Οι 10 (+10) Καλύτερες Ταινίες Τρόμου του 2017!

Αν μπορούσα να περιγράψω το 2017 με μία φράση, αυτή θα ήταν «χρονιά κωμωδίας και Stephen King». 
Ήταν πολλές οι «μαύρες» κωμωδίες που ξεχώρισαν και αυτό διότι θίγουν με πρωτοποριακό τρόπο τα στερεότυπα του είδους σατιρίζοντας συγχρόνως την πολιτική ορθότητα. 
Όσον αφορά, τις μεταφορές από τα έργα του Stephen King, αυτές φέτος έχουν την τιμητική τους, καθώς προβλήθηκαν περισσότερες από κάθε άλλη χρονιά, όπως συνέβη με το The Dark Tower, το 1922, το Gerald ‘s Game αλλά και με το πολύ επιτυχημένο It.

Βέβαια στο σύνολο της παραγωγής, ξεχωρίζουν και αξιόλογα δείγματα από πολλά άλλα υποείδη κινηματογραφικού τρόμου, τα οποία έχουν τη δυναμική να ικανοποιήσουν τα γούστα και των πιο απαιτητικών φαν.

Κι όλα αυτά, σε μια χρονιά που δεν θεωρήθηκε καλή από εισπρακτικής πλευράς για τα blockbusters, γεγονός που πολλοί το αποδίδουν στον υπερβολικά μεγάλο αριθμό των blockbusters που έχουν προβληθεί μέσα στο 2017. 
Ο τρόμος τα πήγε σαφώς καλύτερα, παρά το γεγονός ότι πολλές από τις παραγωγές του ήταν… παλαιότερων ετών, που μόλις φέτος κυκλοφόρησαν επίσημα και ότι η ποσότητά τους έτυχε να είναι μικρότερη στο σύνολο.

Πάμε να δούμε την επίσημη δεκάδα των καλύτερων ταινιών που ξεχώρισα μέσα στο 2017 και έπειτα ακολουθεί μια ακόμη, με αξιόλογες επισημάνσεις λιγότερο καλών ταινιών τρόμου.


10. Happy Death Day

Η κεντρική ιδέα που ταυτίζεται με τη «μέρα της Μαρμότας», δεν κάνει αυτή τη δουλειά να ξεχωρίσει. 
Ούτε και τα χιλιοπαιγμένα slasher στοιχεία που περιλαμβάνει. 
Το Happy Death Day ξεχωρίζει λόγω του πηγαίου χιούμορ από το οποίο διέπεται. 

Το χιούμορ αυτό βασίζεται σε ζητήματα που απασχολούν την νεολαία και σε προβληματισμούς σχετικά με το πού βαδίζει η πολιτική ορθότητα. 
Χώρια που η ερμηνεία της Jessica Rothe που ενσαρκώνει μια αντιπαθητική scream queen είναι ό,τι καλύτερο είδα φέτος και θεωρώ ότι της αξίζει μέχρι και… Όσκαρ Α’ γυναικείου ρόλου.


9. Gerald ‘s Game

Όπως είπαμε, το 2017 είναι η απόλυτη χρονιά του Stephen King. 
Το Gerald ‘s Game είναι ένα ψυχολογικό θρίλερ που μεταφέρει πολύ πιστά το ομώνυμο διήγημα του. 
Ένα ερωτικό παιχνίδι μεταξύ δύο συζύγων καταλήγει με τη γυναίκα να βρίσκεται δεμένη με χειροπέδες στο κρεβάτι και τον άντρα να έχει υποστεί καρδιακή προσβολή. 

Από εκεί και πέρα παρακολουθούμε τις απεγνωσμένες ενέργειες στις οποίες προβαίνει η Carla Gugino προκειμένου να επιβιώσει και παράλληλα να διατηρήσει τη λογική της, ενώ οι προκλήσεις διαδέχονται η μία την άλλη: Ένας άγριος πεινασμένος σκύλος, ένας «πειραγμένος» στο μυαλό εισβολέας και ένα παιδικό τραύμα που έρχεται από το παρελθόν για να τη στοιχειώσει. 
Η σκηνοθεσία του Mike Flanagan είναι λιτή και επί της ουσίας. 
Δεν λείπει βέβαια και ένας παρατεταμένος επίλογος στην όλη ιστορία που προσωπικά τον βρήκα αχρείαστο.


