Αφανισμός - Annihilation (2018) review

Ο κοσμικός τρόμος, είναι ένα υποείδος του τρόμου.
Διαπραγματεύεται δυνάμεις που βρίσκονται πέρα από την ανθρώπινη αντίληψη και που εισβάλλουν στον κόσμο μας από το εξώτερο διάστημα (π.χ. από μια άλλη διάσταση).

Οι ήρωες του «πατέρα του κοσμικού τρόμου» H.P. Lovecraft κάθε φορά που έρχονταν αντιμέτωποι με τέτοιες δυνάμεις κατέληγαν είτε στον τάφο, είτε στο ψυχιατρείο.
Μάλιστα στη νουβέλα του με τίτλο The Colour Out of Space, αφηγείται μια ιστορία όπου ένας μετεωρίτης πέφτει στην περιοχή ενός αγροκτήματος και η πτώση του έχει ως αποτέλεσμα τον πλήρη εκφυλισμό των υπόγειων υδάτων, των φυτών, της πανίδας, ακόμη και των ανθρώπων-πρωταγωνιστών, οι οποίοι σταδιακά τρελαίνονται και παραμορφώνονται.

Το 2014 ο συγγραφέας και παραγωγός του Annihilation, Jeff VanderMeer, εξέδωσε το ομώνυμο μυθιστόρημά του που έχει σαφείς επιρροές από τη νουβέλα του Lovecraft.
Αφηγείται την ιστορία μιας ομάδας τεσσάρων γυναικών που έχουν ως αποστολή να εξερευνήσουν την «περιοχή Χ», ένα Εθνικό Πάρκο όπου μετά την πρόσκρουση ενός μετεωρίτη σε ένα φάρο, έχει αποκτήσει ένα παράξενο πεδίο που ονομάζεται «λαμπύρισμα» και που εντός του η βιολογία ακολουθεί παράδοξες οδούς.

Φτάνουμε στο σήμερα, όπου ο ταλαντούχος σεναριογράφος Alex Garland μετέφερε την παραπάνω ιστορία στην μεγάλη οθόνη.
Αν δεν γνωρίζετε τι εστί «Alex Garland», παραθέτω τη δουλειά του: 28 Days Later (2002), Sunshine (2007), Batman: Black and White (σειρά, 2009), Never Let Me Go (2010), Dredd (2012), Ex Machina (2014).
Όλα αυτά είναι σενάρια γραμμένα από τον ίδιο, ενώ έχει δώσει και πολλά πετυχημένα βιβλία, video games κλπ.

Στο Annihilation είναι επιπλέον και ο σκηνοθέτης, αποδεικνύοντας ότι τα πάει εξαιρετικά και στο συγκεκριμένο πόστο.
Πρωταγωνίστρια της ιστορίας είναι η Natalie Portman (Planetarium).
Υποδύεται μια βιολόγο που στο παρελθόν είχε δουλέψει για τον στρατό και εκεί γνώρισε τον σύζυγό της.
Ο τελευταίος ενσαρκώνεται από τον Oscar Isaac (Star Wars: The Last Jedi).

Το ζεύγος σμίγει μετά από έναν ολόκληρο χρόνο απουσίας του συζύγου, ο οποίος είχε αναλάβει μια μυστική αποστολή.
Σύντομα η Natalie Portman ανακαλύπτει ότι κάτι δεν πάει καλά μαζί του και μαθαίνει ότι ο λόγος που επέστρεψε άρρωστος ψυχικά και σωματικά, είναι ότι ήταν ο μοναδικός επιζών που βγήκε από την περιοχή Χ.

Σε συνεννόηση με τον στρατό των ΗΠΑ, η βιολόγος αποφασίζει να επισκεφτεί και η ίδια την επικίνδυνη ζώνη, έχοντας στο πλευρό της άλλες τέσσερις γυναίκες και το ενδιαφέρον που δείχνει για το «λαμπύρισμα» που εκπέμπει το μέρος, είναι κάτι περισσότερο από επιστημονικό.

Από εκεί και πέρα, η φωτογραφία έχει τον κυρίαρχο ρόλο, με τοπία φυσικού κάλλους, χρωματισμένα από κάποιες σουρεαλιστικές πινελιές, όπως παράξενα φυτά, τερατώδη και επικίνδυνα ζώα, φυτά που έχουν αποκτήσει ανθρώπινο σχήμα, κρυστάλλινα δέντρα κλπ.
Με λίγα λόγια η ταινία μας ξεναγεί σε ένα γοητευτικό αλλά και εφιαλτικό συνάμα μέρος, όπου δεν λειτουργούν πια οι νόμοι της φυσικής και της βιολογίας.
Όλα αυτά αποδίδονται με ένα αρκετά καλό μέγεθος παραγωγής και συνθέτουν ένα εξαιρετικό έργο κοσμικού τρόμου, που από τον καιρό του Event Horizon (1997) έχουμε να δούμε.

Όλες οι ερμηνείες είναι εξαιρετικές, με εξέχουσες αυτές της Natalie Portman (που το παίξιμό της είναι επιπέδου Black Swan) και του Oscar Isaac (που το παίξιμό του προσεγγίζει το Ex Machina και όχι τόσο αυτό του Poe Dameron).

Η ταινία χωρίζεται σε διακριτά μέρη τύπου «κεφάλαια», με το τελευταίο από αυτά να διαδραματίζεται στην πηγή του όλου κακού, δηλαδή στον εκφυλισμένο φάρο πάνω στον οποίο έπεσε ο μετεωρίτης και εκεί είναι που απογειώνεται με την κορύφωσή της και με σκηνές που προκαλούν συζητήσεις και εγείρουν ερωτήματα.
Δεδομένου ότι έχουμε να κάνουμε με μία παραγωγή του Netflix, δηλώνω απόλυτα ικανοποιημένος με το στυλ που διαμορφώνει το τελευταίο διάστημα η δημοφιλής πλατφόρμα, όσον αφορά τις σειρές και τις ταινίες της και χαίρομαι με την προτίμηση που δείχνει στην επιστημονική φαντασία και στον τρόμο.

Βασίλης Γιαννάκης.