα ράφια των βίντεο-κλαμπ της δεκαετίας του 90.

Τα δάνεια ιδεών από πολλές, μα πάρα πολλές ταινίες όπως τα Final Destination, το Ringu, το Goosebumps, ακόμα και από το Friday the 13th δεν αρκούσαν για να κάνουν το Polaroid να μπορεί να σταθεί εν έτει 2019.
Ειδικά αφού έχουμε ήδη δει το τρισάθλιο reboot του Τσάκυ, το όνομα του Klevberg μάλλον μπαίνει στη μαύρη λίστα.

FilmBoy