Παγιδευμένη ψυχή: Το Τελευταίο Κλειδί - Insidious: The Last Key (2018) review

Στο νέο κεφάλαιο της σειράς (το τέταρτο είναι) η prequel αφήγηση συνεχίζεται.
Αυτή τη φορά παρακολουθούμε μια εντελώς προσωπική υπόθεση της πρωταγωνίστριας και ερευνήτριας του φανταστικού Elise (Lin Shaye, Ouija: Origin of Evil) η οποία υποχρεώνεται να γυρίσει στο πατρικό της σπίτι και να αντιμετωπίσει τους δαίμονες του παρελθόντος της.

Όσοι έχουν δει τα προηγούμενα κεφάλαια γνωρίζουν καλά ότι όταν λέμε «δαίμονες» το εννοούμε κυριολεκτικά.
Υπάρχει ο καθιερωμένος δαίμονας που μας συνηθίζει το franchise και που ως συνήθως είναι ιδιαίτερα τρομακτικός.
Αυτή τη φορά πρόκειται για ένα ον που τα δάχτυλα του χεριού του καταλήγουν σε κλειδιά.

Στην καρέκλα του σκηνοθέτη κάθεται ο Adam Robitel και είναι άξιος των προκατόχων του, ενώ το σενάριο όπως πάντα υπογράφει ο «μαέστρος» του είδους, Leigh Whannell.

Δεδομένου ότι το ανταγωνιστικό franchise που είναι το the conjuring στη δεύτερη συνέχειά του επιστράτευσε έντονα το στοιχείο του δράματος, το Insidious σε αυτή του την προσθήκη «απαντά» με μία ιστορία που είναι πλήρως συνδεδεμένη με το προσωπικό δράμα της πρωταγωνίστριας.
Το στοιχείο της δραματουργίας υπεισέρχεται έντονα στην πλοκή και λειτουργεί καταλυτικά, παρέχοντας μια κάποια ελαφριά διαφοροποίηση από τα προηγούμενα μέρη.

Είναι αρκετή όμως αυτή η διαφοροποίηση για να κρατήσει αμείωτο το ενδιαφέρον;
Προσωπικά έπιασα τον εαυτό μου να ενδιαφέρεται για τις σχέσεις μεταξύ των ηρώων όπως αποδίδονται από τους διαλόγους και να μην απολαμβάνω τόσο το σκέλος του τρόμου.

Όλα όσα αφορούν τον δαίμονα, τα φαντάσματα κλπ, είναι στοιχεία που είδαμε και στα προηγούμενα μέρη.
Αμφιβάλλω αν ακόμη μπορούν να έχουν το ίδιο αντίκτυπο στον θεατή.

Βλέπετε, το Insidious ξεκίνησε σαν μια πιο ενήλικη και σκοτεινή εκδοχή του Poltergeist (1982), αλλά με τα κλισέ του να επαναλαμβάνονται και με τη φόρμουλά του να μην διαφοροποιείται αρκετά, έχει καταλήξει να απευθύνεται περισσότερο στο κοινό που δεν παρακολουθεί συχνά κινηματογραφικό τρόμο.
Είναι ικανό όμως να μυήσει το νέο κοινό στο είδος;
Λογικά ναι, αλλά η ιστορία έχει δείξει ότι σε αυτές τις περιπτώσεις υπάρχει και μια μερίδα κόσμου που επαναπαύεται στο mainstream όπως αποδίδεται με αυτές τις ταινίες, σε βαθμό που να μην θέλει να δει τίποτα άλλο.

Κι από την άλλη, υπάρχει η προώθηση που προσπαθεί να περάσει το μήνυμα ότι οι πραγματικοί φαν αυτών των σειρών είναι αυτοί που αρέσκονται στο να βλέπουν συνέχεια την ίδια φόρμουλα σε βαθμό που να τη συγχωρούν και να υπερεκτιμούν τις ελάχιστες διαφοροποιήσεις.
Το ίδιο είχε συμβεί κάποτε με τα σλάσερ τύπου «η καλύβα στο δάσος» που ενώ ήταν το ένα ξεπατίκωμα του άλλου, υπήρχε η λογική ότι «αυτό θέλει ο κόσμος».

Όμως πλέον ο κινηματογραφικός τρόμος έχει ωριμάσει.
Γιατί κάποιος να «μυηθεί» στο είδος με το insidious, το conjuring και την Annabelle όταν για παράδειγμα πέρυσι προβλήθηκε το εξαιρετικό It, που είναι αριστουργηματικό από κάθε άποψη;
Επομένως το insidious δεν πρωτοπορεί πια και σε καλεί να το αγαπήσεις γι’ αυτό που έχει γίνει: Μια τυπική φόρμουλα που επαναλαμβάνεται με μικρές διαφοροποιήσεις.
Ενέχει μια εντιμότητα αυτό.

Βασίλης Γιαννάκης.