8. Trauma

Αυτή η δουλειά του Lucio A. Rojas προέρχεται από τη Λατινική Αμερική και κινείται στον χώρο του exploitation. 
Και exploitation σημαίνει συνήθως ωμή βία που υπερβαίνει τα όρια. 
Εδώ παρακολουθούμε την ιστορία ενός χωρικού ο οποίος έχει κακοποιηθεί όταν ήταν παιδί από τους φασίστες, με τον χειρότερο τρόπο που μπορεί να βάλει ο ανθρώπινος νους. 
Πολλά χρόνια αργότερα, η παρουσία τεσσάρων λεσβιών στο χωριό του ενεργοποιεί το ψυχολογικό του τραύμα, με αποτέλεσμα να τις βιάσει μαζί με τον αποκτηνωμένο γιο του και να τις εξευτελίσει τόσο άσχημα, που η αποστροφή είναι το θετικότερο συναίσθημα που μπορεί να αποκομίσει κάποιος από την πράξη του. 

Ακολουθεί η καταδίωξή του από τις αρχές και τις κοινοποιηθείσες πρωταγωνίστριες. 
Το Trauma απαιτεί γερά στομάχια από τους θεατές του καθώς είναι ωμό, βίαιο και σε πολλά σημεία προκαλεί αναγούλα. 
Θα προβληθεί στο ερχόμενο Horrorant Film Festival. 
Δείτε το μόνο αν είστε προετοιμασμένοι για βία που αγγίζει τα όρια της υπερβολής, για μηδενισμό χωρίς διέξοδο και για την απόλυτη «μαυρίλα».


7. Life

Τρόμος στο διάστημα για τη συνέχεια και συγκεκριμένα οι περιπέτειες των αστροναυτών ενός διαστημικού όταν έρχονται αντιμέτωποι με μια τρομακτική μορφή ζωής. 
Η μορφή ζωής αυτή είναι επιπλέον τόσο πανίσχυρη, που προκάλεσε τον αφανισμό στον πλανήτη Άρη. 

Πολλοί έσπευσαν να το χαρακτηρίσουν ως ξεπατίκωμα των ταινιών Alien, αν και το υποείδος του space-horror, έτσι κι αλλιώς περιλαμβάνει κλισέ τέτοιου τύπου. 
Χώρια που το Alien: Covenant που προβλήθηκε επίσης φέτος, δεν ενθουσίασε το κοινό και από αυτή την άποψη, το Life είναι η αμέσως καλύτερη πρόταση για το κοινό του space horror.


6. Get Out

Άλλη μια «μαύρη» κωμωδία που περιλαμβάνει η συγκεκριμένη λίστα και όπως συμβαίνει με το Happy Death Day, η πρωτότυπη διαπραγμάτευση της πολιτικής ορθότητας είναι που την κάνει να ξεχωρίζει. 
Το επιπλέον προσόν όμως του Get Out είναι η τεράστια πρωτοτυπία που εμφανίζει το σενάριό του. 
Είναι γραμμένο και σκηνοθετημένο από τον διάσημο κωμικό  Jordan Peele και διαπραγματεύεται τον ρατσισμό και τις φυλετικές διακρίσεις με έναν τρόπο που δεν έχουμε δει ποτέ στην μεγάλη οθόνη. 

Επί της ουσίας παρακολουθούμε την περιπέτεια ενός αφροαμερικάνου (Daniel Kaluuya), ο οποίος επισκέπτεται τους λευκούς γονείς της μελλοντικής του συζύγου και για καλή του τύχη, του φέρονται πολύ ευγενικά και κάθε άλλο παρά ρατσιστές μπορούν να χαρακτηριστούν. 
Ωστόσο κατά την παραμονή του στο σπίτι τους, ανακαλύπτει ένα απίστευτο μυστικό και έρχεται αντιμέτωπος με γεγονότα και καταστάσεις που δεν του έχουν συμβεί ποτέ στο παρελθόν.


