Unfriended 2: Dark Web (2018) review

Το πρώτο Unfriended ήταν ένα μεταφυσικό θρίλερ που αξιοποιούσε όλο το περιβάλλον ενός υπολογιστή, προκειμένου να πει την ιστορία του.
Από αυτή την άποψη ήταν πρωτοπόρο και εισήγαγε στο είδος του found footage μια μεγάλη καινοτομία.
Το Unfriended 2 επιστρατεύει τις ίδιες ακριβώς τεχνικές, μόνο που εισάγει έναν επιπλέον παράγοντα: Το σκοτεινό διαδίκτυο (Dark Web).

Το σκοτεινό διαδίκτυο είναι το μέρος του ιντερνέτ όπου δεν υπάρχει πρόσβαση μέσω του κανονικού λογισμικού περιήγησης.
Πρόκειται για ένα μέρος όπου βασιλεύει η παρανομία και η διαστροφή.
Σε αυτό πρόκειται να μπλέξει ο πρωταγωνιστής του Unfriended 2 (Colin Woodell, Unsane), όταν βρίσκει τυχαία κάποιο λάπτοπ στο μαγαζί που δουλεύει και το παίρνει μαζί του.

Όπως και στην πρώτη ταινία, ακολουθεί μια τηλεδιάσκεψη με τους φίλους του, στην οποία εκτυλίσσεται το μεγαλύτερο μέρος της υπόθεσης.
Από κοινού ανακαλύπτουν ότι ο ιδιοκτήτης του επίμαχου λάπτοπ είναι κατά συρροή δολοφόνος που βιντεοσκοπεί τους φόνους του και τους δημοσιεύει στο Dark Web.
Ανήκει μάλιστα σε ένα ολόκληρο κύκλωμα δολοφόνων που βάζουν στο στόχαστρο την παρέα των νεαρών.

Την ταινία υπογράφει εξολοκλήρου ο Stephen Susco, ο οποίος όταν την ολοκλήρωσε, ανέβασε το trailer της στο πραγματικό Dark Web.
Τα πήγε αρκετά καλά από άποψη σασπένς και τεχνικών που κρατούν το ενδιαφέρον αμείωτο, αλλά το αποτέλεσμα πάσχει από πλευράς αληθοφάνειας.
Ειδικά προς το τέλος, είμαι σίγουρος ότι υπάρχουν πολλά στοιχεία που δεν στέκουν με τη λογική, αλλά κατά κάποιο τρόπο προσδίδουν στο όλο κλίμα της αγωνίας που διέπει το Unfriended 2.

Ωστόσο δεν μπορώ να αγνοήσω το γεγονός ότι μια τέτοια ιδέα θα μπορούσε να αποδοθεί με έναν ακόμη πιο σκοτεινό τρόπο.
Ο Susco φαίνεται να το γνωρίζει αυτό, αλλά προτιμά να πλασάρει την ταινία του στο εφηβικό κοινό της Blumhouse, με ερμηνείες χωρίς ιδιαίτερες αξιώσεις, με τον δολοφόνο να πνίγεται στα ψηφιακά παράσιτα κάθε φορά που εμφανίζεται –για άγνωστο λόγο- και με το κύκλωμα στο οποίο ανήκει να μπορεί να κάνει σχεδόν τα πάντα αυτοστιγμεί.

Από κάποιο σημείο και μετά, η λογική φεύγει από το παράθυρο.
Εκεί είναι που καλείσαι να χαλαρώσεις και να απολαύσεις την εμπειρία χωρίς να την ψειρίζεις ιδιαίτερα.
Όμως είμαι σίγουρος ότι αν απευθυνόταν σε ένα κοινό μεγαλύτερων αξιώσεων, θα μιλούσαμε τώρα για μία σοκαριστική ταινία που αξίζει να τοποθετηθεί δίπλα στις κλασικές.

Αντ’ αυτού έχουμε ένα συμπαθητικό νεανικό θριλεράκι.
Τουλάχιστον αποφύγετε να δείτε το trailer, ώστε να μη γίνετε μάρτυρες των καλύτερων σκηνών του.

Βασίλης Γιαννάκης.