Amityville: The Awakening (2017) review

Άλλη μια προσθήκη στο μεγαλύτερο franchise ταινιών τρόμου (πρόκειται για την 18η ταινία!).

Η υπόθεση του Amityville είχε συγκλονίσει την Αμερική το 1974, όταν ο νεαρός Ronald Defeo εισέβαλλε στο τοπικό μπαρ σε κατάσταση αλλοφροσύνης φωνάζοντας ότι ολόκληρη η οικογένειά του είχε δολοφονηθεί.
Σύντομα αποκαλύφθηκε ότι το αποτρόπαιο έγκλημα το διέπραξε ο ίδιος, γιατί όπως ισχυριζόταν «άκουγε φωνές».

Το σπίτι όπου διέμενε η οικογένεια χαρακτηρίστηκε σύντομα στοιχειωμένο και αποτέλεσε χώρο έρευνας πολλών παραφυσικών ερευνητών, μεταξύ των οποίων ήταν και το ζεύγος Ed και Lorraine Warren, τις περιπέτειες των οποίων παρακολουθούμε στο franchise των ταινιών The Conjuring.

To 1979 προβλήθηκε στις αίθουσες η πρώτη ταινία της σειράς με τίτλο The Amityville Horror (με μία από τις 8 πιο Τρομακτικές σκηνές στο σινεμά) και αποτέλεσε μεγάλη εισπρακτική επιτυχία.
Άλλωστε ήταν ένα από τα πρώτα μεταφυσικά θρίλερ «με στοιχειωμένο σπίτι», από αυτά που παρακολουθούμε ακόμα στις μέρες μας.

Το 1982, ακολούθησε το εξαιρετικό Amityville II: The Possession που λειτουργεί ως prequel στην αρχική ταινία, σε σκηνοθεσία Damiano Damiani.
Προσωπικά θεωρώ ότι πρόκειται για την καλύτερη προσθήκη στο franchise και βλέπεται ακόμη και σήμερα με το ίδιο ενδιαφέρον, καθώς η αξία του είναι διαχρονική.

Ένα χρόνο αργότερα προβλήθηκε το άθλιο Amityville 3-D που όποιος τρομο-φαν σέβεται τον εαυτό του πρέπει να αποφύγει πάση θυσία.
Ακολούθησαν πολλές συνέχειες με τη μορφή τηλεταινιών ή direct-to-video που είχαν ως θέμα κάποια αντικείμενα από το σπίτι που πουλήθηκαν, με αποτέλεσμα το κάθε ένα από αυτά να στοιχειώνει τα σπίτια στα οποία καταλήγει.

Όλα αυτά μέχρι το 2005, όταν προβλήθηκε στις μεγάλες αίθουσες το remake του Amityville Horror σε σκηνοθεσία Andrew Douglas.
Πρόκειται για ένα από τα λιγοστά επιτυχημένα remake του σύγχρονου τρόμου και το συνιστώ ανεπιφύλακτα.

Ακολούθησαν και πάλι κάποιες direct-to-video συνέχειες, τις οποίες δεν έχω δει, ούτε και σκοπεύω να το κάνω.
Κάπως έτσι καταλήγουμε στο φετινό Amityville: The Awakening, σε σενάριο και σκηνοθεσία Franck Khalfoun που γνώρισε έναν περιορισμένο αριθμό προβολών στις αίθουσες.

Το στοιχειωμένο σπίτι αυτή τη φορά το επισκέπτεται η Belle (Bella Thorne, Alvin and the Chipmunks: The Road Chip) μαζί με τη μικρή της αδελφή (Mckenna Grace, How To Be A Latin Lover) και την μητέρα της Joan (Jennifer Jason Leigh, Good Time).
Η μόνη αρσενική μορφή της οικογένειας είναι ο αδελφός της Belle, ο οποίος βρίσκεται σε κωματώδη κατάσταση.