5. Split

O M. Night Shyamalan έχει επανέλθει τα τελευταία χρόνια στις παραγωγές που τον αναδεικνύουν και αυτό γιατί αξιοποιεί την φόρμουλα του b-movie που η ιστορία έχει δείξει ότι του πηγαίνει αρκετά. 
Το Split είχε προβληθεί στις αρχές του 2017 και αφηγείται την ιστορία ενός ανθρώπου που ενώ πάσχει από το σύνδρομο της πολλαπλής προσωπικότητας, απαγάγει δύο κορίτσια. 
Ο James McAvoy είναι εξαιρετικός στον ρόλο του, (άλλωστε υποδύεται 23 «εαυτούς»), ενώ η πραγματική horror τροπή εντοπίζεται προς το τέλος της ταινίας, όταν κάνει την εμφάνισή της από τα άδυτα του υποσυνείδητου του μία νέα, εφιαλτική προσωπικότητα, η οποία εμφανίζει ιδιότητες ενός super-villain. 

Και πάνω που ευχαριστιέσαι το όλο αποτέλεσμα γι’ αυτό που είναι, να σου και το κερασάκι στην τούρτα: Το Split στην τελευταία του σκηνή εντάσσεται στο ευρύτερο σύμπαν του Unbreakable (2000), γεγονός που ενθουσίασε το κοινό και δείχνει πολλά υποσχόμενο για μια ενδεχόμενη συνέχεια.


4. The Void

Ένα νοσοκομείο περικυκλωμένο από τα μέλη μιας σατανικής σέχτας και μέσα σε αυτό βρίσκονται παγιδευμένοι οι πρωταγωνιστές, να αντιμετωπίζουν κοσμικούς τρόμους, οι οποίοι κάνουν πολλούς από αυτούς να αποκτούν αποκρουστική όψη, αλλά και την πηγή του κακού που βρίσκεται στο υπόγειο του κτηρίου και που αποτελεί μια δίοδο προς την κόλαση. 

Ξέρω ότι σε περίπτωση που έχετε δει το Prince of Darkness του Carpenter το The Void σας το φέρνει στο μυαλό, όπως επίσης το The Beyond του Lucio Fulci. 
Και βέβαια μην αγνοήσετε τα στοιχεία που βασίζονται στο Hellraiser. 
Από το ίδιο στούντιο που πέρυσι μας έδωσε το εξαιρετικό The Witch. 
Αυτό τα λέει όλα.
(Επίσης, και τα δύο ήταν εναρκτήριες ταινίες στο Horrorant Film Festival ΝΥΧΤΕΣ ΤΡΟΜΟΥ.  Και αυτό κάτι λέει.)


3. A Cure for Wellness

Όταν ένα μεγάλο στέλεχος μιας πολυεθνικής επισκέπτεται ένα φημισμένο κέντρο ευεξίας, παίρνει την απρόσμενη απόφαση να μην επιστρέψει ποτέ. 
Ο νεαρός Lockhart (Dane DeHaan) αποστέλλεται προκειμένου να τον φέρει πίσω και ανακαλύπτει ότι στο επίμαχο κέντρο γίνονται… σημεία και τέρατα. 
Από τον σκηνοθέτη Gore Verbinski έχουμε δει μέχρι στιγμής τους «πειρατές της Καραϊβικής» και στη συγκεκριμένη περίπτωση που δοκιμάζεται στο είδος του τρόμου, τα πάει πολύ καλά, παρέχοντας μια ταινία με υψηλό αισθητικό αποτέλεσμα, αγωνία και απρόσμενες αποκαλύψεις. 

Το σενάριο μόνο «μπάζει» λίγο, αλλά αυτό συμβαίνει προκειμένου να εξυπηρετεί τις ανάγκες της μυθοπλασίας. 
Το «αντίδοτο στην ευεξία» είναι μια από τις καλύτερες ταινίες της χρονιάς και όποιος φαν αρέσκεται σε πραγματικά καλές ταινίες του είδους, οφείλει να το τιμήσει.


2. The Evil Within

Αν και το The Evil Within προβλήθηκε φέτος για πρώτη φορά στις αίθουσες, πρόκειται στην πραγματικότητα για μία ταινία του 2002. 
Πολλά προβλήματα χρηματοδότησης και παραγωγής ανέβαλλαν διαρκώς την ολοκλήρωσή της και μάλιστα ο Andrew Getty που τη συνέγραψε και τη σκηνοθέτησε πέθανε το 2015, χωρίς να την έχει δει ποτέ ολοκληρωμένη. 

