The Evil Within (2017) review

Αν και το The Evil Within προβλήθηκε φέτος για πρώτη φορά στις αίθουσες, πρόκειται στην πραγματικότητα για μία ταινία του 2002.

Πολλά προβλήματα χρηματοδότησης και παραγωγής ανέβαλλαν διαρκώς την ολοκλήρωσή της και μάλιστα ο Andrew Getty που τη συνέγραψε και τη σκηνοθέτησε πέθανε το 2015, χωρίς να την έχει δει ποτέ ολοκληρωμένη.
Η ολοκλήρωσή της οφείλεται στον παραγωγό Michael Luceri, ο οποίος ευθύνεται και για το εξαιρετικό μοντάζ.

Παρακολουθώντας το The Evil Within μπόρεσα να μαντέψω αρκετούς από τους λόγους για τους οποίους σκάλωνε επί τόσα χρόνια.
Μιλάμε για τρόμο που βρισκόταν όχι απλώς μπροστά από την εποχή του, αλλά μπροστά ακόμη και από τη σημερινή εποχή.

Αν είστε οπαδός του ποπ-κορν τρόμου τύπου “The Conjuring” και “Annabelle” ετοιμαστείτε να υποστείτε ένα πολιτισμικό σοκ, παρακολουθώντας την «ενοχλητική» και υπερβατική κινηματογράφηση του Getty.

Ετοιμαστείτε να γνωρίσετε τον Dennis (Frederick Koehler, The Circle), έναν νεαρό με σύνδρομο Dawn ο οποίος κυριολεκτικά… παγώνει το αίμα με την ερμηνεία του, καθώς το ψαγμένο λεξιλόγιο που χρησιμοποιεί όταν μιλάει –για τα δεδομένα της πάθησής του πάντα- σε συνδυασμό με την ικανότητα να βυθίζεται σε σκοτεινούς και αλλόκοτους κόσμους, αλλά και την ενόρασή του –έχει την ικανότητα να αντιλαμβάνεται γεγονότα που συμβαίνουν πολλά χιλιόμετρα μακριά του- θα σας κάνουν από την πρώτη κιόλας σκηνή να αισθανθείτε άβολα.

Πολύ νωρίς μαθαίνουμε ότι τον Dennis τον έχει στοιχειώσει ένας δαίμονας από τότε που ήταν 4 χρονών.
Όμως δεν έχουμε να κάνουμε με μια τυπική ιστορία δαιμονισμού όπως αυτές που έχουμε βαρεθεί να βλέπουμε τα τελευταία χρόνια.

Ο Dennis ζει μαζί με τον αδελφό του τον John (Sean Patrick Flanery, Phantom) και βγαίνουν συχνά μαζί με την φίλη του John, την Lydia (Dina Meyer, Piranha 3D).
Ο γάμος μεταξύ John και Lydia διαρκώς αναβάλλεται γιατί ο πρώτος δεν μπορεί να παραιτηθεί από την φροντίδα του αδελφού του και το γεγονός αυτό προκαλεί πολλά προβλήματα στο ζευγάρι.

Κάποια στιγμή ο John αγοράζει στον Dennis έναν μεγάλο καθρέφτη.
Μέσα στο αντιστραμμένο του είδωλο, ο Dennis γνωρίζει από κοντά τον προσωπικό του δαίμονα.
Ο δαίμονας-είδωλο παρακινεί τον νεαρό να προβεί σε μια σειρά δολοφονιών με θύματα αθώα ζώα και παιδιά μέχρι και ενήλικες, δίνοντάς του την υπόσχεση ότι με την κάθε μία από αυτές, θα γίνεται όλο και πιο έξυπνος.

Πρόκειται για κινηματογράφο τρόμου, όπως εγώ προσωπικά τον αντιλαμβάνομαι:
Δεν αρνείται τα οπτικά εφέ –τα οποία είναι εξαιρετικά τόσο σε επίπεδο gore όσο και σε επίπεδο φαντασμαγορίας- αλλά αυτά έχουν επιπλέον μια εικαστική αξία και αισθητική.

Η ερμηνεία του Koehler είναι αριστουργηματική (κρίμα που δεν προτείνουν για όσκαρ ερμηνείες από ταινίες τρόμου).
Εν μέρει τον συμπονείς, αλλά κυρίως σε κάνει να αισθάνεσαι άβολα.
Και μαντεύω ότι είναι αυτό ακριβώς το στοιχείο που θα στοχοποιηθεί από κάποιους για να μειώσουν την αξία του όλου εγχειρήματος.

Διότι πρόκειται για έναν χαρακτήρα που είτε τον μισείς, είτε… σε ανατριχιάζει.
Κρίμα που ο δημιουργός του δεν έζησε για να καμαρώσει το εξαιρετικό του έργο στην μεγάλη οθόνη.

Αυτός είναι ο τρόμος που μου αρέσει: Θρασύς και ριψοκίνδυνος στην πρωτοτυπία του αλλά και αρκετά άβολος στα σημεία που το είδος το επιβάλλει.
Και ας με κατηγορούν ότι «δεν βλέπω πολλές ταινίες τρόμου» επειδή δεν εντυπωσιάζομαι από το Annabelle, το The Conjuring και τα σενάρια τύπου “η καλύβα στο δάσος” που είναι όλα copy-paste από το Wrong Turn.

Υπάρχει λοιπόν κι αυτός ο τρόμος, όσο κι αν θέλουν κάποιοι να τον φιμώσουν, όσο κι αν θέλουν να περάσουν την άποψη ότι «α, αυτό παραείναι διαφορετικό για να μου αρέσει».

Αξίζει να σημειώσω ότι μόνο στη δεκαετία 2000-2010 έχω ξεχωρίσει γύρω στις 80 ταινίες του είδους που έχουν κάτι πρωτότυπο να επιδείξουν και μην ξεχνάμε ότι πρόκειται για μία εποχή όπου μεσουρανούσε το ξεπατίκωμα των σεναρίων.
Πόσο μάλιστα σήμερα που ο πήχης στον τρόμο έχει ανέβει αρκετά.
Και το The Evil Within είναι από τις ταινίες που συμβάλλουν προς αυτή την κατεύθυνση.

Δεν του λείπουν κάποια προβληματάκια όπως για παράδειγμα ότι στο τέλος υπάρχει μία πίεση να κλείσει γρήγορα και να ολοκληρωθεί.
Αλλά όταν ξέρεις ότι αυτό συνέβη γιατί ο δημιουργός του ήταν ήδη νεκρός, τότε αλλάζει το πράγμα.

Δείτε το οπωσδήποτε για να γνωρίσετε τον «διαφορετικό» τρόμο και αν δεν σας αρέσει… ε, αν δεν δοκιμάσεις κάτι, δεν μπορείς να ξέρεις αν σου αρέσει ή όχι.
Έτσι δεν είναι;

Βασίλης Γιαννάκης.