Μούσα - Muse (2017) review

Τον Καταλανό Jaume Balagueró γνωρίσαμε στα τέλη της προηγούμενης χιλιετίας ως ανερχόμενο horror δημιουργό, ο οποίος όμως δεν έδειχνε σημάδια εξέλιξης.
Μια δεκαετία αργότερα ήρθε η ώρα της μεγάλης επιτυχίας, όταν σε συνεργασία με τον Paco Plaza παρουσίασαν το εξαιρετικό [Rec] που εξελίχθηκε σε ολόκληρο franchise, ένα franchise που έφτασε πια στο τέλος του, και είναι ώρα να δούμε αν ο Jaume, μόνος και πάλι, μπορεί να πατήσει στα πόδια του και να εκμεταλλευτεί την “From the director of Rec” μαρκίζα, ή θα επιστρέψει στη μετριότητα του παρελθόντος.

Ο Samuel Solomon (Elliot Cowan) είναι ένα καθηγητής λογοτεχνίας που διατηρεί κρυφή σχέση με μια φοιτήτρια του, την οποία ένα πρωινό, και χωρίς καμία εξήγηση, βρίσκει να έχει αυτοκτονήσει στη μπανιέρα του σπιτιού του.
Το σοκ τον κάνει να αποσυρθεί από τη δουλειά του, κι ένα χρόνο μετά να μην έχει καταφέρει να συνέλθει, με έναν εφιάλτη να μαστίζει την εύθραυστη ψυχολογική του κατάσταση.

Αυτός εξελίσσεται σε μια έπαυλη, όπου μια άγνωστη γυναίκα κυνηγείται και εν τέλει δολοφονείται βίαια από μαυροφορεμένες φιγούρες.
Λίγες ημέρες αργότερα, βλέπει στις ειδήσεις ο εφιάλτης του να έχει γίνει πραγματικότητα, και αποφασίζει να πάει στην έπαυλη για να βρει κάποιο στοιχείο για το τι συμβαίνει.

Εκεί βρίσκει την Rachel (Ana Ularu), μια νεαρή κοπέλα, που βρίσκεται στο σπίτι για ακριβώς τον ίδιο λόγο, τον ίδιο εφιάλτη!
Ακολουθώντας τα λιγοστά στοιχεία, θα αποκαλύψουν το μυστικών των μυθικών Μουσών.

Η ταινία βασίζεται στο μυθιστόρημα La Dama Numero Trece του Jose Carlos Somoza, που μπορεί να μην είναι το παγκόσμιο best-seller, όμως το λογοτεχνικό βάθος είναι σίγουρα εμφανές, με τρισδιάστατους χαρακτήρες και μια πρωτότυπη βασική ιδέα που σίγουρα ξεχωρίζει από το σωρό.

Αυτά δυστυχώς είναι, ή τουλάχιστον φαίνονται ότι είναι τα θετικά του βιβλίου, τι γίνεται όμως με τη κινηματογραφική του διασκευή;
Αν ρίξουμε μια ματιά στη φιλμογραφία του Balagueró θα προσέξουμε κάτι…

Με εξαίρεση το Rec, η μοναδική άλλη του ταινία που αποτέλεσε κριτική επιτυχία ήταν το πολύ δυνατό Mientras Duermes.
Ξέρετε τι το διαφορετικό είχε; Σεναριογράφο!
Ναι, είναι η μόνη του ταινία που ο Καταλανός περιορίστηκε στη καρέκλα του σκηνοθέτη.

Νομίζω ότι έχετε αντιληφθεί που το πάω…
Το σενάριο του Muse είναι Α-ΘΛΙ-Ο!
Γελοιωδέστατα ασυνάρτητο, παντελώς ανίκανο να διαχειριστεί την όχι τόσο πολύπλοκη αλλά σίγουρα απαιτητική ιστορία και με ανυπόφορες λογικές ασυνέχειες που καταστρέφουν τελείως τη πλοκή.

Σαν να μην έφταναν αυτά, η ταινία δεν έχει καθόλου καλό ρυθμό, παλινδρομώντας ανεπιτυχώς μεταξύ δράματος και θρίλερ μυστηρίου, με το στοιχείο του τρόμου να μοιάζει σαν να έχει μπει “τσόντα” απλά και μόνο για να διαφημιστεί ως τέτοιο.

Θέλετε κι άλλα;
Η ταινία δεν έχει ίχνος υποβλητικής (καλά, για τρομακτικής δε το συζητάμε καν) ατμόσφαιρας, με την ένταση στη μεγαλύτερη διάρκειά του να πλησιάζει στο απόλυτο μηδέν, κάτι που σε συνδυασμό με το σενάριο, ρίχνει το ενδιαφέρον του θεατή στα τάρταρα.
Το κερασάκι στη τούρτα είναι οι πολύ, μα πάρα πολύ μέτριες ερμηνείες των δύο βασικών πρωταγωνιστών Elliot Cowan και Ana Ularu.

Το μόνο θετικό που μπορώ να αναγνωρίσω στο Muse είναι η ενδιαφέρουσα ιδέα της “παραφυσικοποίησης” των επτά μουσών (εναλλακτική εκδοχή των δικών μας εννιά μουσών της αρχαιότητας), η οποία δεν είναι καν της ταινίας αλλά του βιβλίου.
Αν την επόμενη φορά ο κυρ-Jaume αφήσει το σενάριο σε κάποιον πιο ταλαντούχο συνάδελφό του, το αποτέλεσμα μπορεί να είναι καλύτερο, όμως μέχρι τότε, το μόνο σίγουρο είναι ότι ποτέ και πουθενά δε θα μπει η μαρκίζα “from the director of Muse”!

Αναδημοσίευση από FilmBoy.