DVD Review: Jigsaw (2017)

Μια σειρά από νέα φονικά, τα οποία παραπέμπουν στον παιχνιδιάρη serial killer John Kramer (ο Tobin Bell, για τον οποίο δεν χρειάζονται συστάσεις), αλλά πως είναι αυτό δυνατό αφού αυτός υποτίθεται πως έχει πεθάνει εδώ και μία δεκαετία;

Παρότι έχω απεριόριστη αγάπη για το κύμα του torture porn (for lack of a better term) και δη του low budget, ποτέ μου δεν μου άρεσαν οι δύο «καρχαρίες» του είδους, τα franchise των Hostel (2005 – 2011) και Saw (2004 – 2017), και έχω δει όλες τους τις ταινίες μόνο για να τηρήσω το καθήκον μου ως up to date φαν του κινηματογραφικού τρόμου, και για να μη μένω έξω από συζητήσεις πιτσιρικάδων.

Έτσι όταν φτάσαμε στο πλέον κουρασμένο Saw 3D (2010) που λεγόταν πως θα τελείωνε το franchise του Saw, δεν στεναχωρήθηκα επειδή επί σειρά ετών κάθε Halloween λαμβάναμε ένα sequel που έμοιαζε περισσότερο με hospital drama με gore, παρά με ταινία τρόμου.
Πέρασαν επτά χρόνια και το franchise επιστρέφει με το παρόν sequel που μοιάζει να είναι θλιβερά εκτός τόπου και χρόνου, αφού κανείς πλέον δεν ασχολείται με διαμελισμούς και το mainstream horror landscape ορίζεται μόνο από φαντάσματα.

Όμως παρότι δεν έχει κανένα λόγο ύπαρξης (στην ουσία η ταινία είναι μια ανούσια άσκηση στο δήθεν εφευρετικό splatter) της έδωσα μια νηφάλια ευκαιρία για να δω αν στέκεται στα δύο (κομμένα) της πόδια, και δυστυχώς θα πρέπει να ομολογήσω πως δεν καταφέρνει ούτε αυτό.

Το σενάριο των Pete Goldfinger και Josh Stolberg [Sorority Row (2009)] είναι γεμάτο από χαρακτήρες για τους οποίους το κοινό αδυνατεί να γνοιαστεί, και αυτό δεν είναι επειδή είναι υποτίθεται αμαρτωλοί, αλλά επειδή είναι τελείως βαρετοί και χωρίς κάποιο εύρος στην προσωπικότητα τους.

Επίσης τα αλά τηλεοπτικό reality παιχνίδια που στήνει ο άφαντος serial killer, μας κάνουν να πιστεύουμε πως έχουμε να κάνουμε με έναν τόσο πολυτάλαντο ανώμαλο, που ίσως τελικά πίσω του να κρύβεται ένα πολυπρόσωπο επιτελείο πλούσιων αργόσχολων (και με εμμονές με το χριστιανικό concept της τιμωρίας), πράγμα που επειδή δεν ισχύει, κάνει το plot να μοιάζει με χαζό.

Ακόμα, προβληματική είναι η τοποθέτηση ενός καρκινοπαθή στο ρόλο του απόλυτου κακού, και μάλιστα με εκδικητικό τρόπο σαν και αυτόν τον φαντασμένο που πολλοί προσάπτουν στους φορείς HIV, και θα μπορούσε να προκαλέσει θύελλα ακαδημαϊκών αντιδράσεων, αν κανείς νοιαζόταν, και αν το concept δεν ήταν τόσο 1980's.

Η ταινία του σκηνοθετικού διδύμου των αδερφών Michael και Peter Spierig κόστισε μόλις $10 εκατομμύρια (και ανά διαστήματα είναι θεαματική για το budget της) και απέφερε περισσότερα από $103 εκατομμύρια, πράγμα που έχει από τώρα ξεκινήσει τις συζητήσεις για το επόμενο βήμα της κινηματογραφικής σειράς.

Χρήστος Μουρούκης.