Tokyo Ghoul (2017) review

Όπως είναι τάση στον ιαπωνικό κινηματογράφο, κυρίως την τελευταία δεκαετία, ακόμα ένα δημοφιλές manga/anime μεταφέρεται ως live-action στον κινηματογράφο, σε ένα μοτίβο που έχει δώσει από εξαιρετικά φιλμ (20th Century Boys, Helter Skelter, Rurouni Kenshin) ως μεγάλες αποτυχίες (Attack on Titan).
Ας δούμε λοιπόν σε ποια κατηγορία ανήκει το «Tokyo Ghoul»

Η ιστορία λαμβάνει χώρα σε μία Ιαπωνία που μαστίζεται από ghouls, πλάσματα που μοιάζουν με ανθρώπους αλλά ουσιαστικά είναι τέρατα που τρέφονται αποκλειστικά με ανθρώπινο κρέας.
Το πρόβλημα που έχουν δημιουργήσει είναι τόσο οξύ, που η αστυνομία έχει αναγκαστεί να συστήσει ένα τμήμα που να ασχολείται αποκλειστικά με την αντιμετώπισή τους, με τους Kureo Mado και τον βοηθό του, Kotaro Amon να αποτελούν τους «μαχητές» της ομάδας.

Ο πραγματικότητα αυτή χτυπάει απρόσμενα τον Ken Kaneki, έναν φοιτητή που καταφέρνει μετά από προσπάθειες μηνών να βγει ραντεβού με την Rize Kamishiro, μόνο για να ανακαλύψει πως η κοπέλα είναι στην πραγματικότητα ghoul.
Στην ακραία ακολουθία γεγονότων που λαμβάνουν χώρα ύστερα από την οδυνηρή διαπίστωση, ο Ken μεταμορφώνεται σε ένα υβρίδιο ανθρώπου και ghoul, με την πίστη του στην ανθρωπότητα να δοκιμάζεται όλο και περισσότερο, καθώς γνωρίζεται με μία μυστική κοινότητα ghouls, με επικεφαλής τον Toka Kirishima, οι οποίοι δεν έχουν καμία σχέση με αυτό που φανταζόταν.

Καθώς γίνεται φίλος με πολλούς από αυτούς, συμπεριλαμβανομένης της Toka Kirishima, μιας σκληρής κοπέλας που είναι εξαιρετική μαχήτρια, οι Kureo και Kotaro αποδεικνύονται τα πραγματικά τέρατα, και ο Ken πρέπει να διαλέξει πλευρά μια για πάντα.

Ο Kentaro Hagiwara έμεινε πολύ κοντά στα τρία πρώτα μέρη του manga, με εξαίρεση το φινάλε, όπου η παρουσίαση του Ken είναι αρκετά διαφορετική.
Σε αυτό το πλαίσιο, ο συνδυασμός φοιτητών και τεράτων λειτουργεί αρκετά καλά, σε μια σειρά συμβολισμών που περιστρέφονται γύρω από την αναζήτηση ταυτότητας των σύγχρονων νέων και τους μετανάστες και την αφομοίωσή τους στο νέο τους περιβάλλον.
Προφανώς, βέβαια, και οι δύο θεματικές παρουσιάζονται με ακραίο τρόπο, μέσω πληθώρας βίας και δράσης.

Το κομμάτι που δεν περιλαμβάνει δράση φαίνεται να λειτουργεί αρκετά καλά, σε ένα προτέρημα όχι και τόσο συνηθισμένο σε αυτές τις μεταφορές, το οποίο ενισχύεται σημαντικά από τις ερμηνείες.
Ο Masatoka Kubota (13 Assassins) έχει και την υποκριτική ικανότητα και την φυσιογνωμία για να παρουσιάσει έναν συνεσταλμένο νεαρό που μεταμορφώνεται σε ένα ον που πεινάει για ανθρώπινη σάρκα, αλλά προσπαθεί να μην αφήσει την πείνα του να τον αλλάξει.

Η Fumika Shimizu ως Toka είναι επίσης αρκετά καλή, παρουσιάζοντας έναν χαρακτήρα που προσπαθεί να φανεί δυνατός και βίαιος, παρά το γεγονός πως είναι αρκετά ευαίσθητος.
Ο Kunio Murai ως Kuzen δίνει μια παράσταση γεμάτη αξιοπρέπεια που ταιριάζει απόλυτα στον ρόλο του μέντορα ενώ ο Yo Oizumi ως Kureo Mado είναι άκρως πειστικός στο αρχέτυπο του χαοτικά καλού/κακού χαρακτήρα, καθώς υποδύεται τον ρόλο του με μια υπερβολή που ταιριάζει απόλυτα στην manga αισθητική της ταινίας.

Όσο αναφορά τις σκηνές δράσης, τα εφέ είναι αρκετά πειστικά, πάλι με μία ταιριαστή υπερβολή, η οποία αναδεικνύεται κυρίως από τις σάρκινες αποφύσεις που τα ghouls χρησιμοποιούν ως όπλα.
Το αίμα δείχνει εντυπωσιακό αν και η βία είναι σχετικά περιορισμένη.

Οι μάχες έχουν κάποια θέματα όσο αναφορά την κίνηση των χαρακτήρων, και σίγουρα θα επωφελούνταν αν υπήρχε μεγαλύτερος προϋπολογισμός, αλλά σε γενικές γραμμές λειτουργούν αρκετά καλά στο γενικό πλαίσιο της ταινίας, με εκείνες όπου συμμετέχει το δίδυμο των αστυνομικών να είναι οι πιο εντυπωσιακές.

Η φωτογραφία του Satoru Karasawa είναι λειτουργεί καλά, κυρίως στους σκοτεινούς εσωτερικούς χώρους, κάτι που ισχύει και για το ντεκόρ.
Τα κοστούμια του Masanori Morikawa είναι κοντά στα αυθεντικά, ενώ το μοντάζ των Yasuyuki Ozeki και Akira Takeda δίνει έναν γρήγορο ρυθμό στην ταινία που θυμίζει αρκετά Χόλιγουντ, με την μουσική του Don Davis να ενισχύει αυτήν την τάση ακόμα περισσότερο.
Το τελευταίο αυτό στοιχείο γίνεται περισσότερο φανερό στις σκηνές της εκπαίδευσης.

Το "Tokyo Ghoul" είναι μια αρκετά καλή μεταφορά, που ωφελείται τα μέγιστα από το πρωτότυπο υλικό και τις ηθοποιίες, και προσωπικά θα ήθελα να δω πως θα ωφελούσε ένας μεγαλύτερος προϋπολογισμός τις σκηνές δράσης, στις συνέχεις που είναι δεδομένο πως θα ακολουθήσουν.

Αναδημοσίευση από FilmBoy.