Suspiria (2018) review

Από τις απαρχές του το στοιχειωμένο “Suspiria” του Dario Argento είναι μια από αυτές τις ταινίες που πάντα θα διχάζει το κοινό και θα προκαλεί αντιδράσεις.
Ο Luca Guadagnino μας το συστήνει ξανά αλλά όχι ως συμβατικό remake.
Περισσότερο ένας «φόρος τιμής» στο κλασσικό cult που όμως δεν έχει την ίδια ορμή και φρεσκάδα.
Είναι μια ταινία με μάγισσες που ξεχνάει να σε «μαγέψει».

Το 1977 ο Dario Argento φαντάστηκε τον τρόμο φωτισμένο με πολύχρωμους προβολείς και έφτιαξε μια ταινία με υπέροχη αισθητική που πέρασε στο πάνθεο του genre.
Σαράντα χρόνια μετά ο Guadagnino καταπιάνεται με αυτή την αιώνια ιστορία τρόμου, αλλάζει εντελώς το σενάριο, αφαιρεί τα χρώματα, κάνει την εικόνα του αφιλόξενη και εχθρική και δίνει στο δημιούργημα του κοινωνικοπολιτική αλληγορία και ένα αμφιλεγόμενο, αιματηρό φινάλε.

Η ιστορία εκτυλίσσεται στο Βερολίνο του ’77 και είναι σπασμένη σε έξι πράξεις και έναν επίλογο.
Η Αμερικάνα Susie Bannion (Dakota Johnson, Bad Times at the El Royale) έρχεται στην πόλη με στόχο να γίνει μέλος της φημισμένης Ακαδημίας Χορού της Madame Marcos.
Φιλόδοξη και ταλαντούχα χορεύτρια, εντυπωσιάζει αμέσως την φτασμένη καθηγήτρια χορού, Madame Blanc (Tilda Swinton, Okja) και κερδίζει επάξια την θέση της μέσα στην ομάδα.

Οι πρόβες ξεκινούν, όμως η πρωταγωνίστρια της επικείμενης παράστασης, “Volk”, εξαφανίζεται και η Susie είναι η πλέον ικανότερη για να αναλάβει τον ρόλο και την πρόκληση.
Όσο οι μέρες περνούν η ατμόσφαιρα στην φαινομενικά ήσυχη σχολή χορού αρχίζει και βαραίνει και κάτι «περίεργο» σκαρώνεται στους σκοτεινούς διαδρόμους τα βράδια.

Χρονικά τοποθετημένο στο «Γερμανικό Φθινόπωρο», μια περίοδο έντονων κοινωνικοπολιτικών αναταραχών στη Γερμανία, ο Luca Guadagnino απροσδόκητα συσχετίζει τη μυστηριώδη σύναξη των μαγισσών του με τις οργισμένες διαδηλώσεις του κόσμου και τις αναμεταδόσεις των ραδιοφώνων.
Μέσα σε όλο αυτό το χάος θα γνωρίσουμε και την Patricia (Chloe Moretz, The Miseducation of Cameron Post), την χορεύτρια που θα εξαφανιστεί και που όσοι την ξέρουν, την αποκαλούν επαναστάτρια.
Επισκέπτεται έναν ψυχίατρο, το ηλικιωμένο Κλέμπερερ, έναν άντρα που για χρόνια αναζητούσε την σύζυγο που έχασε κατά την διάρκεια του πολέμου.

Αταίριαστες, side ιστορίες που το μεγαλύτερο πρόβλημα τους είναι η αφύσικη σύνδεση που έχουν με την σχολή χορού και τα μυστικά των μαγισσών.
Περίπου μια ώρα μεγαλύτερο από το πρώτο “Suspiria”, το remake καταπιάνεται με ασυνάρτητες υποθέσεις τρίτων και το μόνο θετικό που προσδίδουν είναι η ολιγόλεπτη παρουσία της Jessica Harper (της original Susie Bannion του 1977) στο ρόλο της «χαμένης» συζύγου.

Στροφή 180 μοιρών για τον Guadagnino και την συνήθη θεματολογία του.
Πριν από έναν χρόνο το υπέροχο δράμα “Call Me By Your Name” συγκίνησε και έφτασε μέχρι και στα Oscar.
Τώρα αφήνει όλη την γλύκα και την ζεστασιά του προηγούμενου project και βουτάει στα σκοτεινά νερά του horror.
Ο Argento το ’77 είχε φτιάξει ένα φλούο υπερθέαμα τρόμου.
Όποιος έχει δει το “Suspiria” δεν γίνεται να μην μιλήσει για τον ιδιαίτερο φωτισμό, το παιχνίδι με τα χρώματα και την υπέροχη, ψυχεδελική αισθητική του.

