Blade Runner 2049 review

Το Blade Runner που κυκλοφόρησε το 1982 είναι μια από τις πιο επιδραστικές ταινίες στην ιστορία του κινηματογράφου, και από τις κορυφαίες στην κατηγορία της επιστημονικής φαντασίας.
Ο μύθος της γιγαντώθηκε με τον καιρό για παρασκηνιακούς λόγους (καυγάδες, διαφωνίες, πολλές εκδόσεις, διφορούμενο σενάριο), με αποτέλεσμα να αποκτήσει σταδιακά έναν cult χαρακτήρα αριστουργήματος.

Έτσι αντιλαμβάνεται κανείς την ανησυχία και τις επιφυλάξεις που κυριαρχούν από ένα φανατικό κοινό αλλά και κριτικούς, για το sequel που κυκλοφορεί 35 χρόνια μετά!

Τελικά όλο αυτό το ρίσκο αξίζει;
Σε πολύ μεγάλο βαθμό ναι.
Και αυτό γιατί μάλλον βρέθηκε ο κατάλληλος άνθρωπος να υπερασπιστεί αυτή τη μεγάλη κληρονομιά.

Ο Dennis Villeneuve είχε κάνει από πέρυσι μια «πρόβα» στο χώρο της επιστημονικής φαντασίας με το πολύ ωραίο Arrival, και τώρα αναλαμβάνει το πιο φιλόδοξο αλλά και πιο απαιτητικό εγχείρημα στην καριέρα του μέχρι στιγμής.
Και τα πάει πολύ καλά.

Με μια τεχνική κινηματογράφησης που θυμίζει την τελευταία του ταινία, με έναν αργό ρυθμό και πολλά πανοραμικά και κινούμενα πλάνα, δημιουργεί μια εξαιρετική απεικόνιση ενός δυστοπικού μέλλοντος (σε συνδυασμό και με την υπέροχη φωτογραφία), δίνοντάς μας όχι τόσο την παρακμή που είχε διαποτίσει την πρώτη ταινία, όσο την ψυχρότητα ενός μηχανοποιημένου και κονσερβοποιημένου κόσμου.

Πέρα όμως από το εντυπωσιακό οπτικό αποτέλεσμα, ο Villeneuve διατηρεί το ρυθμό της ταινίας εξαιρετικά, παρέχει προσεκτικές δόσεις δράσης, και με ένα συνεχές αίσθημα μυστηρίου διατηρεί μια ένταση που σε κρατάει σε εγρήγορση (σημαντική συμβολή και από τη μουσική επένδυση), χωρίς να βαρεθείς παρά τη μεγάλη διάρκεια.

Υπάρχουν κάποιες ελάχιστες σκηνές που ίσως τράβηξαν λίγο παραπάνω, και κάποιες καλοπροαίρετες υπερβολές (από υπέρμετρο σεβασμό ίσως στο πρώτο), αλλά πριν φτάσει στο σημείο να κουράσει αποφεύγει την παγίδα.
Πολύ καλό όμως είναι και το σενάριο, το οποίο αποτελεί πάντα στοίχημα για κάθε sequel.

Χωρίς να πούμε τίποτα για την υπόθεση, καθώς είναι δύσκολο να μην αποκαλύψουμε στοιχεία, το στόρι παρουσιάζει μεγάλο ενδιαφέρον και χτίζει μια εξαιρετική αστυνομική αναζήτηση, παίζοντας ξανά με τη φύση των πρωταγωνιστών.
Σε επίπεδο διαλόγων ίσως δεν φτάνει στο φιλοσοφικό επίπεδο του πρώτου, αλλά έχει τις ατάκες που μπορούν δώσουν τροφή για σκέψη και προβληματισμό.

Όσον αφορά τους ηθοποιούς έχουμε πολύ καλές επιλογές, με τον Ryan Gosling (La La Land) να δείχνει ιδανικός στο ρόλο του λιγομίλητου αστυνομικού, με μια ερμηνεία που τον έχουμε να δει να επαναλαμβάνει κατά καιρούς, και φυσικά τον Harrison Ford (Star Wars: The Force Awakens) να επιστρέφει στο ρόλο του Deckart.

Από την άλλη κάποιοι β’ ρόλοι δεν αναπτύσσονται αρκετά, αλλά μέσα σε αυτό το κλίμα βιομηχανοποίησης και μυστηρίου που κινείται η ταινία, αυτό δεν κακοφαίνεται.
Το αποτέλεσμα είναι ένα πραγματικό δείγμα κινηματογράφου ως ένα σκεπτόμενο φιλμ φαντασίας, και μια άξια συνέχεια της πρώτης ταινίας.

Αναδημοσίευση από FilmBoy.