The Crippled Masters: Τρεις ταινίες με ανάπηρους πολεμιστές!

Μεγάλωσα με ένα τσούρμο από subgenres του exploitation κινηματογράφου, αλλά αμέλησα την εκπαίδευση μου στα εκ Ασίας φιλμ πολεμικών τεχνών. 

Ήρθε καιρός να μελετήσω κάποια από αυτά, και φυσικά να μοιραστώ τις εμπειρίες μου (αυτές δηλαδή ενός πρωτάρη) μαζί σας. 
Για αρχή, πάμε στους ανάπηρους πολεμιστές!


The Crippled Masters (1979)

Η ταινία του σκηνοθέτη Chi Lo, ακολουθεί δύο τύπους, οι οποίοι θα «συλληφθούν» από τη συμμορία του κακού της υπόθεσης, ο οποίος και θα προβεί στον ακρωτηριασμό των χεριών του ενός, και στο κάψιμο των ποδιών του άλλου.
Οι δύο ανάπηροι πλέον πρωταγωνιστές θα προπονηθούν σκληρά, και όταν θα είναι πλέον έτοιμοι θα αναζητήσουν εκδίκηση.

Τούτο εδώ το φιλμ εύκολα ξεπερνά το curiosity factor του, και γίνεται grindhouse χρυσάφι, καθώς παρότι το σενάριο είναι αδύναμο (πρόκειται απλά για μια προσχηματική ιστορία βεντέτας) οι χορογραφίες είναι εντυπωσιακές και η κινηματογράφηση ιδανική. Θα μπορούσα να ζήσω χωρίς το χιούμορ του, αλλά δε βαριέσαι…


Two Crippled Heroes (1980)

Τούτο εδώ το sequel σε σκηνοθεσία Yao Hsiao, βρίσκει δύο ανάπηρους πολεμιστές (ο ένας χωρίς χέρια και ο άλλος χωρίς πόδια), να περνάνε από την αντιζηλία στη συνεργασία, με σκοπό να νικήσουν τους «κακούς» της υπόθεσης.

Φυσικά πολύ ξύλο θα ακολουθήσει, αλλά δυστυχώς η κόπια που έχω στην κατοχή μου είναι σε άθλια κατάσταση, και τα πάντα τόσο σκοτεινά που συχνά δεν κατάφερνα να δω τι γινόταν επί οθόνης.





Fighting Life (1981)

Τα δύο ανάπηρα αδέρφια (δεν είμαι σίγουρος πως ήταν αδέρφια στις δύο προηγούμενες ταινίες) αδυνατούν να βρουν εργασία επειδή από τον έναν λείπουν τα πόδια, και από τον άλλο τα χέρια.
Ακόμα και όταν ψάχνουν σχολή για να συνεχίσουν τις προπονήσεις τους στις πολεμικές τέχνες βρίσκουν κλειστές πόρτες.

Η μόνη λύση είναι να κάνουν τρικ στον δρόμο (οι σχετικές σκηνές συμπεριλαμβάνουν μια σειρά από περίπλοκα κόλπα, που με κάνουν να έχω βάσιμες υποψίες πως οι πρωταγωνιστές εργαζόντουσαν σε τσίρκο, πριν τη «μεγαλειώδη» κινηματογραφική τους καριέρα) ζητιανεύοντας, αλλά ακόμα και εκεί θα τα βρουν σκούρα καθώς δεν είχαν πάρει άδεια από τον γκάνγκστερ της γειτονιάς, ο οποίος ελέγχει την πλατεία.

Το κακό με αυτή τη ταινία του σκηνοθέτη Chung-Kuang Wang είναι το παντελώς άχρηστο character development που προσπαθεί να μας παρέχει στο πρώτο μισάωρο της. 
Από εκεί και πέρα οι σκηνές δράσης είναι συναρπαστικές και καλοστημένες.

Το φινάλε είναι πραγματικά περίεργο, καθώς αφού έχουν νικήσει οι καλοί (νομίζω δεν είχατε αμφιβολία, οπότε αυτή η πληροφορία δεν θεωρείται spoiler), η ταινία συνεχίζει με ένα δεκάλεπτο κήρυγμα για το πόσο σημαντικό είναι να μην περιθωριοποιούμε τους ανθρώπους με ειδικές ανάγκες!

Το framing της καταραμένης κόπιας που έπεσε στην κατοχή μου είναι κάπως περίεργο, αλλά αυτό δεν επηρέασε την εμπειρία της προβολής.

Συστήνω ανεπιφύλακτα τη παραπάνω τριλογία σε άπαντες αναγνώστες της ιστοσελίδας μας.

Χρήστος Μουρούκης.