Το Παιχνίδι του Τζέραλντ - Gerald ‘s Game (2017) review

Το «Παιχνίδι του Gerald» είναι άλλη μια μεταφορά από νουβέλα του μεγάλου σύγχρονου συγγραφέα τρόμου Stephen King.
Πρόκειται για μια από τις πιο αριστουργηματικές του ιδέες και μνημονεύεται από πολλούς, δεδομένου ότι κι εγώ ακόμη που δεν την έχω διαβάσει γνώριζα αναλυτικά την υπόθεση πριν δω την ταινία, γιατί μου την έχουν διηγηθεί φίλοι.

Βασική πρωταγωνίστρια είναι η Jessie (Carla Gugino, The Space Between Us) η οποία επισκέπτεται μαζί με τον σύζυγό της τον Gerald (Bruce Greenwood, Kingsman: The Golden Circle) ένα απομονωμένο εξοχικό προκειμένου να αναθερμάνουν τον γάμο τους.

Κατά τη διάρκεια ενός ερωτικού παιχνιδιού, ο Gerald δένει την Jessie στο κρεβάτι με χειροπέδες.
Λίγο αργότερα, πεθαίνει από ανακοπή καρδιάς, αφήνοντας τη σύζυγό του δεμένη και ανήμπορη να απεγκλωβιστεί από τα σιδερένια δεσμά.

Από εκεί και πέρα παρατηρούμε τη Jessie να προσπαθεί απεγνωσμένα να επιβιώσει και παράλληλα να διατηρήσει τη λογική της, ενώ οι προκλήσεις διαδέχονται η μία την άλλη: Ένας άγριος πεινασμένος σκύλος, ένας «πειραγμένος» στο μυαλό εισβολέας και ένα παιδικό τραύμα που έρχεται από το παρελθόν για να τη στοιχειώσει.

Η σκηνοθεσία του Mike Flanagan είναι λιτή και επί της ουσίας.
Η ερμηνεία της Gugino είναι συγκλονιστική και μάλιστα πέρα από το γεγονός ότι μας κάνει να συμπάσχουμε μαζί της, ως γυναίκα που έχει μπλέξει σε μια επικίνδυνη κατάσταση, πετυχαίνει να ενσαρκώσει καλά και τη «φωνή της συνείδησής» που φαντάζεται η Jessie ότι της μιλάει και της συμπαραστέκεται στο μεγαλύτερο μέρος της ταινίας.

Το ίδιο ισχύει και για τον Greenwood που από τη στιγμή του θανάτου του Gerald και μετά, επιστρέφει στις παραισθήσεις της Jessie ως μια στερεότυπη εικόνα που έχει αυτή για το άτομό του.
Φαντάζομαι ότι ως μεταφορά είναι κάτι παραπάνω από πετυχημένη, δεδομένου ότι πρόκειται για μια πολύ καλή ταινία.

Γενικότερα παρατηρώ ότι οι πιο επιτυχημένες μεταφορές από βιβλία του King είναι όσες έχουν να κάνουν με το ρεαλιστικό στοιχείο, όπως είναι οι κοινωνικές ιστορίες και τα ψυχολογικά θρίλερ.
Δεν ισχύει πάντα το ίδιο και για τις φανταστικές ιστορίες τρόμου του, αλλά κατά τη γνώμη μου αυτό έχει να κάνει όχι μόνο με τα τεχνικά μέρη της εκάστοτε παραγωγής, αλλά και με το γεγονός ότι ορισμένα από τα «φανταστικά» στοιχεία που επιστρατεύει στα μυθιστορήματά του, όταν οπτικοποιούνται εμφανίζονται κάπως… cheesy.

Δεν λείπουν βέβαια και κάποια προβλήματα που ρίχνουν κάπως το τελικό αποτέλεσμα όπως ότι σε αρκετά σημεία ο ρυθμός πέφτει τόσο που κουράζει τον θεατή –παρά τη φιλότιμη προσπάθεια να μην συμβεί αυτό- και ο παρατεταμένος επίλογος που ασχολείται με το «μετά» της υπόθεσης και που τον βρήκα μάλλον φλύαρο.

Γενικά η μία ώρα και 45 λεπτά που διαρκεί η ταινία είναι υπερβολικά πολύς χρόνος για τα όσα αφηγείται και αν ήταν κάπως πιο σύντομη, θα μιλούσαμε για ένα αριστούργημα.
Σίγουρα όμως «το παιχνίδι του Gerald» όπως και το remake του «It» που προβάλλεται φέτος είναι από τις καλύτερες δουλειές τόσο σαν μεταφορές από ιστορίες του Stephen King, όσο και σαν ταινίες καθεαυτές και σίγουρα αξίζουν την προσοχή οποιουδήποτε τρομο-φαν.

Βασίλης Γιαννάκης.