Γκοτζίλα ΙΙ: Ο Βασιλιάς των Τεράτων - Godzilla: King of the Monsters (2019) review

Παρότι πιο σοβαρό από κάθε άποψη σε σχέση με το αντίστοιχο guilty pleasure του Roland Emmerich, το Godzilla του Gareth Edwards σίγουρα δεν επιβεβαίωσε τις υψηλές προσδοκίες και παρότι δεν ήταν μια κακή ταινία, δεν κατάφερε να ξεχωρίσει.
Με το προπέρσινο Kong: Skull Island να αναπτερώνει τις ελπίδες μας για το μέλλον του MonsterVerse, και τη μεγάλη κορύφωση Godzilla vs. Kong να έχει ήδη ολοκληρώσει γυρίσματα, έφτασε στις αίθουσες το Godzilla: King of the Monsters.

Η ιστορία ξεκινάει περίπου πέντε χρόνια μετά τα γεγονότα της πρώτης ταινίας, και παρά το γεγονός πως ο Godzilla αποδείχτηκε πολύτιμος σύμμαχος των ανθρώπων στη μάχη κατά του MUTO, οι κυβερνήσεις αμφιταλαντεύονται για το αν θα πρέπει να κυνηγήσουν και να αφανίσουν όλα αυτά τα τέρατα, τα οποία παρεμπιπτόντως όλο και αυξάνονται, παρά τις προσπάθειες της Monarch να τα κρατήσει κρυφά.

Καταλύτης της βασικής ιστορίας είναι η δρ. Emma Russell (Vera Farmiga, Captive State), επιστήμονας της Monarch, η οποία έχει εφεύρει μια συσκευή η οποία εκπέμπει ήχους για να επικοινωνεί με τα εν λόγω τέρατα, προκαλώντας τις αντίστοιχες αντιδράσεις.
Σκοπός της φαίνεται πως είναι ο “καθησυχασμός” τους, όμως όταν οι πραγματικές της προθέσεις βγαίνουν στην επιφάνεια είναι ήδη πολύ αργά, με τον Godzilla να είναι –και πάλι- η μοναδική ελπίδα της ανθρωπότητας απέναντι στους παντοδύναμους Τιτάνες που ξύπνησαν και καταστρέφουν τα πάντα στο πέρασμά τους.

Υπάρχουν διάφοροι τρόποι να στήσεις ένα sequel, ειδικά όταν από πίσω έχεις τα εκατομμύρια της Legendary Pictures.
Ο πιο ...οικονομικά ακριβός αλλά καλλιτεχνικά φτηνός είναι να πάρεις τα στοιχεία της πρώτης ταινίας και απλά να τα… φουσκώσεις.
Δυστυχώς αυτό ακριβώς συνέβη στο Godzilla: King of the Monsters με το σενάριο να μην είναι τίποτα περισσότερο από ένα πρόσχημα για να πολλαπλασιαστούν τα τέρατα που θα δούμε στην οθόνη, χρησιμοποιώντας μια δικαιολογία που μπορεί να “πέρασε” σε πρόσφατο υπερηρωικό superhit, όμως εδώ δε χωνεύεται.

Και τα προβλήματα του σεναρίου μόλις άρχισαν με τη πλοκή να μην έχει καμία συνοχή και τους διαλόγους να αγγίζουν τα όρια του γελοίου.
Και μιας και είπα γελοίου…
Είσαι ένας σεναριογράφος και σκηνοθέτης που έχεις γυρίσει μονάχα δύο ταινιούλες τρόμου, της κακιάς ώρας κατά τη ταπεινή μου γνώμη, και ξαφνικά έχεις να διαχειριστείς αυτό το.. τέρας (pun intended).
Τι κάνεις;
Η λογική λέει πως φροντίζεις να πάρεις μαθήματα από κάποιον έμπειρο.

Δε μπορώ να ξέρω αν υπήρξε όντας μια τέτοια συνάντηση, όμως το Godzilla: King of the Monsters αλήθεια μοιάζει σκηνοθετημένο από τον Michael Bay, και συγκεκριμένα τον Michael Bay των Transformers, που δεν έχει ιδέα πως να διαχειριστεί τους ηθοποιούς του, που η πλοκή των ταινιών του δεν είναι παρά νεκρός χρόνος μεταξύ των εκρήξεων, που ξαμολάει μια badass έφηβη χωρίς λόγο και αιτία έτσι για να κερδίσει λίγο νεανικό κοινό, που πετάει 3-4 κωμικές αλλά καθόλου αστείες ατάκες, άσχετες με το όλο ύφος της ταινίας, πιστεύοντας πως έτσι θα ελαφρύνει την ατμόσφαιρα, και προσπαθεί να αναπληρώσει όλα αυτά τα προβλήματα με συνεχείς αλλά τελείως ανέμπνευστες σκηνές δράσης.
Με εξαίρεση 3-4 money shots που απλά αντιγράφουν το αντίστοιχο halo jump της πρώτης, και το σχεδιασμό των τεράτων, ο Michael Dougherty δεν έχει να επιδείξει απολύτως τίποτα.

Πριν καν προβληθεί, οι προβλέψεις μιλούσαν για το πρώτο box office bomb της χρονιάς.
Εκτός συγκλονιστικού απροόπτου, με τις μοναδικές ελπίδες να εναποθέτονται στη κινέζικη αγορά, αυτές δικαίως θα επιβεβαιωθούν.
Μένει να δούμε αν το Godzilla vs. Kong θα μπορέσει να κάνει κάτι περισσότερο από το να σώσει τα προσχήματα και να δώσει έστω ένα αξιοπρεπές φινάλε στο MonsterVerse.

FilmBoy