Ο Guadagnino όμως δεν αντιγράφει αυτό που είδε και λάτρεψε.
Φτιάχνει από την αρχή μια απόκοσμη σχολή χορού, αφιλόξενη, βουτηγμένη στις σκιές και στο σκοτάδι.
Φανταστικές λήψεις και μοναδική αισθητική ξανά, όπως και στην πρωτότυπη απόπειρα που πριν από 40 χρόνια αναδιαμόρφωσε την άποψη που ο κόσμος είχε για τα horror movies.

Ίσως το μεγαλύτερο ατού του νέου “Suspiria” να είναι η χρήση του χορού.
Ο χορός εδώ είναι δύναμη και ορμή, η μόνη που διαθέτει το “Suspiria” στα 150 λεπτά του.
Από την χορογραφία του φρικτού βασανιστηρίου μέχρι το βαρύ και οργισμένο “Volk”, ο Guadagnino μιλάει με τα σώματα καλύτερα από ότι μιλάει όλο το υπόλοιπο, παραγεμισμένο σενάριο.
Ο Ιταλός πάντα να σκηνοθετεί αρμονικά ένα σώμα.
Άλλωστε πέρυσι με ένα σώμα και ένα ροδάκινο έφτιαξε μια από τις προκλητικότερες σκηνές της χρονιάς.
Φέτος αυτό που κάνει είναι να οργιάζει μέσα από έναν καταιγιστικό χορό ντυμένο με τις καταθλιπτικές μελωδίες του σπουδαίου Thom Yorke.

Παρόλα αυτά χορός και αισθητική δεν σώζουν το “Suspiria” από την αναμενόμενη «κακή κριτική».
Ο Guadagnino «πείραξε» ένα κλασσικό και αν και απέδωσε τιμές και νοσταλγία, δεν έδωσε βάση στο σενάριο.
Αντιθέτως το έκρυβε πίσω από την σκηνοθεσία, πίσω από το ταμπεραμέντο του χορού και πίσω από ένα κατακόκκινο πλάνο στο γκροτέσκο φινάλε του.

Επί 150 λεπτά ψυχανεμίζεται μια κλιμάκωση η οποία έρχεται αργά, είναι ήπια, ανέκφραστη και σε μεγάλη σύγχυση.
Θυμίζει το εκκωφαντικό “Mother” του Aronofsky, αλλά ποτέ του δεν καταφέρνει να αγγίξει τέτοιο κρεσέντο.

Στο λημέρι των μαγισσών μόνο γυναίκες επιτρέπονται και το κεντρικό cast κάνει εμπάργκο στο Y χρωμόσωμα μένοντας πιστό στα φεμινιστικά ένστικτα του “Suspiria”.
Η Dakota Johnson σαν πορσελάνη με φλογισμένα μαλλιά, ταιριάζει σωστά στην χαμηλών τόνων Susie Bannion, ενώ η Tilda Swinton σε τριπλό ρόλο είναι –όπως πάντα– τρομερή.
Master στις μεταμφιέσεις δεν θα πιστεύεις στα μάτια σου την μεταμόρφωση της στον βραδυκίνητο γεράκο Κλέμπερερ.
Ως Μαντάμ Μπλανκ από την άλλη θα γίνει μια επιβλητική παρουσία και μια αξιοσέβαστη και μυστήρια μάγισσα η οποία όμως δεν θα χρησιμοποιηθεί όπως πρέπει από το σενάριο.

Τι και αν το “Suspiria” είναι ένα αριστούργημα σκηνοθετικά, η διασκευασμένη ιστορία του είναι για πέταμα.
Πάσχει από υπερβολή και αυτό είναι βαρύ πλήγμα.
Από την μια μιλάει με την εικόνα του, από την άλλη υπερφορτώνει ένα θεωρητικά βαρυσήμαντο σενάριο και η «πολυλογία» του εμποδίζει την ατμοσφαιρικότητα.

Είναι ένα horror φιλμ που δεν τρομάζει κανέναν, είναι 150 λεπτά και παρόλα αυτά δεν αναπτύσσεται οργανικά, μιλάει για ιδέες τις οποίες ύστερα αγνοεί.
Ωραίο να το βλέπεις, κακό να το ακούς, να το σκέφτεσαι και να το υπομένεις.

FilmBoy.