Living Among Us (2018) review

Στις μέρες μας ο κόσμος δεν φοβάται εύκολα και από αυτή την άποψη, τα κλασικά τέρατα του κινηματογραφικού τρόμου δεν του προκαλούν ιδιαίτερη αίσθηση.

Αυτό ισχύει πολύ περισσότερο για τους βρικόλακες (βαμπίρ) που από πολύ νωρίς, από τον καιρό της γοτθικής λογοτεχνίας ακόμη, άρχισαν να εξευγενίζονται όλο και περισσότερο στον βωμό της «εξέλιξης».
Η εξέλιξη αυτή έχει οδηγήσει στις μέρες μας τα franchise τύπου Twilight (2008-2012), να έχουν απομυζήσει κάθε ίχνος αξιοπρέπειας από τον θρύλο τους.

Ο σύγχρονος βρικόλακας είναι εξευγενισμένος, ευγενικός, φιλικός, σαγηνευτικός, αλλά έχει ένα ουσιαστικό πλεονέκτημα έναντι του ανθρώπου: Είναι αθάνατος.
Αυτός είναι ο λόγος που οι σημερινοί άνθρωποι, όχι απλώς δεν έχουν κανένα λόγο να φοβούνται τους αιμοπότες, αλλά αντίθετα, έχουν κάθε λόγο για να τους ζηλεύουν και να θέλουν να γίνουν σαν αυτούς.

Από αυτή την άποψη, το Living Among Us του αμερικανο-κορεάτη Brian A. Metcalf θα μπορούσε να πάει στράφι και να μην εμφανίζει κανένα ενδιαφέρον.
Ωστόσο ξεκινάει όσο πιο έντιμα μπορεί, καθώς φαίνεται να λαμβάνει υπόψη και να κατανοεί βαθιά όλα όσα αναφέρθηκαν προηγουμένως.

Γι’ αυτό και μετα-διαπραγματεύεται τον όλο θρύλο.
Ήδη από την αρχή ενημερωνόμαστε από τις ειδήσεις ότι ο βαμπιρισμός έχει ανακαλυφθεί επίσημα και ότι ανάμεσά μας ζούνε βρικόλακες, οι οποίοι επί αιώνες ολόκληρους κρατούσαν την ταυτότητά τους κρυφή.
Στα πλαίσια της συμφιλίωσης, οι βρικόλακες δηλώνουν ότι κι αυτοί είναι άνθρωποι σαν εμάς και ότι δεν έχουν καμία σχέση με τα τέρατα που πιστεύαμε.

Μια ομάδα τριών κινηματογραφιστών, αποφασίζει να γυρίσει ένα ντοκιμαντέρ, περνώντας κάποιες μέρες μέσα σε ένα σπίτι μιας βαμπιρικής οικογένειας.
Τα μέλη της οικογένειας αυτής λύνουν πολλές από τις απορίες που έχουμε όλοι μας σχετικά με τον βαμπιρισμό μέσω των συνεντεύξεων που δίνουν στην ομάδα και στην αρχή τουλάχιστον, εμφανίζονται με ένα ιδιαίτερα φιλικό και κοινωνικοποιημένο προφίλ.

Όμως κάποια πράγματα είναι δύσκολο να μείνουν μυστικά για πολύ και σε αυτή τη διαπίστωση εστιάζει η ταινία του Metcalf.
Από τη μια η συμπεριφορά των βρικολάκων γίνεται όλο και πιο επιθετική προς τους κινηματογραφιστές και σύντομα όλα δείχνουν ότι το προφίλ που προσπαθούν να περάσουν στον έξω κόσμο παραείναι εξιδανικευμένο για να αντανακλά την πραγματικότητα.

