Βελούδινο Πριόνι - Velvet Buzzsaw (2019) review

Μετά το εξαιρετικό Nightcrawler του 2014, ο Dan Gilroy επανέρχεται μαζί με τους Jake Gyllenhaal και Rene Russo σε ένα νέο πόνημα, που αυτή τη φορά διαπραγματεύεται τον κόσμο της τέχνης.

Η υπόθεση του Velvet Buzzsaw θυμίζει αρκετά ένα τυπικό μεταφυσικό θρίλερ:
Μετά τον θάνατο ενός ενοίκου μιας πολυκατοικίας, ανακαλύπτονται στο διαμέρισμά του πολλοί πίνακες εξαιρετικής αξίας, που είχε φιλοτεχνήσει όσο ζούσε.
Η ανακάλυψη γίνεται από τη γειτόνισσά του, τη Josephina (Zawe Ashton, Nocturnal Animals) που έχει άκρες στα κυκλώματα της τέχνης.

Σύντομα η απληστία αυτών των κυκλωμάτων έχει ως αποτέλεσμα το να επιχειρήσουν να καπηλευτούν τη φήμη του νεκρού ζωγράφου.
Ωστόσο μια σειρά από πολύ παράξενα και θανάσιμα ατυχήματα αρχίζουν να συμβαίνουν σε όσους εμπλέκονται στο κύκλωμα.
Ο Morf Vandewalt (Jake Gyllenhaal, Okja) είναι ο πρώτος που υποψιάζεται ότι πίσω από τους πίνακες κρύβεται μία κατάρα.

Κακά τα ψέματα, η ταινία του Gilroy περιέχει όλα τα απαραίτητα στοιχεία προκειμένου να γίνει ένα εξαιρετικό μεταφυσικό θρίλερ.
Ωστόσο ο σκηνοθέτης επιχειρεί να απευθυνθεί σε ένα ευρύτερο κοινό από τους οπαδούς του τρόμου.
Διαπραγματεύεται την τέχνη στην ολότητά της, με όλα τα διαπλεκόμενα συμφέροντα που κερδοσκοπούν από αυτή και τις επιφανειακές δημόσιες σχέσεις από τις οποίες εξαρτάται.

Το Velvet Buzzsaw στην πραγματικότητα δεν έχει κάποιο συγκεκριμένο πρωταγωνιστή.
Όλοι οι ήρωες του εμφανίζονται ισότιμοι στις εξελίξεις και οι ενέργειες όλων, έχουν το ίδιο βάρος.
Από αυτή την άποψη, ίσως να μην αρέσει στο κοινό που επιθυμεί να υπάρχει κάποιος κεντρικός χαρακτήρας.

Πρόκειται για μία αμιγώς κοινωνική ταινία, που απλώς αξιοποιεί τα τερτίπια του μεταφυσικού προκειμένου να δώσει κατεύθυνση στα όσα θέλει να πει.
Και ναι μεν είναι εξαιρετική στη διαπραγμάτευση της πλοκής, στα τεχνικά μέρη και στις ερμηνείες απ’ όλο το καστ, ωστόσο ο παράγων «τρόμος» είναι πολύ διάσπαρτος εντός της και στο βωμό του να δώσει κάποια κοινωνικά μηνύματα, θυσιάζεται ένα εξαιρετικό υπόβαθρο της βιογραφίας του νεκρού ζωγράφου, το οποίο βρίθει από πολύ σκοτεινά υπονοούμενα και γεγονότα.

Φαίνεται πως η αντιμετώπιση της τέχνης από τα κυκλώματα που εμπλέκονται σε αυτή είναι τόσο επιφανειακή που στις τρομακτικές προεκτάσεις της βιογραφίας του καλλιτέχνη δεν δίδεται η βαρύτητα που τους πρέπει.
Ωστόσο πρόκειται για μία αντικειμενικά καλή ταινία, που συνδυάζει το art house, με τη μαύρη κωμωδία και το μεταφυσικό θρίλερ, παρέχοντας στον θεατή μια νέα οπτική που διαφοροποιείται από τα τετριμμένα.
Το γεγονός αυτό δεν περνάει απαρατήρητο.

Βασίλης Γιαννάκης.