What Keeps you Alive (2018) review

H Jackie (Hannah Emily Anderson, The Purge series) και η Jules (Brittany Allen) είναι ένα παντρεμένο ζευγάρι λεσβιών που επισκέπτονται μία ειδυλλιακή λίμνη προκειμένου να περάσουν μερικές μέρες στο πατρικό της πρώτης.
Κάπου εκεί κοντά βρίσκεται το εξοχικό μιας παλιάς φίλης της Jackie, η οποία την γνωρίζει από παιδί, όταν το όνομά της ήταν διαφορετικό.

Το γεγονός αυτό βάζει σε σκέψεις τη Jules σχετικά με τα μυστικά που μπορεί να κρύβει η σύζυγός της.
Λίγο αργότερα της αποκαλύπτεται το πιο θανάσιμο από αυτά: Η Jackie είναι μια κατά συρροή δολοφόνος που την έχει βάλει στο στόχαστρο.

Το What Keeps You Alive, είναι γραμμένο και σκηνοθετημένο από τον Colin Minihan, έναν από τους δύο “vicious brothers” που σκηνοθέτησαν το περιβόητο Grave Encounters το 2011.
Πρόκειται για μια ταινία που αν και κάπως υπερεκτιμημένη, προκάλεσε αίσθηση σε πολύ κόσμο.
Αυτή τη φορά εγκαταλείπει το μεταφυσικό και καταπιάνεται με το λεγόμενο «ψυχολογικό θρίλερ».

Όπως έχουμε πει πολλές φορές, τα αμερικάνικα ψυχολογικά θρίλερ είναι στην ουσία ταινίες απαγωγής και ομηρίας, δεδομένου ότι σε όλα τους κάποιος απαγάγει και κρατάει αιχμάλωτο κάποιον άλλο.
Στην προκειμένη περίπτωση η Jules βρίσκεται στο έλεος της Jackie.
Ίσως ξεγελαστεί ο θεατής με το γεγονός ότι αυτή τη φορά η ομηρία δεν λαμβάνει χώρα σε έναν περιορισμένο χώρο, αλλά σε μια ολόκληρη λίμνη, ένα φυσικό τοπίο που αναδεικνύεται αρκετά καλά από τη φωτογραφία της ταινίας.

Τα κλισέ της χιλιοπαιγμένης φόρμουλας ωστόσο, είναι εμφανή, έστω και αν μοιάζουν κάπως διαφοροποιημένα απ’ ότι τα έχουμε συνηθίσει.
Για παράδειγμα το ζευγάρι που μένει κοντά στο σπίτι και που απαρτίζεται από την παιδική φίλη της Jackie και του συζύγου της, παίζει τον ρόλο των επίδοξων σωτήρων που συναντούμε σε όλες αυτές τις ταινίες και που πάντα αποτυγχάνουν να σώσουν το θύμα.
Και πάνω που λες ότι όλα αυτά τα έχεις ξαναδεί, κάποιες βλακώδεις και τραβηγμένες από τα μαλλιά αποφάσεις προς το τέλος, γκρεμίζουν κάθε ίχνος ρεαλισμού.

Βέβαια ας μη λησμονούμε ότι για μεγάλο χρονικό διάστημα ο κινηματογράφος τρόμου –και ειδικά αυτός που εντάσσεται στα ψυχολογικά θρίλερ- δεν καινοτομούσε και ούτε πρωτοτυπούσε.
Από αυτή την άποψη, η ταινία του Minihan λειτουργεί ως ένα τυπικό σύγχρονο b-movie για όσους επιλέγουν να περάσουν κάπως την ώρα τους.
Και σε καμία περίπτωση δεν μιλάμε για ένα z-movie όπως τόσα και τόσα που βγαίνουν με το τσουβάλι τελευταία.

Αλλά όσο καλοφτιαγμένο κι αν είναι, δεν διαφοροποιείται από τη φόρμουλα των ταινιών απαγωγής σε σημείο που να κρατήσει το ενδιαφέρον αμείωτο.
Η μεγάλη διάρκειά του (100 λεπτά) λειτουργεί επίσης ανασταλτικά προς αυτή την κατεύθυνση.
Δείτε το μόνο αν δεν έχετε να δείτε τίποτα καλύτερο στη θέση του.

Βασίλης Γιαννάκης.