The Blackcoat ‘s Daughter (February) (2015) review

Η Κόρη των Blackoat είναι μια παραγωγή του 2015 που αφού έκανε πρώτα τον φεστιβαλικό της κύκλο με τον τίτλο February, απέκτησε φέτος την επίσημη θεατρική της προβολή.
Ομολογώ ότι όσο είχε τον τίτλο February την προσπερνούσα αδιάφορα γιατί θεωρούσα ότι επρόκειτο για κάποιο art-house και αργόσυρτο θρίλερ.
Μόνο όταν άλλαξε τίτλο, μου κέντρισε το ενδιαφέρον για να τη δω.

Τελικά δεν έπεσα έξω.
Το The Blackcoat ‘s Daughter ή February είναι πράγματι ένα art-house, αργόσυρτο θρίλερ.
Μόνο που η κεντρική του ιδέα, καθώς και οι ανατροπές που λαμβάνουν χώρα προς το τέλος, κέρδισαν την εκτίμησή μου, καθώς συμβαδίζουν πλήρως με τα γούστα μου.

Σεναριογράφος και σκηνοθέτης είναι ο Oz Perkins, γιος του κορυφαίου Anthony Perkins (Ψυχώ) και από τη δουλειά του συμπεραίνει κανείς ότι δικαιώνει το βαρύ όνομα που φέρει.

Η υπόθεση έχει ως εξής: Σε ένα καθολικό σχολείο θηλέων, δύο κορίτσια, η Rose (Lucy Boynton, Murder on the Orient Express) και η Kat (Kiernan Shipka, Carriers) έχουν υποχρεωθεί να μείνουν εντός του κατά τη διάρκεια των διακοπών, η πρώτη γιατί ξεγέλασε τους γονείς της προκειμένου να συναντήσει το αγόρι της και η δεύτερη γιατί οι γονείς της –για κάποιο παράξενο λόγο- δεν έχουν έρθει να την πάρουν.

Τα δυο κορίτσια βρίσκονται να συγκατοικούν έπειτα από εντολή της διεύθυνσης και αποτελούν ένα αντισυμβατικό δίδυμο, καθώς οι προσωπικότητές τους διαφέρουν κατά πολύ.
Σύντομα η Rose διαπιστώνει ότι η Kat βρίσκεται στο έλεος κάποιας δαιμονικής οντότητας.

Παράλληλα, παρακολουθούμε την πορεία μιας τρίτης κοπέλας, της Joan (Emma Roberts, Nerve), η οποία το έχει σκάσει από το ψυχιατρείο και προσπαθεί να μεταβεί στο εν λόγω σχολείο, για λόγους που στην αρχή δεν γνωρίζουμε.
Ένα ζευγάρι ηλικιωμένων [James Remar (Horns) και Lauren Holly] προσφέρεται να τη βοηθήσει και την παίρνουν με το αυτοκίνητο προκειμένου να την μεταφέρουν εκεί.

Προτείνω δύο πράγματα σε όσους έχει κεντρίσει το ενδιαφέρον η παραπάνω περίληψη της υπόθεσης: Το πρώτο είναι να μην δείτε το τρέιλερ καθώς περιλαμβάνει όλα τα δρώμενα, ακόμη και τις ανατροπές.
Το δεύτερο είναι ότι πρόκειται για μια πολύ «αργή» δουλειά (αυτό που οι αμερικάνοι λένε slowburn) και αν δεν σας αρέσουν οι ταινίες τύπου The Neon Demon, The Witch ή Goodnight Mommy καλύτερα να την αποφύγετε.

Η αλήθεια είναι ότι στην αρχή της κούρασε ακόμη και μένα που δεν λέω όχι σε τόσο «αργά» πλάνα, αλλά από κάποιο σημείο κι έπειτα με αποζημίωσε και με το παραπάνω.
Υπάρχει ένας ετεροχρονισμός στα γεγονότα που αφηγείται και χωρίζεται σε κεφάλαια τύπου point of view, τα οποία τιτλοφορούνται το καθένα τους με το όνομα της κάθε μιας από τις πρωταγωνίστριες.

Το κάθε κεφάλαιο παρέχει κάποια κομμάτια του παζλ που ο θεατής καλείται να λύσει μέχρι το τέλος της προβολής.
Κάποια σημεία μάλιστα θα χρειαστούν και δεύτερη προβολή προκειμένου να γίνουν απόλυτα κατανοητά μετά την «ανατροπή» στο τέλος.

Ακόμη κι αν κάποιος προβλέψει την ανατροπή –όπως συνέβη με μένα- υπάρχουν πολλά στοιχεία για να τον κερδίσουν, όπως για παράδειγμα είναι ο συνδυασμός slasher στοιχείων με το μεταφυσικό.

Με βάση τις δουλειές που ανέφερα παραπάνω και οι οποίες εμφανίζουν εξαιρετικά αργούς ρυθμούς, δεν είναι να απορεί κανείς ότι το The Blackoat ‘s Daughter όπως έχει συμβεί με όλα αυτά τα έργα, έχει διχάσει το κοινό.
Κάποιοι το αγάπησαν, ενώ άλλοι το μίσησαν.
Εγώ ανήκω σε αυτούς που το λάτρεψαν, παρόλο που με κούρασε πολύ μέχρι να το λατρέψω.

Για την ακρίβεια αμέσως μετά το τέλος είχα την αίσθηση ότι η εμπειρία που βίωσα ήταν κουραστική.
Λίγες ώρες αργότερα όμως, συνειδητοποίησα ότι παρακολούθησα μία από τις καλύτερες παραγωγές τρόμου του 2017.

Ενώ έχω πάθει ανοσία στον κινηματογραφικό τρόμο έπειτα από τόσα έργα του είδους που έχω δει, η σκηνή στο τηλέφωνο κατάφερε να μου παγώσει το αίμα και τη θυμάμαι έντονα ακόμη και τώρα.
Ίσως μάλιστα αν ήταν λιγότερο αργόσυρτο το όλο σύνολο, να μιλούσαμε για ένα κινηματογραφικό διαμάντι με διαχρονική αξία.

Βασίλης Γιαννάκης.