One of Us (2017) review

O Brent (Derek Smith) έχει κάνει πράξη την φαντασίωση πολλών αντρών:
Διαθέτει ένα χαρέμι πιστών και αφοσιωμένων γυναικών («Κοινόβιο» το αποκαλούν στην ταινία, αλλά ας μην κρυβόμαστε, το κοινόβιο στο οποίο ηγείται ένας άντρας και αποτελείται από γυναίκες ονομάζεται χαρέμι).

Η Melanie (Christa B. Allen, Youth in Revolt) είναι μια δημοσιογράφος που μεταβαίνει στην περιοχή αναζητώντας την καλύτερή της φίλη που υποψιάζεται ότι έπεσε θύμα της ομάδας και προκειμένου να ξεσκεπάσει τη δράση του Brent, υποδύεται ένα επίδοξο μέλος του χαρεμιού του … εεε, συγνώμη, του κοινοβίου του ήθελα να πω, που γίνεται «μία από αυτούς» και προσπαθεί να αντισταθεί στην χειραγώγηση.

Το σενάριο έχει γραφτεί από τους Andrea Ajemian και Blaine Chiappetta και ενέχει μια τόσο φαλλοκρατική διαπραγμάτευση (τύπου «άντρας χειραγωγεί γυναίκες») που καταντά φεμινιστική (ο Brent είναι πανέμορφος και ο ηθοποιός τον υποδύεται αρκετά καλά, πείθει ότι είναι γεννημένος να ηγείται, ενώ όλοι οι «καλοί» της υπόθεσης είναι γυναίκες).

Η σκηνοθεσία από τον Blake Reigle είναι συμπαθητική, αν και σε κάποια σημεία η προχειρότητα στις επί μέρους επιλογές, όπως επίσης και στις ερμηνείες που εκμαιεύει από το γυναικείο καστ, δεν είναι ό,τι καλύτερο.

Υπάρχουν κάποιες ανατροπές που λειτουργούν αρκετά καλά, ενώ η όλη ατμόσφαιρα αντλεί πολλά στοιχεία από τα παραδοσιακά αμερικάνικα θρίλερ.

Δεν διαφοροποιείται αισθητά από τον σωρό των b-movies και διατηρεί το ενδιαφέρον του θεατή μόνο για όσο απαιτείται να το παρακολουθήσει μέχρι το τέλος.

Εν τέλει δεν ξεχωρίζει, αλλά είναι συμπαθητική ως «ταινία του σαββατόβραδου».

Βασίλης Γιαννάκης.