Αφιέρωμα Traces of Death: Εσύ πόσο θάνατο μπορείς να αντέξεις;

Ως νοήμονα όντα έχουμε προσδώσει μια απαράμιλλη σημαντικότητα στην ανθρώπινη ζωή που έχει ως αποτέλεσμα να κοιτάμε το θάνατο με δέος. 
Αναλογιστείτε μόνο πόση βάση στη ζωή και στο θάνατο έχουν δώσει οι περισσότερες θρησκείες.

Απόρροια αυτού είναι και το είδος των mondo ντοκιμαντέρ ή αλλιώς shockumentaries. 
Η γενική θεωρία είναι πως αν έχεις δει 2-3 από αυτά είναι σαν να τα έχεις δει όλα (ειδικά αφού πολλά από αυτά ανακυκλώνουν το ίδιο υλικό), και αυτό έχει ως αποτέλεσμα όλα τους να ανταγωνίζονται για την ίδια θέση: να είναι δηλαδή ανάμεσα στα 2-3 που θα επιλέξει να δει κάποιος κατά τη διάρκεια της ζωής του.

Ωστόσο για κάποιο λόγο συλλαμβάνω τον εαυτό μου να βλέπει όλο και περισσότερα. 
Πρόσφατα πήρα σβάρνα την κλασσική πλέον σειρά βιντεοταινιών Traces of Death και παρακάτω θα διαβάσετε τις εντυπώσεις μου.


Traces of Death (1993)

Tagline: “It doesn’t get any deader than this…”

Το ντοκιμαντέρ αυτό ξεκινά ενημερώνοντας μας πως οι παραγωγοί θέλανε να βάλουν προειδοποιητικό ήχο πριν από κάθε σκηνή φρικαλεότητας, μα επειδή αυτές ήταν πολλές απέβαλαν την ιδέα. 
Μας εξηγεί επίσης πως επειδή δεν διαθέτει στημένες ή σκηνοθετημένες ψεύτικες σκηνές (που να βρεθεί άλλωστε το budget για κάτι τέτοιο) και επειδή είναι όλα αληθινά, αυτό το καθιστά το πρώτο πραγματικό shockumentary. 

Σαν αυτές να μην είναι αρκετά γελοίες δηλώσεις από μόνες τους, το υπόλοιπο του ντοκιμαντέρ μας το αφηγείται ο Damon Fox (επίσης σκηνοθέτης αυτού) του οποίου η αφέλεια θυμίζει τον Criswell, πράγμα που θα ήταν charming μόνο αν ήμασταν στα 50's. 
Ειδικά όταν κάποια στιγμή αναφέρετε στα εκατομμύρια των θεατών του, έκλαψα από τα γέλια!

Αν εξαιρέσουμε τα παραπάνω χαριτωμένα, θα πάρετε πράγματι ότι ζητήσατε, και μιλώ για σκληρές εικόνες, καθώς από εκτενή υλικό χειρουργείου μέχρι αμέτρητα ατυχήματα, τα πάντα είναι εδώ. 
Και είναι όλα τους δεμένα με ιδανική μουσική (μακάρι να ήξερα τους συνθέτες πίσω από αυτή, αλλά δεν αναφέρονται πουθενά).

Ο διάχυτος ερασιτεχνισμός δεν απέτρεψε το BBFC να απαγορεύσει την ταινία στο Ηνωμένο Βασίλειο, καθιστώντας τη κατά κάποιο τρόπο σημαντική – αν και σίγουρα όχι τόσο όσο μια ανθρώπινη ζωή.


Traces of Death II (1994)

Tagline: “It just got deader”

Όπως και η πρώτη ταινία, έτσι και αυτή, ξεκινά με ένα γραπτό προειδοποιητικό μήνυμα σχετικά με τη βαναυσότητα του υλικού που επρόκειτο να δούμε. 
Ωστόσο το voice over του Damon Fox (επίσης σκηνοθέτης και executive producer) αυτή τη φορά φιλτράρεται με ένα ενοχλητικό και γελοίο distortion που κάνει την εμπειρία σουρεαλιστική και ψυχεδελική συνάμα.

