The Crucifixion (2017) review

Η Ρουμανία θεωρείται φορολογικός παράδεισος για τον κινηματογράφο τα τελευταία χρόνια, καθώς πολλά b-movies κάθε λογής (μεταξύ των οποίων ταινίες δράσης και τρόμου) επιλέγονται να γυριστούν εκεί από σκηνοθέτες των ΗΠΑ.
Ένας τέτοιος είναι και ο Xavier Gens.

Ο Gens πριν μερικά χρόνια μας έδωσε το υπερβολικά ενοχλητικό The Divide (2011), του οποίου πολλές σκηνές έχουν χαραχτεί στην μνήμη μου περισσότερο ακόμη κι από exploitation films.

Επίσης έχει δώσει το άκρως ψυχαγωγικό Hitman (2007).
Όσον αφορά το The Crucifixion, αυτό διατείνεται ότι βασίζεται σε πραγματικά γεγονότα, πράγμα που δεν αποκλείεται, εφόσον πολλοί εξορκισμοί πραγματοποιούνται στην Ρουμανία.

Μια τέτοια υπόθεση που απασχόλησε την κοινή γνώμη, είναι ο θάνατος μιας κοπέλας που θεωρήθηκε δαιμονισμένη κατά τη διάρκεια ενός εξορκισμού, όπου στο βωμό του να υποτάξει το κακό ο ιερέας, την… κρέμασε κυριολεκτικά πάνω σε έναν σταυρό.
Όπως είναι αναμενόμενο, τόσο ο ιερέας όσο και οι καλόγριες που τον βοήθησαν, καταδικάστηκαν για φόνο, εφόσον θεωρήθηκαν υπεύθυνοι για αυτό τον θάνατο.

Και κάπου εδώ ξεκινάει η μυθοπλασία.
Η υπόθεση θεωρείται βούτυρο στο ψωμί της δημοσιογράφου Nicole Rawlins (Sophie Cookson, Kingsman: The Golden Circle) η οποία όντας φανατικά άθεη, δεν πείθεται με τίποτα ότι η ιστορία με τον δαίμονα είναι αληθινή.
Μεταβαίνει λοιπόν στην Ρουμανία και αρχίζει να ερευνά την υπόθεση. Μεταξύ των άλλων συναντά τον πάτερ Anton (Corneliu Ulici, The Devil Inside), ο οποίος δέχεται τη μεταφυσική εκδοχή.

Και κάπου εδώ ξεκινούν τα «ωραία».
Δεν πρόκειται για μια συμβατική αφήγηση δαιμονισμού και εξορκισμού, εφόσον τα γεγονότα αυτά έχουν ήδη προηγηθεί.
Αντίθετα παρακολουθούμε την προσπάθεια της Nicole να ξεδιαλύνει το μυστήριο και για τον σκοπό αυτό επιστρατεύονται πολλά flashbacks και πολλά jumpscares.

Η μαεστρία του Gens έγκειται στο γεγονός ότι χρησιμοποιεί τα jumpscares με έναν τρόπο που να παραπλανά τον θεατή ότι παρακολουθεί κάτι τρομακτικό, αν και ένα μεγάλο μέρος του τρόμου, τοποθετείται στο παρελθόν.
Από κάποιο σημείο κι έπειτα είναι δύσκολο να συγκρατήσει κανείς ποιες από τις «τρομάρες» τοποθετούνται στα flashbacks, ποιες στις παραισθήσεις της Nicole στο παρόν και ποιες στην φιλμική πραγματικότητα.

Υπάρχουν κάποιες έξυπνες θεολογικές διαπραγματεύσεις που ανεβάζουν το σύνολο για τα δεδομένα ενός τυπικού b-movie, όπως επίσης δίδεται έμφαση στον σκεπτικισμό της πρωταγωνίστριας, γεγονός που δίνει μια φρέσκια ανάσα στο κουρασμένο αυτό υποείδος.

Το φυσικό τοπίο της Ρουμανίας καθώς και η ορθοδοξία που διέπει τον πολιτισμό της, υπάγεται επίσης στα θετικά.
Οι ερμηνείες είναι συμπαθητικές και οι λήψεις άκρως επαγγελματικές, αν και προσωπικά δεν περίμενα κάτι καλύτερο από τον Gens.

Η όλη τροπή όμως στο τέλος, όπου η ταινία κορυφώνεται με άλλον έναν εξορκισμό, με απογοήτευσε κάπως.
Ευτυχώς το ξεπετάξανε γρήγορα το ζήτημα, αλλά και πάλι, ως κορύφωση είναι ένα κλισέ πολύ κοινότοπο.

Η αλήθεια όμως είναι ότι για εμένα που έχω σιχαθεί τις ταινίες με εξορκισμούς, η όλη «μαυρίλα» που βγάζει αυτό το b-movie άσκησε επάνω μου μια έντονη γοητεία.
Αν εξαιρούσα τα πολλά Jumpscares και το κλισέ της κορύφωσης, θα μπορούσα άνετα να το χαρακτηρίσω b-movie της χρονιάς.

Το προτείνω σε όσους θέλουν να δουν ταινία εξορκισμού με λίγα αλλά έξυπνα στοιχεία διαφοροποίησης και τεχνικά μέρη δουλεμένα με μεράκι.

Βασίλης Γιαννάκης.