Η αλήθεια (;) για τα snuff films στο Snuff: A Documentary about Killing on Camera (2008)

Ένα από τα πιο ενδιαφέροντα θέματα συζητήσεως είναι η ύπαρξη ή όχι snuff ταινιών (θυμηθείτε το αφιέρωμα του Horrorant ΕΔΩ).
Το πρώτο πράγμα που θα πρέπει κανείς να κάνει με το ξεκίνημα μιας τέτοιας συζήτησης είναι να καταλήξει στο πως ορίζει ο ίδιος ένα snuff φιλμ.

Αυτό σοφά επιχειρεί να κάνει το παρών ντοκιμαντέρ στο πρώτο του κεφάλαιο, μα αποτυγχάνει παταγωδώς στο να δώσει μια έστω και υποτυπώδη απάντηση (κάτι που κάνει και στα επόμενα του κεφάλαια, για τον ίδιο ή και διαφορετικούς λόγους), κυρίως επειδή τα talking heads που έχει μαζέψει, προφανώς δεν είναι ειδικοί επί του θέματος, και συχνά αμολούν ένα σωρό αρλούμπες.

Ειδικά το φινάλε, κατά το οποίο ο Mark L. Rosen [παραγωγός του The Sword and the Sorcerer (1982)] μας διηγείται μια ταινία για το πώς είδε ένα υποτιθέμενο snuff φιλμ, για το οποίο δυστυχώς δεν παραθέτει καμία απόδειξη πέραν της εξιστόρησης του, είναι για γέλια, και το ότι αυτό το segment μπήκε τελευταίο στο μοντάζ προδίδει τη φτώχεια του όλου εγχειρήματος.

Από κλιπ θα δείτε αποσπάσματα από τους συνήθεις ύποπτους [The Texas Chain Saw Massacre (1974), Snuff (1975), Emanuelle in America (1977), Faces of Death (1978), Cannibal Holocaust (1980), Guinea Pig: Flower of Flesh and Blood (1985), και Henry: Portrait of a Serial Killer (1986)], υλικό από βασανισμούς και εκτελέσεις εν καιρώ πολέμου (το οποίο κάνει τον γύρο του διαδικτύου έτσι και αλλιώς, προς ικανοποίηση κάθε λογής περίεργου), καθώς και το μικρού μήκους Electrocuting an Elephant (1903), το οποίο είναι μάλλον το αρχαιότερο φιλμ θανάτου ζώου.

Ίσως η σημαντικότερη του προσφορά να είναι το λίγο υλικό που έχουν κινηματογραφήσει διάφοροι serial killers, αλλά πέραν τούτου, έχουμε να κάνουμε απλά με έναν έξυπνο τίτλο να περιβάλει ένα όχι και τόσο ευφυές προϊόν.

Η παραγωγή και η σκηνοθεσία είναι του Paul von Stoetzel, που είναι γνωστότερος για τις μικρού μήκους ταινίες του.
Δείτε τη ταινία παρακάτω.

Χρήστος Μουρούκης.