Jackals (2017) review

O Kevin Greuter είναι γνωστός κυρίως για τη συμβολή του στο franchise του Saw.
Μπορεί κάποιοι από μας να έχουν πολλά να καταλογίσουν στη συμβολή αυτή, αλλά κανείς δεν μπορεί να αγνοήσει το γεγονός ότι χάρις σε αυτόν το franchise διατήρησε ομοιομορφία και νοηματική συνοχή μέχρι το «τέλος» του.

Αυτή τη φορά μεταφέρει στη μεγάλη οθόνη ένα σενάριο του Jared Rivet που –και καλά- βασίζεται σε πραγματικά γεγονότα και πάει ως εξής:

Στη δεκαετία του '80 δραστηριοποιείται μια θανάσιμη αίρεση που αυτοαποκαλείται «τα τσακάλια».
Τα μέλη τους έχουν υποστεί μια τόσο έντονη πλύση εγκεφάλου από τον αρχηγό τους, που τολμούν να σκοτώσουν ακόμη και την ίδια τους την οικογένεια.

Μια τέτοια οικογένεια σκοπεύει να επαναφέρει το προσηλυτισμένο μέλος της – τον έφηβο γιο - με τη βοήθεια ενός πρώην μέλους των τσακαλιών που διοργανώνει μια ολόκληρη ενέδρα για να τον απαγάγει.
Ο γιος μεταφέρεται σε ένα σπίτι στο δάσος και δένεται σε μία καρέκλα προκειμένου να μην το σκάσει ξανά.

Εκεί ο πατέρας του, η μητέρα του, ο αδελφός του και η κοπέλα του μαζί με το ανήλικο παιδί του, προσπαθούν να τον «επαναφέρουν».
Σαν να μην έφταναν αυτά, η δολοφονική αίρεση περικυκλώνει την απομονωμένη καλύβα, εκβιάζοντας τους να τον παραδώσουν πίσω και στην πορεία αρκετοί πληρώνουν το τίμημα με τη ζωή τους.

Κάπου σε αυτό το σημείο είναι που η ταινία εγκαταλείπει τον δυναμισμό της αρχής και παρελκύει σε τετριμμένα home invasion μονοπάτια, αλλά «σώζεται» με την έννοια ότι οι σιωπηλοί μασκοφόροι της αίρεσης κυρίως παραμονεύουν γύρω από το σπίτι και δεν εισβάλλουν όλοι μαζί σε αυτό.

Και πάλι όμως, φέτος είδαμε το εξαιρετικό The Void, όπου μας τα παρουσίασε αυτά με έναν πιο ενδιαφέρον τρόπο.
Αν υπάρχει κάτι που κάνει το Jackals να ξεχωρίζει, είναι το στοιχείο της πλύσης εγκεφάλου, που πραγματικά φαίνεται να έχει μετατρέψει τον μικρό γιο σε άλλο άνθρωπο.

Άλλο ένα εξαιρετικό σημείο είναι το τελευταίο πεντάλεπτο που έχω την εντύπωση ότι προσπαθεί να θέσει τα θεμέλια για ένα franchise (και ίσως αυτό δεν θα ήταν άσχημη ιδέα, εφόσον υπάρχει ζουμί για αρκετά διαφοροποιημένες συνέχειες).

Σε γενικές γραμμές το Jackals, αν και προβλέψιμο, καταφέρνει να κρατήσει μέχρι το τέλος το ενδιαφέρον του θεατή.

Βασίλης Γιαννάκης.