Terror Tube #1: Ας μιλήσουμε για την τηλεοπτική σεζόν που πέρασε

Καλωσορίσατε στη νέα στήλη μέσω της οποίας θα σας γράφω για όλες τις πρόσφατες εξελίξεις του τηλεοπτικού τοπίου του τρόμου, και όχι μόνο, καθώς συχνά θα κάνουμε αναδρομές και στο παρελθόν, και θα συζητάμε και πολλά άλλα aspects της pop culture.

Για το πρώτο κεφάλαιο (ναι, αυτό που διαβάζετε τώρα) θα κάνουμε μια αναδρομή στις πρόσφατες φρικαλεότητες που αντίκρισαν οι οφθαλμοί μου, ενώ από τον επόμενο μήνα θα προσπαθήσω να εξετάζουμε μια σεζόν τη φορά.

Είμαστε τυχεροί που ζούμε στη χρυσή εποχή της genre τηλεόρασης και του τρόμου πιο συγκεκριμένα. 
Ας μιλήσουμε για τα τέρατα σε αυτή.

Η 2η σεζόν του Ash vs. Evil Dead ήταν σαφώς ανώτερη της πρώτης, κυρίως επειδή κατάφερε επιτυχώς να αντιγράψει το κινηματογραφικό στυλ του Sam Raimi της αυθεντικής τριλογίας. 
Επίσης τα εφέ (αμφότερα practical και CGI) ήταν επίσης καλύτερα και αυτό βοήθησε αρκετά. 
Βασικά υπήρχε περισσότερο αίμα, και αυτό με κάνει να πιστεύω πως αυξήθηκε και το budget. 

Το εκρηκτικό ροκ soundtrack ήταν ιδανικό και διέθετε τα ‘Go to Hell’ του Alice Cooper και ‘Come on Feel the Noise’ των Quiet Riot. 
Επίσης, οι χαρακτήρες είχαν καλύτερο development αυτή τη φορά, με αποτέλεσμα και οι ατάκες του Bruce Campbell να βγαίνουν πιο φυσικά. 
Επίσης, έμαθα πως η διαφορά μεταξύ μιας ηθοποιού και μιας εκδιδόμενης είναι πως η δεύτερη είναι καλύτερη στο role-play. 
Τέλος, να προσθέσω πως η Dana DeLorenzo είναι πολύ καυτή. 
Το σενάριο φυσικά βρίσκει τον Ash να πολεμά μια στρατιά από ζόμπι που έχουν σκοπό να κατακτήσουν τον κόσμο και ακόμη παραπέρα.

Η γνώμη μου είναι πως η 4η σεζόν του Sleepy Hollow ήταν η καλύτερη που είδαμε ποτέ, κυρίως λόγω της αλλαγής στο ύφος (τα πράγματα σοβάρεψαν) και επειδή τα επεισόδια λιγόστεψαν (μόλις 13), αλλά δυστυχώς έμελλε να είναι και η τελευταία. 
Θα τολμήσω να πω πως μερικές από τις εικόνες μου θύμισαν οπτασίες που κάποτε βλέπαμε μόνο σε ταινίες του Lucio Fulci. 
Το σενάριο βρίσκει τον Ichabod Crane (Tom Mison) να προσπαθεί να προστατέψει την πόλη του τίτλου από τον ακέφαλο καβαλάρη και άλλα τέρατα.

Το βραβείο μου (αν μου ζητούσαν να δώσω ένα τέτοιο) για την καλύτερη πρόσφατη σειρά με τέρατα θα πήγαινε στη 2η σεζόν του Fear the Walking Dead, παρότι μπορώ να φανταστώ πως είναι δύσκολη η παρακολούθηση του από θεατές χωρίς υπομονή για slow-burn cinema. 
Μια γενναία απόφαση από πλευράς δημιουργών είναι η εστίαση σε ένα ομοφυλόφιλο και διαφυλετικό ζευγάρι ανδρών. 
Τέτοια πράγματα δυστυχώς δεν τα βλέπουμε στη mainstream τηλεόραση. 
Επίσης, οι διάλογοι ανά στιγμές είναι αρκετά ποιητικοί. 
Όπως και την πρώτη φορά, έτσι και τώρα βλέπουμε το ίδιο γκρουπ ανθρώπων (μαζί με κάποιους καινούργιους) να προσπαθούν να επιβιώσουν από τους ζωντανούς νεκρούς, και από τους ζωντανούς σκέτο.

Άλλη μια σειρά που επίκεντρο της είναι πάλι ένα ομοφυλόφιλο διαφυλετικό ζευγάρι (γυναικών αυτή τη φορά) είναι η 3η σεζόν της Gotham, η οποία έχει εξαιρετικό ενδιαφέρον και επειδή ο διαβόητος κακός Penguin (Robin Lord Taylor) κατεβαίνει υποψήφιος για δήμαρχος, με την υποστήριξη του Riddler (Cory Michael Smith) με τον οποίο εικάζεται πως η σχέση τους είναι κάτι παραπάνω από φιλική.

Όταν μιλάμε για ανθρώπινα τέρατα, δεν μπορείς να βρεις κάτι ανώτερο της 5ης (και τελευταίας) σεζόν του Bates Motel, η οποία μπορεί να μοιάζει ανώμαλη με την εστίαση της στην αιμομικτική σχέση μάνας-γιού, αλλά οι θεματικές της δεν διαφέρουν πολύ από τη μέση περίπτωση ενός μεσοαστικού σπιτιού που δεν αφήνει τα παιδιά του να μεγαλώσουν. 
Επίσης, το design του σεναρίου είναι ένα από τα πιο σοφά που έχω δει τελευταία σε επίπεδο μεθοδολογίας. 
Ο Norman Bates (Freddie Highmore) πρέπει να αντιμετωπίσει πτώματα, τον εαυτό του, και το κουφάρι της μάνας του (Vera Farmiga).

