Cult of Chucky (2017) review

To Cult of Chucky είναι η έβδομη ταινία του franchise της «κούκλας του σατανά» όπως το μεταφράζουν στην χώρα μας, το οποίο ξεκίνησε από τα τρία Child ‘s Play, συνεχίστηκε με τις horror κωμωδίες Bride of Chucky και Seed of Chucky (μία από τις 10+1 Bad Horror Movies We Love) και αναβίωσε το 2013 με το Curse of Chucky.

Με τον σεναριογράφο του αυθεντικού Child ‘s Play, Don Mancini να αναλαμβάνει εξολοκλήρου τα ηνία αυτής της συνέχειας και την ανάσα ζωής που έδωσε στη σειρά το προηγούμενο μέρος, όλα δείχνουν να εγγυώνται μία σίγουρη επιτυχία αν και … δεν επετεύχθη εξολοκλήρου ο στόχος.

Το Cult of Chucky ξεκινάει εκεί που τελείωσε το προηγούμενο μέρος, με την πρωταγωνίστρια Nica (Fiona Dourif, Enclosure) να βρίσκεται έγκλειστη σε μία ψυχιατρική κλινική, κατηγορούμενη ότι μακέλεψε όλη την οικογένειά της.
Η Nica αρχίζει να πείθεται και η ίδια ότι πάσχει από σχιζοφρένεια και ότι έχει αποδώσει μεταφυσικές ιδιότητες στην κούκλα του Chucky χωρίς να ισχύει κάτι τέτοιο.

Οι γιατροί έχουν πειστεί ότι η κατάστασή της έχει βελτιωθεί αρκετά και την μεταθέτουν σε μια άλλη κλινική, μέσης ασφαλείας, όπου το προσωπικό της παρουσιάζει διάφορες κούκλες Chucky από αυτές που κατασκευάστηκαν στη δεκαετία του 80, προκειμένου να καταστεί σίγουρο ότι δεν τις αντιμετωπίζει σαν εν δυνάμει δολοφόνους.

Το ίδιο διάστημα, ο πρωταγωνιστής των τεσσάρων πρώτων Child ‘s Play, ο Andy Barclay [που γι’ ακόμη μια φορά ενσαρκώνεται από τον Alex Vincent (Curse of Chuckie)] βιώνει μία απέραντη μοναξιά βασανίζοντας διαρκώς το σακατεμένο κεφάλι της αληθινής κούκλας του σατανά που φυλάει στο χρηματοκιβώτιο του σπιτιού του, ενώ η «νύφη του Chucky» (Jennifer Tilly, Curse of Chuckie) βρίσκεται σε επιφυλακή διότι ο αγαπημένος της ετοιμάζει ένα νέο, πανούργο σχέδιο, έχοντας βάλει την Nica στο στόχαστρο του.

Όλοι οι «Τσάκηδες» της κλινικής ζωντανεύουν, προκαλώντας το μεγαλύτερο λουτρό αίματος στην ιστορία της σειράς.

Ας μην κοροϊδευόμαστε: Η πράξη έχει δείξει ότι όταν ο Chucky μιλάει πολύ, οι ταινίες του δεν απέχουν πολύ από την κωμωδία.
Και στην ταινία αυτή –σε αντίθεση με την προηγούμενη- μιλάει αρκετά και πετάει συνέχεια ατάκες.

Ο Mancini προσπαθεί να ισοσταθμίσει την κατάσταση επιστρατεύοντας το στοιχείο του gore που είναι πιο έντονο από ποτέ στο παρελθόν, κάποιες λήψεις με εικόνα που διαιρείται όπως στις ταινίες του De Palma, αλλά και έναν έντονο σουρεαλισμό που σε συνδυασμό με το χιούμορ της ζωντανής κούκλας, δημιουργεί μια νοσηρή ατμόσφαιρα παράνοιας.

Κατά τη γνώμη μου καταφέρνει τελικά να απαγκιστρώσει το όλο σύνολο από τις ατραπούς της κωμωδίας, που αν κρίνουμε από τη χαμηλή αποδοχή που είχε το Seed of Chucky (2004), δεν αποτελεί το δυνατό χαρτί της σειράς.
Αυτός είναι και ο λόγος που η ταινία μοιάζει να μην έχει σαφή κατεύθυνση ως προς το ύφος και την ατμόσφαιρά της, αν και θεωρώ ότι της προσδίδει έναν σουρεαλισμό που της πηγαίνει αρκετά.

Εγκληματική θεωρώ την υποβάθμιση του Alex Vincent σε Β ή ακόμη και Γ ρόλο, καθώς η συμμετοχή του στην ταινία περιορίζεται σε κάποιες cameo εμφανίσεις που κι αυτές ακόμη δεν έχουν καμία σύνδεση με την κεντρική ιστορία.

Θεωρώ ότι έπρεπε να υπάρξει μεγαλύτερος σεβασμός προς τον χαρακτήρα που μαζί με τον Chucky πρωταγωνίστησε στον μεγαλύτερο αριθμό ταινιών του franchise και η υποβάθμισή του στο βωμό του να γίνει soft-reboot (δηλαδή να απευθύνεται το έργο μόνο στο νέο κοινό που έχει δει μόνο την προηγούμενη συνέχεια) ήταν ολέθριο σφάλμα.

Αλλά αν παραβλέψουμε τις όποιες αδυναμίες του, το Cult of Chucky είναι ένα διασκεδαστικό b-movie, όχι τόσο «σκοτεινό» όσο το Curse of Chucky αλλά ούτε τόσο γελοίο όσο το Seed of Chucky.
Μάλιστα έχω την αίσθηση ότι είναι το πιο αιμοβόρο του franchise.

Βασίλης Γιαννάκης.