Όχι ότι υπάρχει πολλή αφήγηση εδώ, καθώς οι εικόνες αληθινής βίας και θανάτου παρελαύνουν απλά με την μουσική υπόκρουση φρικτής σκληρής μουσικής.
Και είναι τότε που καταλαβαίνεις πως το είδος βρίσκεται σε απόλυτη παρακμή, όταν το soundtrack αντί για Riz Ortolani [Mondo Cane (1962)] στρέφεται στα death metal συγκροτήματα της γειτονιάς.

Εδώ κάθε απόπειρα από πλευράς παραγωγής (αυτή ανέλαβε ο Darrin Ramage που ήταν executive producer της πρώτης ταινίας) κάνει κάτι που να μοιάζει με «κανονική» ταινία έχει εγκαταλειφθεί. 
Αλλά ο λόγος για τον οποίο φτάσατε ως εδώ είναι επειδή θέλετε να δείτε θάνατο, και αυτό θα λάβετε, καθώς από χειρουργεία έως ατυχήματα πάσης φύσεως και από ταυρομαχίες έως διαδηλώσεις, τα πάντα είναι εδώ, και μάλιστα πολλές από τις σκηνές κόβουν την ανάσα. 

Όμως η υπερβολική χρήση του slow motion και η επανάληψη μερικών εκ των σκηνών είναι βαρετή, καθώς, είδαμε το μακελειό την πρώτη φορά και μας είναι αρκετό.


Traces of Death III (1995)

Tagline: “Dead and Buried”

Ένας μεταλάς με ανάλογο t-shirt και εν μέσω κόκκινων κεριών μας συστήνεται ως Brain Damage (η εταιρία παραγωγής) και από τα λεγόμενα του ξεχωρίζει ο ενθουσιασμός του για το soundtrack που κατάφερε να μαζέψει (κάποιες metal μπάντες που δεν γνωρίζω). 

Δεν καταλαβαίνω πως του δημιουργήθηκε η εντύπωση πως οι φαν των mondo ντοκιμαντέρ θέλουμε να ακούμε death metal ως μουσική υπόκρουση.

Κατά τα άλλα, business as usual, με σκληρές εικόνες να παρελαύνουν στην οθόνη, από κοκορομαχίες και λοιπές σφαγές ζώων μέχρι περιτομές και αφαίρεση κλειτορίδων, και από ατυχήματα σε σπορ μέχρι διάφορα χειρουργεία.



Traces of Death IV: Resurrected (1996)

Το voice over του Darrin Ramage (επίσης παραγωγός) αυτή τη φορά γίνεται ακόμη πιο ενοχλητικό καθώς του έχει επιβληθεί ένα ανόητο echo που το κάνει να μοιάζει με ψαλμωδία της κακιάς ώρας. 

Η επίσης ενοχλητική death metal μουσική είναι επίσης παρούσα, μα αυτή τη φορά θα ακούσουμε και μερικά κομμάτια από άλλα είδη (και του metal αλλά και ηλεκτρονικά).

Όσον αφορά το οπτικό υλικό, αυτό μας σερβίρει από διαδηλώσεις μέχρι ατυχήματα σε σπορ, και από extreme body modification μέχρι αγριότητες στη Μέση Ανατολή.





Traces of Death V: Back in Action (2000)

Μετά από απουσία τεσσάρων ετών (το μεγαλύτερο διάστημα που μεσολάβησε ποτέ μεταξύ sequel της παρούσας σειράς) το Traces of Death επιστρέφει με ένα (τελευταίο ως έμελλε) κεφάλαιο, το οποίο μοιάζει να έχει την ψυχολογία πολλών εκ των θυμάτων που μας παρουσιάζει, δηλαδή ως πνιγμένο πιάνεται από τα μαλλιά του.

Μπορεί η μουσική να έχει γίνει λιγότερο εκνευριστική (καθώς πιάνει και είδη πιο φιλικά προς το αυτί, όπως το μοντέρνο hardcore) αλλά η χρήση εκτεταμένου υλικού πιτσιρικάδων που μιμούνται το αμερικάνικο wrestling προδίδει μια απελπισία και δεν καταλαβαίνω τι σκοπό μπορεί να εξυπηρετεί.

Η διάρκεια του δεν ξεπερνά τα 50 λεπτά.




Χρήστος Μουρούκης.