Primal Range (2018) review

Επί της ουσίας, αυτό που παρακολουθούμε σε αυτό το έργο του Patrick Magee είναι ένα ζευγάρι να χάνεται μέσα στο δάσος και να έρχεται αντιμέτωπο με τον «μεγαλοπόδαρο» (Bigfoot), που οι ινδιάνοι τον αποκαλούν Oh-Mah.
Η πλοκή ωστόσο επιφυλάσσει στον θεατή πάρα πολλές και ευχάριστες εκπλήξεις που κρατούν το ενδιαφέρον αμείωτο και κάνουν την αδρεναλίνη να χτυπάει κόκκινο.

Υπάρχουν πολλοί χαρακτήρες που εμφανίζονται κατά τη διάρκεια της πλοκής, κάποιοι είναι εντελώς κακόβουλοι και κατ’ επέκταση αναλώσιμοι που αποσκοπούν να αυξήσουν το body-count, ενώ άλλοι, όπως ο σερίφης, λειτουργούν καταλυτικά και βοηθούν τους πρωταγωνιστές την κατάλληλη στιγμή.
Δεν θα πω πολλά για την πλοκή, θα πω μόνο ότι όταν ξεκίνησα να το βλέπω, μου δημιούργησε την αίσθηση ενός ακόμη δείγματος του ανεξάρτητου αμερικάνικου κινηματογράφου με όλα τα κλισέ που συνεπάγεται, αλλά γρήγορα κατάλαβα ότι πρόκειται για κάτι πολύ αξιόλογο και πρωτοποριακό.

Υπάρχει άφθονο και γραφικό gore μέσα σε αυτή την ταινία, gore που δεν συνοδεύεται από ανάλαφρη διάθεση όπως μας συνηθίζουν οι παραγωγές των ΗΠΑ, αλλά παραπέμπει στις πιο ένδοξες στιγμές των πιο «σοβαρών» από τα b-movies των 80's.
Κι όμως, κάποιοι νεαροί έσπευσαν να απαξιώσουν την όλη προσπάθεια, λέγοντας ότι το «τέρας» έχει αποδοθεί με έναν τύπο που φοράει κοστούμι.

Και το ερώτημα που θέτω εγώ είναι το εξής: Αν το τέρας αποδιδόταν με CGI εφέ θα ήταν πιο «αληθοφανές»;
Κατ’ εμέ όχι.
ΕΝΝΟΕΙΤΑΙ ότι όφειλε να αποδοθεί με make-up και μάλιστα η εξαιρετική δουλειά που έχει γίνει στον τομέα αυτό φαίνεται και σε άλλους χαρακτήρες που εμφανίζονται (όπως π.χ. μια κακάσχημη γριά με δαιμονική όψη).
Επομένως όταν έχει γίνει μια τόσο αξιόλογη δουλειά στον τομέα των εφέ, στο στοιχείο του gore και στις μεταμφιέσεις, δεν μπορεί να την απαξιώνει κάποιος επειδή «δεν είναι CGI».

Οφείλω να παραδεχτώ βέβαια ότι οι περισσότεροι χαρακτήρες που εμφανίζονται είναι καρικατούρες (όπως οι κυνηγοί), ενώ υπάρχουν και κάποιες αχρείαστες κοιλιές της πλοκής κατά τη διάρκεια της αφήγησης που αποσκοπούν μόνο στο να αυξήσουν (αδικαιολόγητα) τη διάρκεια.
Εκείνη η ινδιάνικη τελετή στη μέση ήταν όντως αχρείαστη και κάπως κακόγουστη.

Αλλά με πνίγει το δίκαιο όταν παρακολουθώ μια αξιόλογη προσπάθεια, η οποία κάνει ό,τι μπορεί να αποτελέσει ένα χαρακτηριστικό δείγμα του είδους και μετά να βλέπω σε διάφορες ιστοσελίδες κριτικές τύπου «θυμίζει υπερβολικά τις ταινίες των 80's».
Ε και;
Δηλαδή πώς πρέπει να είναι οι ταινίες του 2018 προκειμένου να διαφοροποιούνται από αυτές των 80's.

Και επαναλαμβάνω: Μιλάμε για μια δουλειά με πολύ πειστικό gore και συμπαθητικά έως εξαιρετικά εφέ.
Από εκεί και πέρα, αν μια μεγάλη μερίδα του σύγχρονου κοινού έχει γνωρίσει τον κινηματογραφικό τρόμο μόνο μέσα από τα μεταφυσικά θρίλερ και τα found footage, δεν είναι ανάγκη να υποστεί ο Magee την γκρίνια.
Δείτε το άφοβα και μην πτοηθείτε από τις αρνητικές κριτικές.

Βασίλης Γιαννάκης.