The Clovehitch Killer (2018) review

Ένα από τα ψυχολογικά θριλεράκια που προκάλεσαν αίσθηση φέτος και που απέσπασαν καλές κριτικές.
Σκηνοθέτης είναι ο Duncan Skiles (The Last of the Great Romantics, 2014), ο οποίος οπτικοποιεί ένα σενάριο του Christopher Ford.

Μία επαρχιακή πόλη βρίσκεται στο έλεος του δολοφόνου Clovehitch, ο οποίος έχει πάρει το όνομά του από το όνομα του κόμπου με τον οποίο δένει τα θύματά του πριν τα σκοτώσει.
Ο Tyler (Charlie Plummer, All the Money in the World) είναι παιδί μιας παραδοσιακής οικογένειας.
Κάποια στιγμή ανακαλύπτει σε ένα υπόγειο χώρο του γκαράζ του σπιτιού του, κάποια στοιχεία που δείχνουν ότι ίσως ο πατέρας του (Dylan McDermott, Olympus Has Fallen) είναι ο δολοφόνος Cloverhitch.
Από εκεί και πέρα βρίσκει μια κοπέλα που συχνάζει έξω από την εκκλησία και που φαίνεται να έχει εμμονή με την υπόθεση (Madisen Beaty, The Master).
Της ζητάει να συνδράμει στις έρευνές του.

Η κεντρική ιδέα διαφοροποιείται αισθητά από τη γνωστή φόρμουλα των αμερικάνικων θρίλερ που είναι ο «δολοφόνος που απαγάγει και φυλακίζει το θύμα».
Αγγίζει το ευαίσθητο θέμα της με ευαισθησία και το αναλύει διεξοδικά, με έναν λιτό αλλά ξεκάθαρο τρόπο.

Ο Skiles με την κινηματογράφισή του, κάνει το καλύτερο δυνατό προκειμένου η ταινία του να αποδοθεί με τον σωστά και όπως πρέπει.
Δεν υπάρχει καμία ερασιτεχνική λήψη εντός της, παρά το γεγονός ότι αυτού του τύπου τα σενάρια έχουμε συνηθίσει να τα παρακολουθούμε με πολύ μικρότερα στάνταρ παραγωγής.

Το The Clovehitch Killer είναι μια απλή ταινία, βραδείας καύσεως, σε κάποια σημεία της οποίας εναλλάσσεται η οπτική γωνία του πρωταγωνιστικού προσώπου, αλλά πέρα από αυτό το τέχνασμα, αφηγείται μια απλή, λιτή ιστορία αναδεικνύοντάς την πέρα από κάθε προσδοκία σε ό,τι αφορά τα τεχνικά μέρη.
Μια ιστορία, ικανή να σε ρουφήξει στον κόσμο της από τα πρώτα κιόλας πλάνα, σε σημείο που να ξεχάσεις τη λιτότητά της.

Το βασικό μειονέκτημα που εντόπισα, έχει να κάνει με το είδος της.
Όταν λέμε «ψυχολογικό θρίλερ», περιμένουμε συνήθως να δούμε κάποιες σκηνές με σασπένς.
Δεν υπάρχει όμως πολύ σασπένς στο συγκεκριμένο έργο.
Ωστόσο πρόκειται για μια άρτια δουλειά, πάνω σε μια ιδέα που δεν εντυπωσιάζει εκ πρώτης όψεως.
Από αυτή την άποψη, πετυχαίνει τον στόχο της.

Βασίλης Γιαννάκης.