Πρόκειται για κινηματογράφο τρόμου, όπως εγώ προσωπικά τον αντιλαμβάνομαι: 
Δεν αρνείται τα οπτικά εφέ –τα οποία είναι εξαιρετικά τόσο σε επίπεδο gore όσο και σε επίπεδο φαντασμαγορίας- αλλά αυτά έχουν επιπλέον μια εικαστική αξία και αισθητική. 
Η ερμηνεία του Koehler είναι αριστουργηματική. 
Εν μέρει τον συμπονείς, αλλά κυρίως σε κάνει να αισθάνεσαι άβολα. 
Αυτός είναι ο τρόμος που μου αρέσει: Θρασύς και ριψοκίνδυνος στην πρωτοτυπία του αλλά και αρκετά άβολος στα σημεία που το είδος το επιβάλλει.


1. It

Το «Αυτό» του Stephen King έχει οπτικοποιηθεί στο παρελθόν με μορφή τηλεταινίας. 
Φέτος που μεταφέρθηκε για πρώτη φορά στη μεγάλη οθόνη, αποτέλεσε μία από τις πιο εμπορικές ταινίες τρόμου, όχι μόνο του 2017, αλλά όλων των εποχών. 
Και κέρδισε αυτό τον τίτλο επάξια, εφόσον πρόκειται για μια εξαιρετική μεταφορά του ομώνυμου βιβλίου, με έμφαση στο στοιχείο της αλλόκοτης φρίκης, το οποίο όμως δεν αποβαίνει εις βάρος της δραματουργίας και της ανάπτυξης χαρακτήρων. 
Ίσα-ίσα που αναδεικνύει τα στοιχεία αυτά, παρέχοντας στο σύνολό του ένα άρτιο οπτικοακουστικό αποτέλεσμα. 

Ο κλόουν Pennywise, ενσαρκωμένος από τον Bill Skarsgård χαρίζει ανατριχίλες και ρίγη φρίκης στους θεατές και τα Jump-scares για πρώτη φορά μετά από πολλά χρόνια είναι τόσο καλοφτιαγμένα, που έχουν ουσιαστικό λόγο ύπαρξης. 
Ετοιμαστείτε να νοσταλγήσετε με τον καλύτερο τρόπο τη δεκαετία του 80, όπου τοποθετείται η υπόθεση, αλλά και την αγνότητα της παιδικής ηλικίας.


Άλλες άξιες αναφορές.

Σε αυτή τη λίστα θα περιλάβω όπως κάθε χρόνο, τις ταινίες που δεν μπόρεσα να «χωρέσω» στην πρώτη  δεκάδα, αλλά που ωστόσο είναι αξιοσημείωτες. 
Πολλές από αυτές αρέσανε σε μένα, αλλά όχι σε αρκετά μεγάλο τμήμα του κοινού, ενώ άλλες αρέσανε στο κοινό αλλά εμένα δεν με ενθουσίασαν. 
Πάμε λοιπόν να τις δούμε κι αυτές.

Annabelle 2: Έχοντας σαφώς μεγαλύτερο μπάτζετ από το πρώτο μέρος, το prequel που εξιστορεί την κατασκευή της καταραμένης κούκλας ικανοποίησε πολλούς. 
Όχι όμως εμένα. 
Ήταν μια επιπόλαια συρραφή από Jump scares και μάλιστα κακοπαιγμένα.

Alien, Covenant: Εδώ συμβαίνει το αντίθετο. 
Η συγκεκριμένη προσθήκη στο franchise του Alien από τον δημιουργό του Ridley Scott μου άρεσε πολύ, αλλά δεν άρεσε το ίδιο στο σύνολο των φαν. 
Οι περισσότεροι λένε ότι προσπάθησε να απευθυνθεί τόσο στο κοινό του Prometheus, όσο και σε αυτό του Alien, με αποτέλεσμα να φανεί «λίγο» και στις δυο κατηγορίες θεατών. 
Το γεγονός μάλιστα ότι έδωσε origin στη δημιουργία του τέρατος, δεν ενθουσίασε ούτε καν εμένα, που κατά τα άλλα πέρασα υπέροχα βλέποντάς το.

The Blackcoat ‘s Daughter: Εδώ έχουμε μια περίπτωση ταινίας που ΟΦΕΙΛΕ να είναι στην κυρίως δεκάδα, αλλά ίσως αυτό θα ήταν άδικο για τις άλλες εφόσον πρόκειται για μία παραγωγή του 2015 που έκανε έναν πρώτο φεστιβαλικό κύκλο με τον εναλλακτικό τίτλο February. 
Πρόκειται για μια δουλειά βραδείας καύσεως (slowburn) που εξιστορεί τις περιπέτειες δυο κοριτσιών που έχουν ξεμείνει σε μία σχολή θηλέων, ενώ η μία από αυτές πολιορκείται από έναν δαίμονα. 
Η όλη art house αισθητική μπορεί να ενοχλήσει κάποιους, αλλά είναι από τις καλύτερες ταινίες που είδα φέτος.