Το πιο cruel τηλεοπτικό γεγονός της χρονιάς με τέρατα είναι η 7η σεζόν του The Walking Dead, στο οποίο θα δείτε ωμή βία και γκροτέσκο. 
Ωστόσο οι άνθρωποι πλέον έχουν γίνει τόσο κακοί, που τα ζόμπι δεν είναι πλέον απειλή, αλλά μόνο μια δυσκολία. 
Επίσης, τα περισσότερα επεισόδια ξεπερνούν τα 45 λεπτά, κάνοντας το αποτέλεσμα να μοιάζει περισσότερο με mini-movies. 
Το σενάριο συνεχίζει από εκεί που έμεινε το φινάλε της προηγούμενης σεζόν, δηλαδή το κεντρικό γκρουπ (υπό την ηγεσία του Andrew Lincoln) έχει πέσει στα χέρια του ανελέητου Negan (Jeffrey Dean Morgan) και της διαβολικής του συμμορίας.

Η 4η σεζόν του Agents of S.H.I.E.L.D. είναι κάτι τελείως διαφορετικό σε σχέση με τις προηγούμενες καθώς είναι πολύ πιο σκοτεινή. 
Φέρνει μαζί της πολύ ghostly imagery και είναι ανά στιγμές τρομακτική. 
Ακόμη εμφανίζεται και ο πάντα υπέροχος Ghost Rider (Gabriel Luna) και είναι μια ωραία προσθήκη στο ήδη υπέροχο ρόστερ χαρακτήρων του Marvel Universe. 
Αν μια σειρά ενηλικιώθηκε είναι αυτή.

Και μια και είπαμε πως θα συζητάμε για πολλά και διάφορα από εδώ, θα σας μιλήσω και λίγο για mainstream κινηματογράφο.

Ο οποίος για να παραμένει επίκαιρος – τώρα περισσότερο από ποτέ – πρέπει να σου δείξει πράγματα που δεν είδες αλλού (π.χ. ερασιτεχνικά βίντεο στο YouTube). 
Ένα τέτοιο παράδειγμα είναι το Xxx: Return Of Xander Cage το οποίο διαθέτει μερικά από τα εντυπωσιακότερα stunts των πρόσφατων ετών. 
Κρίμα που πρέπει να υποφέρουμε και την κάκιστη ερμηνεία του Vin Diesel.

Τα ντοκιμαντέρ πρέπει να είναι εφευρετικά επίσης, και ενώ αυτό του σεναριογράφου και σκηνοθέτη, Jim Jarmusch Gimme Danger (2016) για τους The Stooges (η μπάντα του Iggy Pop από τα 1960s), επιστρατεύει τα γνωστά τρικ (archival footage, animated segments, γρήγορο μοντάζ, talking heads, ενδιαφέροντα graphics, etc.), παίρνει ρίσκα στην αφηγηματικότητα του και γίνεται ενδιαφέρον με κάποιες από τις επιλογές του (όπως την pre-credits σκηνή που στην ουσία είναι το φινάλε της ιστορίας).

Και οι ταινίες με υπέρ-ήρωες πιέζουν τα όρια, και το Logan (2017) έρχεται περήφανα με R rating για τις βρισιές του, τους πολλαπλούς αποκεφαλισμούς, και αρκετό αίμα και βασανιστήρια. 
Το σενάριο βρίσκει τον Wolverine (Hugh Jackman) σε παρακμή, και σε μια πορεία προς την κάθαρση του.

Αναφερόμενος σε υπέρ-ήρωες, πρόσφατα μπήκα σε ένα binge τέτοιο, αλλά και comic γενικότερα, και είδα τα Generation X (1996) το οποίο ήταν γεμάτο Dutch πλάνα (αναμενόμενο για το είδος και την εποχή), Justice League Of America (1997) το οποίο είναι όσο βασανιστικό σας έχουν πει, Superman And The Mole-Men (1951) που ήταν υπέροχο, Wonder Woman (1974) που είχε μια γοητεία, τους πιλότους των Global Frequency (2005) και Aquaman (2006), Man-Thing (2005) που μου άρεσε περισσότερο από όσο περίμενα, τα παρόμοια Barbarella (1968) και Flesh Gordon (1974) τα οποία δεν είχαν τόσο πλάκα όση περίμενα, το Jonah Hex (2010) που ήταν εκρηκτικό, και την τριλογία του Blade [Blade (1998), Blade II (2002), και Blade: Trinity (2004)].

Σχετικά με περαιτέρω R-rated υλικό, είδα το unrated Fifty Shades Darker (2017) το οποίο ξεπερνά τις 2 ώρες παρότι νομίζω πως δεν χρειαζόμασταν τέτοιο πορνό για μεσοαστούς. 
Αντί να αντικειμενοποιεί τη πρωταγωνίστρια (Dakota Johnson) με τους βασανισμούς, τελικά βασανίζει το κοινό.

Σε άλλα R-rated νέα, το Hands Of Stone (2016) με τον Robert De Niro, είναι μια αξιοπρεπέστατη ταινία αν σας αρέσουν τα σπορ (και το μποξ συγκεκριμένα) και είναι βασισμένο σε αληθινή ιστορία, ενώ το Point Of Seduction: Body Chemistry III (1994) που διαθέτει μια cameo του Robert Forster εστιάζει σε μια σειρά από φονικά με background τον φανταχτερό κόσμο του Hollywood.

Αυτά για τώρα, η ιστορία συνεχίζεται…

Χρήστος Μουρούκης.