Οι Νεκροί Δεν Πεθαίνουν - The Dead Don't Die (2019) review

Υπάρχουν κάποιες φορές που οι δημιουργοί ταινιών θέλουν να κάνουν μια διαφορετική ταινία από αυτές που κάνουν συνήθως.
Ή ακόμα και ένα ‘κινηματογραφικό διάλειμμα’.
Το ‘The Dead Don’t Die’ μπορεί άνετα να θεωρηθεί μια τέτοια περίπτωση ταινίας.

Ο εκπρόσωπος του σύγχρονου ανεξάρτητου αμερικάνικου κινηματογράφου Jim Jarmusch (Stranger Than Fiction, Dead Man, Broken Flowers) σκηνοθετεί πιθανότατα την πιο περίεργη ταινία της φιλμογραφίας του.
Και αυτό γιατί περιέχει παράλογους χαρακτήρες και εξωπραγματικές καταστάσεις που δεν συναντάς εύκολα στο έργο του και προφανώς δεν μοιάζει με τις προηγούμενες του δουλειές.
Μόνο κοινό στοιχείο είναι ίσως η επανασύνδεση με γνωστούς του ηθοποιούς, όπως ο Bill Murray (Ghostbusters), ο Adam Driver (The Man Who Killed Don Quixote), ο Steve Buscemi (Lean on Pete), η Tilda Swinton (Avengers: Endgame) και φυσικά ο Iggy Pop και o Tom Waits.

Η κατάχρηση των ενεργειακών πόρων του πλανήτη σε συνδυασμό με το λιώσιμο των πάγων στους πόλους και τη μετατόπιση του άξονα της γης έχει προκαλέσει αναταραχή στον πλανήτη μας.
Στην ήρεμη πόλη Centerville τα πρώτα συμπτώματα έρχονται και δεν είναι κάτι το συνηθισμένο.
Οι νεκροί σηκώνονται από το έδαφος και είναι έτοιμοι να επιτεθούν στους υπόλοιπους ανθρώπους με σκοπό να τραφούν.
Η μάχη για επιβίωση έχει μόλις αρχίσει και οι λιγοστοί κάτοικοι της περιοχής θα παλέψουν με τους άφοβους απέθαντους…

Ώρα για διασκέδαση… με κριτική στον σύγχρονο κόσμο μέσα από το φακό του Jarmusch.
Με ένα καλό καστ γύρω του, ο αγαπητός σκηνοθέτης πειραματίζεται με το σινεμά τρόμου και το κάνει με ένα πραγματικά παράξενο τρόπο.
Στην ταινία επικρατεί κατά μεγάλο μέρος ησυχία και οι διάλογοι των ηθοποιών είναι όντως λιγοστοί και μινιμαλιστικοί.
Το αίμα ρέει άφθονο… δίχως να υπάρχει διάθεση για τρόμο ή σασπένς.
Πότε τα πράγματα είναι σοβαρά και πότε είναι για γέλια.
Σαν παρωδία τρόμου δεν τα πήγε και άσχημα.

Το σίγουρο είναι πως ανήκει στις πιο αδύναμες ταινίες του Jarmusch.
Οι προφανείς αναφορές στο σινεμά του σκηνοθέτη George Romero – δικαιολογημένα είναι και τόσες – όπως και οι υπόλοιπες σινεφίλ νύξεις κάνουν το όλο αποτέλεσμα ακόμα πιο ενθουσιώδη και οι θαυμαστές του σκηνοθέτη θα το εκτιμήσουν σίγουρα.
Όμως, η ταινία είναι μη ολοκληρωμένη και προκαλεί μια σχετική αδιαφορία στον θεατή.

Βέβαιο είναι πως θα διχάσει όσον αφορά την κατεύθυνση του και θα προκαλέσει ανησυχία για το αν έχει κάποια ουσία αυτό το πείραμα.
Διασκεδαστική και παράλογη, έχει άφθονη τροφή για σκέψη και έρχεται να προβληματίσει τους ανθρώπους για το μέλλον τους.
Το αποδεχόμαστε ως ένα σημείο.
Άμα δεν έδειχνε τόσο πρόχειρο το στήσιμο της, θα μας κέρδιζε αρκετές φορές περισσότερο.

Filmboy.