Για τα δεδομένα της Blumhouse που κάνει την παραγωγή, η ύπαρξη και μόνο ενός χαρακτήρα που βρίσκεται σε κώμα, αποτελεί εγγύηση ότι πρόκειται να παρακολουθήσουμε κάτι που διαφοροποιείται από τα κλισέ των μεταφυσικών θρίλερ στα οποία εξειδικεύεται η εν λόγω εταιρία.
Μην ξεχνάμε ότι πρόκειται για τους παραγωγούς του The Conjuring και του Annabelle.

Πράγματι, ο νεαρός που βρίσκεται σε κώμα, παίζει καταλυτικό ρόλο στην εξέλιξη της υπόθεσης, δεδομένου ότι μετά την εγκατάσταση της οικογένειας στο σπίτι, η κατάστασή του δείχνει να βελτιώνεται όλο και περισσότερο.
Μέχρι που η Belle αρχίζει να υποψιάζεται ότι ο λόγος που συμβαίνει αυτό είναι ότι μια σατανική δύναμη, έχει κυριεύσει το σώμα του αδελφού της.

Εκτιμώ βαθύτατα το γεγονός ότι ο τρόμος της ταινίας δεν βασίζεται τόσο στα jumpscares (αν και υπάρχουν και μερικά τέτοια) αλλά αυτό είναι αναμενόμενο καθώς ουδέποτε το franchise είχε ξεπέσει σε αυτό το επίπεδο.
Είναι πιο εγκεφαλικός και σαφώς πιο κοντά στα γούστα μου από τα κάθε λογής Annabelle και The Conjuring.

Στα θετικά υπάγεται επίσης η διάχυτη «σεβεντίλα» που διέπει το σενάριο και τις ερμηνείες.
Έχει ένα άρωμα από 70's.
Βέβαια οι ερμηνείες και κυρίως αυτή της Bella Thorne δεν είναι ό,τι καλύτερο. Ακόμη και η μικρή Mckenna Grace παίζει καλύτερα από αυτή.

Υπάρχουν κάποιες μικρο-ανατροπές που βοηθούν την κατάσταση όταν η δράση λιμνάζει και τα κλισέ εγκλωβίζουν την αφήγηση.
Σε γενικές γραμμές είναι από τις ταινίες του σαββατόβραδου, που τις βλέπεις και γρήγορα ξεχνιούνται, αλλά τουλάχιστον περνάς καλά για όσο διαρκούν.

Το αστείο είναι ότι στο ευρύτερο σύμπαν που εντάσσεται η ταινία, το κινηματογραφικό franchise του Amityville είναι ένα γεγονός.
Οι πρωταγωνιστές παρακολουθούν τo original Τhe Amityville Ηorror του 1979, έχοντας να επιλέξουν μεταξύ αυτού, του εξαιρετικού Amityville 2 και του remake.

Και πράγματι, απ’ όλο το franchise των 18 ταινιών, μόνο αυτές είναι που αξίζουν πραγματικά και που προτείνω στον θεατή που θέλει να ασχοληθεί.
Προειδοποιώ ωστόσο ότι η original ταινία σύμφωνα με πολλούς (ακόμη και εμένα) δεν «πάλιωσε» καλά.
Είναι σε πολλά σημεία βαρετή και διαρκεί περισσότερο απ’ όσο επιβάλλουν τα σημερινά δεδομένα του κινηματογραφικού τρόμου.
Αν θέλετε να δείτε κάτι πιο κοντά στη σύγχρονη εποχή, προτιμήστε το remake του 2005.

Οπωσδήποτε όμως δώστε μια ευκαιρία και στο Amityville 2 το οποίο κατά τη γνώμη μου έχει διαχρονική αξία ως prequel.
Όσο για το The Awakening … δείτε το κι αυτό, αν και δεν πρόκειται για κάποιο αριστούργημα.

Βασίλης Γιαννάκης.