The Strangers: Ματωμένη νύχτα - The Strangers: Prey at Night (2018) review

Μια τετραμελής οικογένεια [Christina Hendricks (Crooked House), Martin Henderson (Everest), Bailee Madison (Parental Guidance), Lewis Pullman (The Battle of the Sexes)], η οποία σχεδιάζει να περάσει τη νύχτα της σε ένα ερημικό τροχόσπιτο, δέχεται τις δολοφονικές επιθέσεις τριών μασκοφόρων.
Και αν ρωτήσετε γιατί, η απάντηση είναι, γιατί όχι;

Και αυτή δείχνει να είναι η απάντηση σε κάθε απορία που μας δημιουργεί η ταινία στα πολλά ανεξήγητα που συμβαίνουν.
Γιατί όχι;
Έτσι αν δεχτούμε αυτό σαν απάντηση και πάμε με διάθεση να γελάσουμε και όχι να τρομάξουμε, τότε ίσως και να διασκεδάσουμε.
Γιατί κατά τα άλλα δεν πετυχαίνει κάτι άλλο.

Η ταινία αποτελεί άτυπη συνέχεια της ταινίας The Strangers (2008) η οποία είχε έρθει στην Ελλάδα με τον (όχι ακριβέστατο) τίτλο, «Κλείδωσες;».
Σε εκείνη την πρώτη ταινία υπήρχε κάποιο ενδιαφέρον μέσα από ένα πιο καλοφτιαγμένο κλειστοφοβικό κλίμα μυστηρίου, ενώ παράλληλα υπήρχε και μια Liv Tyler η οποία είχε μια αξιόλογη παρουσία για τα δεδομένα του συγκεκριμένου ρόλου.
Εδώ όμως δεν υπάρχουν ούτε αυτά τα λίγα στοιχεία τα οποία είχαμε σε εκείνη την ταινία.

Απεναντίας έχουμε ένα σχηματικό σενάριο το οποίο στήνει γρήγορα ένα θανάσιμο κυνηγητό, αδιάφορους διαλόγους, κακές ερμηνείες που δεν σε κρατάνε καθόλου, και μια ελάχιστη ατμόσφαιρα μυστηρίου χωρίς καμία πρωτοτυπία.
Και μέσα σε αυτό το κλίμα ανεξήγητου κυνηγητού, κυριαρχεί και ένα ασύμβατο soundtrack από ρομαντικά 80's τραγούδια.

Ωραίες επιλογές η Bonnie Tyler, η Kim Wilde, οι Air Supply, αλλά μοιάζουν ασύνδετα με το κλίμα της ταινίας.
Και αν ο σκηνοθέτης Johannes Roberts ήθελε να δώσει μια ειρωνική νότα, και αυτή μένει μετέωρη όπως και όλα τα υπόλοιπα.
Τουλάχιστον τα τραγούδια αποτελούν ευχάριστα διαλείμματα.

Κατά τ’ άλλα όμως τίποτα αξιοπρόσεκτο.
Ένα αδιάφορο και κοινότυπο θρίλερ, το οποίο δεν δημιουργεί κανένα κλίμα φόβου, αλλά προσφέρει (άθελά του) συχνά γέλιο.
Και αυτό δεν το λες επιτυχία.

Αναδημοσίευση από FilmBoy.