Από την άλλη, οι κινηματογραφιστές της ομάδας, συμπεριφέρονται ακριβώς όπως τον σύγχρονο άνθρωπο: Στην αρχή, όχι απλώς δεν εκπλήσσονται από τις βίαιες εξάρσεις της συμπεριφοράς των οικοδεσποτών, αλλά εσκεμμένα τις υποτιμούν προκειμένου να δείξουν ανεκτικοί, αλληλέγγυοι και προοδευτικοί.
Μέχρι που από κάποιο σημείο κι έπειτα, διαπιστώνουν ότι οι βρικόλακες, παρά την επιπόλαια απεικόνισή τους από την ποπ κουλτούρα, μπορούν να γίνουν πολύ τρομακτικά πλάσματα.

Αντιλαμβάνεστε τους παραλληλισμούς που μπορούν να γίνουν με υπαρκτά κοινωνικά φαινόμενα και τον συμβολισμό που υποκρύπτεται, γι’ αυτό και ίσως τα όσα επιχειρεί να περάσει ο Metcalf απαιτούν –ανάλογα με την ερμηνεία που θα δώσει κανείς- αρκετά ανοιχτό μυαλό προκειμένου να καταστούν εύπεπτα.

Γιατί –κακά τα ψέματα- όλοι λίγο-πολύ δείχνουμε κατανόηση στις ιδιαιτερότητες που εμφανίζουν οι επιμέρους κοινωνικές ομάδες, ή ακόμη και μεμονωμένοι συνάνθρωποί μας.
Αυτό αποτελεί άλλωστε ένα αναπόσπαστο κομμάτι της ανθρώπινης φύσης.

Γι’ αυτό και οι βρικόλακες του Metcalf χρησιμοποιούνται ως προκάλυμμα προκειμένου να θίξει ο σκηνοθέτης κάποια κοινωνικά ταμπού.
Το ίδιο συνέβαινε διαχρονικά με τη χρήση αυτών των μυθικών πλασμάτων, απλώς στο Living Among Us, τα ταμπού αυτά έχουν εκσυγχρονιστεί.

Όσο περισσότερο περνάει η ώρα, τόσο περισσότερο εμβαθύνει η ταινία στη ψυχοσύνθεση των αιμοποτών και τόσο περισσότερο τρόμο εμπνέει.
Μέχρι την κορύφωση στο υπόγειο της κατοικίας, όπου εκεί πλέον μιλάμε ξεκάθαρα για μία ιδιαίτερα σκοτεινή τροπή του σεναρίου.

Υπάρχουν βέβαια και κάποια προβλήματα, που έχουν να κάνουν κυρίως με το γεγονός ότι είναι γυρισμένη με τη μέθοδο found footage/mockumentary και επομένως τα όσα παρακολουθούμε είναι καταγεγραμμένα από τους ίδιους τους ηθοποιούς-κινηματογραφιστές.

Τελευταία συνηθίζεται στις ταινίες αυτού του είδους, όταν εμφανίζεται μια έντονη παραφυσική δραστηριότητα, να προκαλούνται ψηφιακά παράσιτα στις κάμερες και να τρεμοπαίζει ή να χάνεται εντελώς στιγμιαία το σήμα της λήψης.
Αυτό σημαίνει ότι κάπου κοντά στην κάμερα υπάρχει μια άυλη οντότητα.

Στο Living Among Us όμως, αυτά τα φαινόμενα εμφανίζονται οποτεδήποτε τα λεγόμενα και οι πράξεις των βρικολάκων γίνονται τρομακτικές.
Ακόμη και στην παραμικρή υπόνοια τρόμου, η εικόνα τρεμοπαίζει, λες και εκβιάζει τον θεατή να νιώσει άβολα, παρόλο που κάτι τέτοιο δεν είναι απαραίτητο.

Αν εξαιρέσουμε αυτή τη λεπτομέρεια και το γεγονός ότι όλο το στυλ κινηματογράφησης είναι παρωχημένο, το Living Among Us είναι μια δυνατή προσθήκη για το 2018 και αξίζει να το ρίξει μια ματιά όποιος θέλει να δει μια ιδιαίτερη απεικόνιση του βρικόλακα, με έναν τρόπο που να διακατέχεται από κλασικές αξίες.

Βασίλης Γιαννάκης.