Day of the Dead: Bloodline (2018) review

Η θρυλική τριλογία του «πατέρα» των Zombie, George A. Romero, αποτελείται από τα κλασικά έργα Night of the Living Dead (1968), Dawn of the Dead (1978) και Day of the Dead (1985).

Από τις παραπάνω ταινίες, η «νύχτα των ζωντανών νεκρών» έγινε ένα εξαιρετικό remake το 1990 από τον μαέστρο των εφέ Tom Savini, η οποία ήταν σχεδόν σκηνή-προς-σκηνή απόδοση της αρχικής, με τη διαφορά ότι ήταν έγχρωμη.

Το Dawn of the dead έχει γίνει επίσης ένα επιτυχημένο remake το 2004 από τον Zack Snyder.
Ο Snyder έδωσε μια πολύ διαφορετική ιστορία από την πρωτότυπη, διατηρώντας απλώς το ίδιο σκηνικό με αυτή (ένα εμπορικό κέντρο).

Για πολύ καιρό περιμέναμε ένα εξίσου επιτυχημένο remake της «μέρας των ζωντανών νεκρών».
Το 2008 κυκλοφόρησε με αυτό τον τίτλο μια βιντεοταινία που ουδεμία σχέση είχε με την αντίστοιχη των Romero, αλλά επιπλέον δεν είχε να κάνει με τα ζόμπι όπως τα έχουμε γνωρίσει στις ταινίες του (δεν ήταν νεκροζώντανοι αλλά μολυσμένοι από έναν ιό).
Άνθρακες λοιπόν ο θησαυρός.

Και κάπως έτσι, φτάνουμε στο 2018 να έχουμε οδηγηθεί σε αυτή τη Βουλγάρικη παραγωγή που τιτλοφορείται Day of the Dead: Bloodline και που υπόσχεται ότι αποτελεί το «επίσημο» remake αυτής του 1985.

Πράγματι, το Day of the Dead: Bloodline ανασκευάζει την ιστορία του Romero διατηρώντας κάποια απλά στοιχεία, όπως είναι η στρατιωτική βάση όπου εκτυλίσσεται η ιστορία και ο χαρακτήρας του «έξυπνου ζόμπι» που εμφανίζεται και πάνω στο οποίο γίνονται διάφορα πειράματα προκειμένου να βρεθεί το αντίδοτο.

Η διαφορά είναι ότι στη σύγχρονη εκδοχή υπάρχει και μια βασική πρωταγωνίστρια, η Zoe (Sophie Skelton), η οποία είχε προηγούμενα με το ευφυές ζόμπι: Όταν ήταν άνθρωπος είχε αποπειραθεί να τη βιάσει.

Από τη μια λοιπόν στο πρόσωπο του πειραματόζωου της βλέπει τον παρελθοντικό εφιάλτη της να αφυπνίζεται, από την άλλη όμως θεωρεί ότι μέσω του αίματός του, μπορεί να βρει το πολυπόθητο αντίδοτο στην όλη επιδημία.
Σε αυτό το σημείο, είναι που το σύγχρονο Day of the Dead δεν καταφέρνει να φανεί αντάξιο του προκατόχου του.

Η ταινία του Romero, όπως και όλες όσες είχε δημιουργήσει με τη συγκεκριμένη θεματολογία, έβριθε από κοινωνιολογικά σχόλια που κυμαίνονταν από τη ματαιοδοξία των επιστημόνων να παριστάνουν τον θεό, την χρήση απάνθρωπων πειραμάτων για καλό σκοπό και την πειθαρχία σε καιρό κρίσης.

Το remake δεν περιλαμβάνει τίποτα απ’ όλα αυτά, παρά μονάχα μας ξεναγεί στο ψυχολογικό δράμα της πρωταγωνίστριας, επιστρατεύοντας δράση και εφέ σε διάφορα σημεία προκειμένου να το ανεβάσει.
Ακόμη και παρά τη δράση όμως, πολλές φορές έπιασα τον εαυτό μου να κοιτά το ρολόι μου και να περιμένει πότε θα τελειώσει, ενώ αντίθετα στην ταινία του Romero, ούτε που κατάλαβα πώς είχε περάσει η ώρα.

Σε καμία περίπτωση όμως δεν μπορώ να πω ότι πρόκειται για ένα κακοφτιαγμένο remake, δεδομένου ότι το παλιό Day of the Dead είναι ίσως η μοναδική προσθήκη της τριλογίας των ζόμπι που δεν γέρασε καλά σε επίπεδο παραγωγής.
Αυτή τη φορά έχουμε ικανοποιητική παραγωγή, απλώς το σενάριο υστερεί κατά πολύ.

Το προτείνω μόνο σε όσους έχουν την ανάγκη να κλείσουν την τριλογία των remake που ξεκίνησε από τον Savini το 1990.
Να ρίξουν δηλαδή μια πιο σύγχρονη ματιά σε αυτά τα κλασικά αριστουργήματα.

Αλλά το Day of the Dead διηγείται μια ιστορία που δεν προβληματίζει και που δεν έχει βάθος όπως αυτή στην οποία βασίζεται.
Ποντάρει περισσότερο στο μέγεθος της παραγωγής (παραμένοντας ωστόσο b-movie) και στο gore.

Βασίλης Γιαννάκης.