One Cut of the Dead (2017) review

Το να γυρίσεις μία ταινία με ζόμπι που να ξεχωρίζει από τις αμέτρητες του είδους, προφανώς δεν είναι και η πιο εύκολη αποστολή. 
Ο Shuichiro Ueda όμως, κατάφερε ακριβώς αυτό, σε μία πραγματικά ξεχωριστή ταινία, την οποία αποθέωσε το κοινό στο Far East Film Festival του Ούντινε (το πιο διάσημο ασιατικό φεστιβάλ στην Ευρώπη).

Η δομή του φιλμ είναι πραγματικά ασυνήθιστη, μιας και έχουμε να κάνουμε με μία ταινία για μια ταινία με ζόμπι, η οποία ξεκινά με την ταινία και στην συνέχεια εξηγεί την διαδρομή που οδήγησε στην παραγωγή της, σατιρίζοντας, παράλληλα, κάθε «τάση» της κινηματογραφικής βιομηχανίας. 
Σε αυτό το πλαίσιο, στο ξεκίνημα του «One Cut of the Dead» γινόμαστε μάρτυρες της προετοιμασίας μιας ταινίας, η οποία καταλήγει σε μία επίθεση από ζόμπι στο σετ, μιας και ο Higurashi, ο σκηνοθέτης, αποφάσισε να χρησιμοποιήσει ένα εγκαταλελειμμένο κτίριο όπου οι Ιάπωνες διεξήγαγαν πειράματα στην διάρκεια του πολέμου, «καλώντας» ουσιαστικά τα ζόμπι που υπάρχουν στον χώρο ώστε η παραγωγή να είναι πιο ρεαλιστική. 

Αφού εμφανίζονται οι τίτλοι τέλους στην οθόνη, το σενάριο πηγαίνει πίσω στο χρόνο, όπου παρακολουθούμε πως ο σκηνοθέτης αποδέχτηκε ένα ακατόρθωτο εγχείρημα, να γυρίσει μία ολόκληρη ταινία με ζόμπι σε μονοπλάνο, το οποίο θα προβαλλόταν ζωντανά στην τηλεόραση. 
Το δεύτερο μέρος της ιστορίας επικεντρώνεται στην προσπάθειά του να ολοκληρώσει την συγκεκριμένη παραγωγή ενάντια σε όλες τις πιθανότητες και την πληθώρα εμποδίων που συναντά.

Όπως ανέφερα στην προηγούμενη παράγραφο, η ταινία σατιρίζει κάθε τάση της βιομηχανίας θεάματος, κάτι που μοιάζει να είναι ο κύριος στόχος του Ueda. 
Κατ'αυτόν τον τρόπο, το φιλμ σατιρίζει την αυστηρότητα πολλών σκηνοθετών (τις ακρότητες που σχετίζονται με τους «auteurs» ουσιαστικά) βάζοντας τον Higurashi να φωνάζει «Πάμε» (Action!) τις πιο ακατάλληλες στιγμές, καθώς και την επιλογή του να συμπεριλάβει πραγματικά ζόμπι στην παραγωγή ώστε να είναι ρεαλιστικότερη. 
Τα καπρίτσια των ηθοποιών-σταρ έχουν κι αυτά το μερίδιό τους, κάτι που ισχύει και για τις παράλογες απαιτήσεις των παραγωγών, καθώς και την τάση της πλειονότητας των ανθρώπων της βιομηχανίας, να θεωρούν τις τηλεοπτικές παραγωγές, χαμηλής ποιότητας.

Επιπλέον, ο Ueda παρουσιάζει και σατιρίζει τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουν οι ταινίες με μικρό προϋπολογισμό, ενώ ο χαρακτήρας του αλκοολικού διευθυντή φωτογραφίας που καταλήγει να υποδύεται το ζόμπι σίγουρα θα προκαλέσει άφθονο γέλιο. 
Τέλος, κάτι ανάλογο συμβαίνει με τον ρόλο των «scream queens», τα μαθήματα αυτοάμυνας για γυναίκες και την «Μέθοδο» του Στανισλάφσκι.

Το δεύτερο μεγάλο προτέρημα του «One Cut of the Dead» είναι το γεγονός πως κατορθώνει να προκαλέσει γέλιο με τα ίδια ακριβώς αστεία στο δεύτερο μέρος, εξηγώντας πως προκλήθηκαν οι «περίεργες» στιγμές της παραγωγής (αυτής που ανατέθηκε στον Higurashi, όχι του «One Cut of the Dead» σαν σύνολο).

Τέλος, ο Ueda αναδεικνύει τις δυσκολίες αλλά και τις στιγμές ευτυχίας που μπορεί να φέρει η ολοκλήρωση μιας ταινίες στην ομάδα παραγωγής, με το φινάλε να αποτυπώνει το δεύτερο στοιχείο με απολαυστικό τρόπο.

Όλα τα παραπάνω παρουσιάζονται σε ξεκαρδιστικό και άκρως ψυχαγωγικό στυλ, με τον Ueda να διατηρεί, σε μεγάλο βαθμό, την αισθητική των exploitation ταινιών του '70, με την βοήθεια της φωτογραφίας του Tsuyoshi Sone, που κινείται σε low-budget πλαίσια, καθώς και των εφέ των Kasumi Nakamura και Kazuhide Shimohata, και του μακιγιάζ των Junko Hirabayashi και Kazuhide Shimohata. 
Το μεγαλύτερο τεχνικό επίτευγμα της παραγωγής, όμως, είναι πως η ταινία ξεκινά με ένα 37λεπτο μονοπλάνο, και πάλι σε σατιρικό/χιουμοριστικό στυλ.

Οι ερμηνείες ακολουθούν τους ίδιους παράλογους κανόνες της παραγωγής, με τους ηθοποιούς να πρέπει να υποδυθούν διπλούς ρόλους (αυτούς της ταινίας και των ηθοποιών στην «πραγματική ζωή») σε ένα στυλ που συχνά θυμίζει καρικατούρες. 
Αυτοί που ξεχωρίζουν πάντως, είναι η Harumi Shuyama ως μακιγιέζ στην ταινία και ως η σύζυγος του Higurashi στην «πραγματική ζωή», η οποία δίνει μια εκπληκτική παράσταση μέσω ενός συνδυασμού πολεμικών τεχνών και παράνοιας, και ο Takayuki Hamatsu ως ο σκηνοθέτης, ο οποίος καταφέρνει να παρουσιάσει μια σειρά διαφορετικών χαρακτήρων, με γούστο.

Το «One Cut of the Dead» είναι μία εξαιρετική παραγωγή που κατορθώνει να ξεπεράσει τα όρια της ταινίας με ζόμπι μέσω μιας «βλάσφημης» παρωδίας όλων όσων σχετίζονται με την βιομηχανία θεάματος. 
Δεν θα μπορούσα παρά να τελειώσω αυτήν την κριτική με μία λέξη: Πομ!

FilmBoy.