Wildling (2018) review

Η Anna (Bel Powley, Detour) περνάει όλη την παιδική της ηλικία υπό την φροντίδα και την επίβλεψη ενός άντρα που τον αποκαλεί «Μπαμπά» (Brad Dourif, Cult of Chuckie).
Ο «μπαμπάς» την κρατά κλειδωμένη σε ένα σπίτι, φοβερίζοντας την ότι αν βγει έξω κινδυνεύει από ένα τερατώδες και τριχωτό πλάσμα που λέγεται «αγρίμι» (wildling).
Στα 16 χρόνια, η Anna ελευθερώνεται από την αστυνομία και υιοθετείται από την αστυνόμο Ellen Cooper (Liv Tyler, Robot & Frank).

Από εκεί και πέρα γνωρίζει για πρώτη φορά τον κόσμο και τον έρωτα, αλλά η ενηλικίωσή της συνοδεύεται από την αποκάλυψη ενός τρομαχτικού μυστικού.
Πρόκειται για μια ταινία του Fritz Böhm που επιδιώκει αισθητά να ενταχθεί στο νέο ρεύμα του κινηματογραφικού τρόμου που παντρεύει την ομορφιά με την ασχήμια και που τα ηνία του κατέχουν κυρίως οι Ευρωπαίοι με ταινίες όπως το Outcast (2010), Livid (2011), Horsehead (2014), αλλά έχουμε και αξιόλογα αμερικάνικα δείγματα του είδους όπως το Parasomnia (2008), το Spring (2014), The Witch (2015) κ.α.

Όλα αυτά τα έργα χαρακτηρίζονται από υψηλή αισθητική, γκροτέσκα φαντασμαγορία, αλλά και το στοιχείο της ομορφιάς που υπεισέρχεται είτε ως ένα απαγορευμένο love-story, είτε ως κάποια παραμυθικά στοιχεία που ισοφαρίζουν κατά κάποιο τρόπο την ασχήμια.
Στην συγκεκριμένη περίπτωση, υπάρχουν τόσο τα στοιχεία του παραμυθιού (καθώς το Wildling διαπραγματεύεται μια αρχετυπική γοτθική ιστορία που λίγο-πολύ έχουμε ξαναδεί με άλλες μορφές), όσο και το love-story που αφορά τη σχέση της Anna με τον αδερφό της Ellen, τον Ray (Collin Kelly-Sordelet).

Ωστόσο, σε αντίθεση με τα έργα που προανέφερα, το Wildling υστερεί στον τομέα της αισθητικής.
Η «ομορφιά» του περιορίζεται στο στοιχείο του έρωτα και στο αρχετυπικό παραμύθι που διαπραγματεύεται, ενώ αντίθετα η επιλογή της σύγχρονης αμερικάνικης επαρχιούπολης ως υπόβαθρο της ιστορίας, προσδίδει στο αποτέλεσμα μια αύρα γνώριμη από τον ανεξάρτητο αμερικάνικο κινηματογράφο, που δεν τη διαφοροποιεί αισθητά από τα δείγματα που αυτός έχει δώσει.

Το πιο ουσιαστικό όμως πρόβλημα του Wildling είναι ότι για όσους έχουν δει πολλές ταινίες με αυτό το κεντρικό θέμα, είναι εντελώς προβλέψιμο σε όλη του τη διάρκεια και μάλιστα σε πολλά σημεία προσπαθεί να δημιουργήσει μια αίσθηση μυστηρίου ως προς το πώς θα εξελιχθεί, αλλά καταλήγει να προδίδει εξόφθαλμα την εξέλιξή του.

Γνωρίζουμε τι πραγματικά είναι η Anna, πολύ πριν το μάθει η ίδια.
Όταν της προσφέρουν ένα χάμπουργκερ, αφαιρεί το ψωμί και τρώει μόνο το μπιφτέκι.
Αυτό σε όσους από εμάς έχουμε δει πολλές ταινίες αυτής της θεματολογίας, μας προδίδει τα πάντα σχετικά με τη φύση της.

Από την άλλη, η ομορφιά που αποπνέει η όλη διαπραγμάτευση είναι τόσο έντονη που δύσκολα αφήνει το κοινό ασυγκίνητο.
Βοηθούν προς αυτή τη κατεύθυνση και οι εξαιρετικές ερμηνείες απ’ όλο το καστ.
Σε καμία περίπτωση δεν έχουμε να κάνουμε με μία «ταινία του σωρού» και αυτό είναι το συμπέρασμα στο οποίο θα καταλήξουν οι περισσότεροι μετά τη θέασή της.

Αξίζει να τη δείτε σαν μία νεογοτθική ιστορία αγάπης με έντονο το στοιχείο του φανταστικού, που δεν εστιάζει στη βία και στο αίμα.

Βασίλης Γιαννάκης.