Housewife (2017) review

Η γειτονική Τουρκία τα τελευταία χρόνια έχει επιδείξει σημάδια μεγάλης κινηματογραφικής ακμής, επιτυγχάνοντας μια αξιοζήλευτη μίξη της παραδοσιακής ανατολίτικης κουλτούρας της σε μοντέρνο δυτικό περιτύλιγμα.
Το είδος του horror, αν και δεν είναι η αιχμή του δόρατος της γειτονικής κινηματογραφικής βιομηχανίας, μας έχει δώσει κάποια, αν όχι αξιομνημόνευτα, τουλάχιστον αξιοπρεπή δείγματα γραφής, χωρίς ωστόσο να έχει βρει μέχρι στιγμής τη ταυτότητά του, απλά αντιγράφοντας τα ξαδερφάκια του εξ Αμερικής και Ισπανίας.

Μία απ’ αυτές τις “αξιοπρεπείς” ταινίες ήταν και το Baskin του Can Evrenol, που έκανε αρκετό θόρυβο πριν μερικά χρόνια, με τον δημιουργό του να επιστρέφει φέτος με τη νέα του ταινία Housewife.

Η ταινία ξεκινάει σε ένα όμορφο εξοχικό σπίτι όπου ζει μια μητέρα με τις δύο μικρές της κόρες.
Ο πατέρας λείπει και τα κορίτσια σχολιάζουν τους “μυστηριώδεις” επισκέπτες έρχονται στο σπίτι εν απουσία του.

Μέχρι που μια μέρα, η μεγαλύτερη κόρη παρατηρεί φοβισμένη τη πρώτη της εμμηνόρροια.
Φωνάζει τη μητέρα της, όμως εκείνη αντί να την καθησυχάσει, πανικοβάλλεται, την αρπάζει και τη πνίγει με τα ίδια της τα χέρια, μέσα στη λεκάνη της τουαλέτας, μπροστά στα έντρομα μάτια της μικρότερης κόρης Holly.
Εν των μεταξύ, στο σπίτι φτάνει και ο πατέρας που προσπαθεί να σώσει τη κόρη, όμως το μαχαίρι της μητέρας δε σταματάει ούτε σε εκείνον.

Χρόνια αργότερα, η Holly είναι πια ενήλικη γυναίκα, παντρεμένη αλλά μοναχική, που συνεχίζει να ζει κάτω από τα τραύματα που της άφησε εκείνη η συγκλονιστική εμπειρία.
Η ζωή της θα γίνει ακόμα πιο περίεργη όταν θα γνωρίσει τον Bruce O'Hara, ηγέτη της περίεργης μυστικιστικής οργάνωσης Umbrella of Love and Mind.

Η ταινία κάνει μια καταπληκτική έναρξη.
Γεμάτο μυστήριο, ατμόσφαιρα, αγωνία και ένα σοκαριστικό φινάλε, το πρώτο 15λεπτο θα μπορούσε να σταθεί αυτόνομα ως μια εξαιρετική ταινία μικρού μήκους.
Το δυσάρεστο είναι ότι το Housewife μόλις άρχισε, μιας και στη συνέχεια ο σκηνοθέτης που στην εισαγωγή μας θυμίζει κάτι από Troy Nixey στο Don't Be Afraid of the Dark, στη συνέχεια γίνεται κάτι που φέρνει περισσότερο σε Uwe Boll!

Κατ’ αρχάς για τα επόμενα 45 περίπου λεπτά δε συμβαίνει απολύτως τίποτα, και αυτό είναι το λιγότερο!
Η ψυχολογικά τραυματισμένη Holly περιφέρει τα προβλήματά της, τα συζητάει ή μάλλον αποφεύγει να τα συζητάει με το σύζυγο και μια παλιά της φίλη, γνωρίζει τον Bruce, έχει μια παραφυσική εμπειρία, έχει κάτι εφιάλτες και στο εν τω μεταξύ, ο θεατής έχει βγάλει το κινητό και κοντεύει να τερματίσει το Angry Birds!

Η απουσία πλοκής είναι το μικρότερο κακό της υπόθεσης, με το σενάριο να είναι ξεκάθαρα μεταφρασμένο στα αγγλικά (ναι η ταινία για κάποιο λόγο είναι αγγλόφωνη), μπορεί όχι με google translate αλλά σίγουρα ότι από κάποιον native speaker, ενώ το κερασάκι, ή μάλλον η ολόκληρη κερασιά στη τούρτα είναι οι ερμηνείες, με τους ηθοποιούς, να προσπαθούν ματαίως να ξεστομίσουν τα λόγια τους, και το αποτέλεσμα να είναι τραγελαφικό.

Εδώ πρέπει να ομολογήσω ότι στο 3ο act…γίνονται πράγματα.
Έχουμε μια ξαφνική έκρηξη gore και η ένταση μοιάζει τυπικά να εκτοξεύεται, όμως η προσοχή μου προς τη ταινία είχε χαθεί προ πολλού, και λίγα μπόρεσα να καταλάβω και ακόμα λιγότερα με ενδιέφεραν για να προσπαθήσω να τα καταλάβω.

Το Housewife δανείζεται στοιχεία από giallo, supernatural horror, psychological drama, ρίχνει στο μίξερ και μπόλικο γυμνό, και μας ξεφουρνίζει έναν βαρετό αχταρμά, ντουγρού για τον απόπατο.

Filmboy.