I Still See You (2018) review

Το I Still See You είναι η πιο πρόσφατη ταινία του σκηνοθέτη Scott Speer (Step Up Revolution) και βασίζεται στο μυθιστόρημα του Daniel Waters που έχει τίτλο Break My Heart 1,000 Times.
Μας μεταφέρει σε ένα μετα-αποκαλυπτικό σκηνικό που μοιάζει να είναι βγαλμένο μέσα από επεισόδιο της «ζώνης του λυκόφως».

Πληροφορούμαστε ότι κάποιο συμβάν μεγάλης ισχύος έχει λάβει χώρα στην πόλη, το οποίο στέρησε τη ζωή από πολλούς ανθρώπους.
Τα θύματα όμως εμφανίζονται σαν οπτασίες και σαν φαντάσματα σε κάποιες χρονικές στιγμές της ημέρας.
Επιδίδονται για λίγα δευτερόλεπτα στις καθημερινές τους συνήθειες, χωρίς ωστόσο να μπορούν να αλληλεπιδράσουν με τον πραγματικό κόσμο.
Πρόκειται δηλαδή για μία φασματική αποτύπωση.

Δέκα χρόνια μετά το συμβάν, η Roni (Bella Thorne, Amityville: The Awakening) λαμβάνει ένα απειλητικό μήνυμα από ένα τέτοιο φάντασμα το οποίο την επισκέπτεται στο σπίτι της.
Συνδυάζοντας τις δυνάμεις της με έναν μυστηριώδη συμμαθητή, τον Kirk (Richard Harmon, Grave Encounters 2), η Roni καταρρέει σε έναν κόσμο σκιών που θολώνει τα όρια των ζωντανών και των νεκρών και αρχίζει μια απελπισμένη κούρσα ενάντια στον χρόνο για να σταματήσει έναν πανούργο δολοφόνο.

Στο μεγαλύτερο μέρος του, το I Still See You λειτουργεί σαν ένα θρίλερ μυστηρίου, με τη Roni και τον Kirk να προσπαθούν να ανακαλύψουν την ιστορία του δολοφόνου και τα κίνητρά του.
Προκειμένου να το πετύχουν, βασίζονται στις πληροφορίες που τους παρέχουν οι ζωντανοί, αλλά και οι πεθαμένοι, οι οποίοι παρά το γεγονός ότι δεν φαίνονται να μπορούν να μιλήσουν με τους πρωταγωνιστές, έχουν αναπτύξει άλλες μεθόδους επικοινωνίας.

Οι ερμηνείες από το καστ είναι πολύ καλές, η σκηνοθεσία είναι άψογη, χτίζοντας ένταση με το σωστό τρόπο και τα εφέ σε συνδυασμό με τα σκηνικά, δείχνουν ότι έχει γίνει καλή δουλειά από πλευράς παραγωγής.
Αν έχω κάποια ένσταση, αυτή έχει να κάνει με το στοιχείο της δραματουργίας και του μελοδράματος που εμφανίζονται στην αφήγηση, με κλισεδιάρικους τρόπους, οι οποίοι μάλιστα κόβουν και ράβουν τις ιδιότητες των φαντασμάτων, προκειμένου να εκβιάσουν το συναίσθημα του θεατή.

Στο τέλος, το I Still See You αφήνει περισσότερο την αίσθηση ενός τρυφερού παραμυθιού που βασίζεται σε μία εξαιρετική sci-fi ιδέα, παρά ενός θρίλερ μυστηρίου.
Ακόμη και η κορύφωση που συνοδεύεται από αποκαλύψεις στο τέλος, δίνει τη σκυτάλη σε παραμυθικά και σχεδόν δακρύβρεχτα σκηνικά.
Από αυτή την άποψη, δεν είμαι σίγουρος ότι η ταινία απευθύνεται στο κοινό που θέλει να δει κάτι πραγματικά σκοτεινό.

Από την άλλη βέβαια, είναι τόσο καλοφτιαγμένη που άνετα μπορεί κανείς να την απολαύσει γι’ αυτό που είναι: Ένα sci-fi δράμα, με μυστήριο και στοιχεία θρίλερ, που τα τελευταία όμως δεν είναι τόσο δυνατά καθώς τα διαδέχονται φανταχτερές σκηνές τρυφερότητας και μελοδράματος.
Μπορώ ωστόσο να κατανοήσω τους λόγους που κάποιοι λάτρεψαν το I Still See You.
Βλέπεται σαν ένα επεισόδιο του Twillight Zone, το οποίο ενώ διατηρεί την παραδοσιακή ατμόσφαιρα της σειράς, δεν την αντιπροσωπεύει πλήρως από άποψη ατμόσφαιρας.

Βασίλης Γιαννάκης.