Σκοτεινός Διάδρομος - Down A Dark Hall (2018) review

Έχοντας σκηνοθετήσει το ‘Buried’ (2010) και το ‘Red Lights’ (2012), ο Ισπανός Rodrigo Cortés παραμένει στο είδος του θρίλερ με μια ταινία υπερφυσικού τρόμου.
Πρόκειται για το ‘Down A Dark Hall’ που βασίστηκε στο ομώνυμο μυθιστόρημα της Lois Duncan.
Η διασκευή, βέβαια, από το σενάριο των Michael Goldbach και Chris Sparling σε συνδυασμό με τα υπερβολικά εφέ οδηγούν την ταινία αποκλειστικά στον τομέα της ψυχαγωγίας και μόνο.

Η ανήσυχη νεαρή Katherine (AnnaSophia Robb, Soul Surfer) καλείται να πάει για σπουδές στην ιδιαίτερη σχολή Blackwood που στεγάζεται σε μια τεράστια και απομονωμένη έπαυλη.
Εκεί θα συναντηθεί με τις υπόλοιπες τέσσερις μαθήτριες της σχολής που είναι εξίσου ανήσυχες με εκείνη.
Την διοίκηση της σχολής έχει η Madame Duret (Uma Thurman, The House That Jack Built) που μαζί με τους υπόλοιπους τέσσερις συναδέλφους της θα διδάξουν στα νεαρά κορίτσια μαθηματικά, ζωγραφική, συγγραφή και μουσική.

Τα κορίτσια αναπτύσσουν σημαντική εξέλιξη και βελτιώνονται πολύ γρήγορα στις δεξιότητες τους.
Αυτό θα οδηγήσει την Katherine να υποψιαστεί πως μέσα στην σχολή τους υπάρχει κάποιο κρυμμένο και σκοτεινό μυστικό που κρύβει η Madame Duret και οι συνάδελφοι της…

Η ταινία ξεκινά με κάποιες μικρές έστω υποσχέσεις που στην πορεία δεν επιθυμεί να τις τηρήσει.
Και δυστυχώς, διότι ο σκηνοθέτης φτιάχνει ένα σκοτεινό περιβάλλον με μια μυστικιστική ατμόσφαιρα να υπάρχει στο υπόβαθρο και ορισμένες σκηνές αγωνίας και μυστηρίου που δεν κατορθώνει να τις πάει εκεί που χρειαζόταν ώστε να φέρει το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα.

Και το πιθανό – γιατί από ένα σημείο και μετά είναι αρκετά υπερβολικό – είναι η δίχως νόημα προσθήκη τόσων εφέ που αλλοτριώνουν το στήσιμο των σκηνών και κάνουν το αποτέλεσμα ευτελές και ανούσιο.
Και ας παίζει η Uma Thurman τη διευθύντρια της σχολής.

Ο σκηνοθέτης και οι σεναριογράφοι μπορεί ηθελημένα να είχαν στο νου να παραδώσουν μια mainstream δημιουργία που να στοχεύει στο νεαρό κοινό – γιατί εκεί αποσκοπεί – αλλά ποιος είναι ο λόγος να χαλάσουν την αρχική ατμόσφαιρα με τις στιγμές αγωνίας της με την χρήση των εφέ.
Η ιστορία θα σου φέρει στο νου προφανώς ταινίες με ανάλογη ατμόσφαιρα και πιθανώς πλοκή.

Αυτός δεν είναι λόγος να σε αποτρέψει από το να τη δεις.
Οι χαρακτήρες δεν καταφέρνουν να αναπτυχθούν πολύ αλλά και πάλι αυτό μπαίνει στην άκρη.
Τέλος πάντων, κρίμα, θα γινόταν πολύ καλύτερο εφόσον δεν υπήρχε η υπερβολική συμβολή της τεχνολογίας που αποδυναμώνει το ρεαλισμό στο σύγχρονο θέαμα.

FilmBoy.