Cold Skin (2017) review

Εδώ έχουμε να κάνουμε με μία περίπτωση κινηματογραφικού έργου που έκανε μεν έναν φεστιβαλικό κύκλο το 2017, αλλά ήταν το 2018 που έτυχε ευρείας διανομής.

Είναι η δεύτερη ταινία Λαβκραφτικού περιεχομένου που ξεχώρισε φέτος μαζί με το πολύ καλό Annihilation του Netflix.
Όπως το Annihilation, έτσι και το Cold Skin, βασίζεται στο έργο του μεγάλου συγγραφέα τρόμου H.P. Lovecraft, χωρίς ωστόσο να αποτελεί μεταφορά μιας συγκεκριμένης ιστορίας του.

Όσοι έχετε διαβάσει το έργο του, θα έχετε ξεχωρίσει μέσα σε αυτό κάποια θαλάσσια ανθρωπόμορφα πλάσματα που αποκαλούνται «the deep ones».
To Cold Skin είναι εξολοκλήρου αφιερωμένο στα πλάσματα αυτά.
Ο πρωταγωνιστής της ιστορίας (David Oakes, Truth or Dare) είναι ένας μετεωρολόγος που το 1914 και εν όψει του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου, εγκαθίσταται σε ένα απόμερο νησί του ανταρκτικού κύκλου.
Η δουλειά του επιβάλλει να περάσει στο εν λόγο μέρος, έναν ολόκληρο χρόνο.

Εκεί γνωρίζει τον φαροφύλακα Gruner (Ray Stevenson, Thor: Ragnarok) ο οποίος φαίνεται ότι κρύβει ένα σκοτεινό μυστικό.
Το μυστικό αυτό περιλαμβάνει τα ανθρωπόμορφα πλάσματα του βυθού που επιτίθενται κάθε βράδυ στον φάρο.

Στην καρέκλα του σκηνοθέτη βρίσκουμε τον Xavier Gens.
Μιλάμε για τον δημιουργό των Frontière(s) (Νο 7 στις Καλύτερες Γαλλικές Ταινίες Τρόμου του Horrorant), Hitman, The Divide, The Crucifixion ενώ έχει κάνει και μία συμμετοχή στο The ABCs of Death.
Με τον Gens είναι λίγο δύσκολο να συντονιστεί κάποιος, καθώς η εμμονή του με τα δεινά του τομαρισμού και της έλλειψης αλτρουισμού σε ακραίες καταστάσεις, έχει δημιουργήσει ως τώρα χαρακτήρες που κυμαίνονται από αψυχολόγητοι, μέχρι και εντελώς αντιπαθείς.

Ωστόσο στο Cold Skin, ο Gens καταφέρνει επιτέλους να σμιλέψει το σκοτάδι που κρύβει στη ψυχή του, να του δώσει πνοή και να το κάνει καθαρή, ατόφια τέχνη.
Σε αυτό συμβάλει το πολύ καλό σενάριο.
Βασίζεται στο βιβλίο του Καταλανού Albert Sánchez Piñol που φέρει τον ίδιο τίτλο, με τους Jesús Olmo (28 Weeks Later) και Eron Sheean (The Divide) να έχουν αναλάβει τη διασκευή του.

Η ταινία λαμβάνει χώρα στο περιορισμένο χώρο του νησιού, όπου η δράση και το σασπένς διακόπτονται από τη λυρική, σχεδόν ποιητική αφήγηση του πρωταγωνιστή.
Ο περιορισμένος χώρος βοηθά τα στάνταρς της παραγωγής να εκτοξευτούν στα ύψη, με τα τεχνικά μέρη να εμφανίζονται άψογα, το άρωμα εποχής να αναδεικνύεται και τις σκηνές δράσης να αποκτούν διαστάσεις κοσμογονίας.

Στο τελευταίο συμβάλλει ο συμβολισμός των deep ones με ένα αμείλικτο φυσικό φαινόμενο, όπως π.χ. η φουρτούνα που μαίνεται γύρω από το νησί κατά τη διάρκεια των επιθέσεών τους.
Υπάρχει ωστόσο και το στοιχείο της ομορφιάς το οποίο δίδεται στις σωστές δώσεις –χωρίς να βαίνει εις βάρος της ατμόσφαιρας- καθώς και πολύ καλά οπτικά εφέ και μακιγιάζ προκειμένου να αποδοθούν σωστά τα τέρατα.

Κεντρικός πυρήνας της ιστορίας πάντως, φαίνεται να είναι το στοιχείο της απομόνωσης.
Αυτό είναι που πυροδοτεί τις καταστάσεις.
Αυτό διέπει τη συμπεριφορά των δύο πρωταγωνιστών και τις αποφάσεις τους.
Σε καμία περίπτωση ωστόσο, δεν πνίγει τον θεατή σε σημείο που να δυσφορεί.

Η θέαση του Cold Skin είναι μια φαντασμαγορική εμπειρία που συνδυάζει δράμα, λυρισμό, στοιχεία εποχής, θεατρική ατμόσφαιρα και φιλοσοφική διάθεση που δεν κουράζει.
Ίσως να πάσχει λίγο στον παράγοντα του τρόμου (δεν είναι το δια ταύτα του) αλλά προτείνεται ανεπιφύλακτα στους φαν του H.P. Lovecraft.

Βασίλης Γιαννάκης.