Mayhem: Το Mayhem ξεφεύγει από τα στεγανά των b-movies καθώς το μέγεθος της παραγωγής του είναι μεγάλο. 
Είναι καλοφτιαγμένο, έξυπνα γραμμένο και γεμάτο από βία και μούρλα. 
Το κεντρικό νόημα είναι χιλιοειπωμένο (ότι η δουλειά γραφείου είναι πολύ πιο ανυπόφορη απ’ όσο φαντάζεται κανείς), ωστόσο είναι η διεισδυτική ματιά του Caruso και τα εξαιρετικά πλάνα του Lynch που σε κάνουν να νιώθεις ότι το διαπιστώνεις για πρώτη φορά. 
Οι ερμηνείες είναι εξαιρετικές, με καλύτερη απ’ όλες αυτή του Yeun, που αποδεικνύει ότι σε καλογραμμένους διαλόγους αποδίδει πολύ καλύτερα απ’ ότι στο Walking Dead.

Dismissed: Πρόκειται για ένα από τα λιγοστά αμερικάνικα θρίλερ που ξεχωρίζουν και που δεν εγκλωβίζονται στην περιορισμένη θεματική των ταινιών απαγωγής. 
Σαφώς επηρεασμένο από τις Ισπανικές, Κορεάτικες και Ιαπωνικές παραγωγές του είδους, το Dismissed δίνει τον καλύτερο εαυτό σε όλα τα τεχνικά μέρη, παρά το γεγονός ότι το μπάτζετ του είναι πολύ περιορισμένο.

The Crucifixion: Ταινία εξορκισμού με έξυπνες θεολογικές διαπραγματεύσεις, αλλά και έμφαση στον σκεπτικισμό της πρωταγωνίστριας, ο οποίος δίνει μια φρέσκια ανάσα στο κουρασμένο αυτό υποείδος.

Mother: Πολλές φορές "κατάλαβα" τον Darren Aronofsky και πολλές φορές συντονίστηκα με τη δουλειά του. 
Αυτή τη φορά όμως oι συμβολισμοί του ήταν τόσο ξιπασμένα οφθαλμοφανείς που δεν άφησε τίποτα να αιωρείται στην φαντασία και να επιδέχεται προσωπικής ερμηνείας.

The Killing of a Sacred Deer: Όποιος «αντέξει» το υπερβολικά βαρετό πρώτο μισό αυτής της ταινίας του Λάνθιμου, θα έρθει αντιμέτωπος με ένα συμπαθητικό art-house θρίλερ που διαπραγματεύεται μια έξυπνη κατάρα και δανείζεται στοιχεία από την τραγωδία της Ιφιγένειας.

Havenhurst: Εδώ έχουμε να κάνουμε με την περίπτωση ενός κτηρίου που είναι γεμάτο παγίδες και μυστικές διόδους. 
Εξαφανίζει όσους από τους ενοίκους του δεν πειθαρχούν στους κανόνες που έχουν θέσει στη ζωή τους. 
Συμπαθέστατη ταινία που την ξεχώρισα μέσα στον σωρό των φετινών παραγωγών, αν και δεν ήταν τόσο «δυνατή» για την πρώτη δεκάδα.

Cult of Chucky: Ο,τι δεν μπόρεσε να μου προσφέρει το Annabelle 2, μου το παρείχε απλόχερα η 7η ταινία του franchise του Child ‘s play. 
Μετά από την παρένθεση της κωμωδίας που είχε προηγηθεί, οι ταινίες του Chucky έχουν γίνει κάπως πιο σκοτεινές και επανέφεραν τη σειρά στη σωστή της ρότα. 
Το μόνο «κακό» είναι ότι δεν βλέπεται ανεξάρτητα από τις προηγούμενες 6 ταινίες και ότι απευθύνεται σε «γνώστες» της μυθολογίας της.

Εύχομαι το 2018 να είναι το ίδιο δυνατό από άποψη κινηματογραφικού τρόμου, χρόνια πολλά, δύναμη και υγεία σε όλους τους τρομοφάν και τους σινεφίλ!

Βασίλης Γιαννάκης.