Έρχεται τη Νύχτα - It Comes At Night (2017) review

Σε μία Αμερική όπου ένας θανατηφόρος ιος έχει αφανίσει ένα μεγάλο μέρος του πληθυσμού, μία οικογένεια κρύβεται σε ένα απομακρυσμένο σπίτι στο δάσος.
Η έλευση μίας καινούργιας οικογένειας στο σπίτι-κρησφύγετο, αρχικά μοιάζει ως χείρα βοηθείας αλλά στη συνέχεια αρχίζει να ανατρέπει επικίνδυνα τις ήδη τεταμένες ισορροπίες.

Τα τελευταία χρόνια ο αμερικάνικος τρόμος δεν διανύει και τις καλύτερες μέρες του.
Τα πολλά φιλμ που κυκλοφορούν κάθε χρόνο μοιάζουν τετριμμένα επαναλαμβάνοντας την ίδια συνταγή με εφέ, χιλιοφορεμένα κλισέ και φτηνά jump scares προκείμενου να κάνουν τους θεατές να πεταχτούν από το κάθισμα τους.

Σε μία τέτοια άνυδρη περίοδο άρχισαν να εμφανίζονται, αρχής γενομένης από το It Follows του 2014 μέχρι και το πρόσφατο φετινό Τρέξε!, ταινίες που διέφεραν από τα συνηθισμένα και όχι μόνο έδωσαν ανάσες ζωής στο horror gerne αλλά δημιούργησαν προσδοκίες για μία στροφή των νέων δημιουργών προς την αναγέννηση του είδους.

Σαν μία τέτοια ταινία πλασαρίστηκε και το Έρχεται τη Νύχτα.
Είναι όμως...;
Θα μπορούσε αλλά ...δυστυχώς όχι!

Ο μόλις 28χρονος Τεξανός Trey Edwart Shults, μετά το επιτυχημένο χαμηλού μπάτζετ ανεξάρτητο ντεμπούτο του Κrisha, κάνει στροφή από το δράμα στον τρόμο φιλοδοξώντας με την δεύτερη ταινία του να μπει κι αυτός στο κλειστό κλαμπ της νέας horror εποχής, παρουσιάζοντας ένα κλειστοφοβικό ψυχολογικό θρίλερ που βασίζεται περισσότερο σε εγκεφαλικά παιχνίδια και λιγότερο σε αυτούσιες σκηνές τρόμου, ευελπιστώντας να γίνει το νέο It Follows.
Kι ενώ μέχρι τα μισά τα καταφέρνει περίφημα, στη συνέχεια εγκλωβίζεται σε έναν ιστό που το ίδιο έπλεξε.

Ο Shults δημιουργεί υψηλές προσδοκίες από τις πρώτες κιόλας σκηνές.
Η κάμερα περιεργάζεται μυστηριακά τους σκοτεινούς διαδρόμους του σπιτιού και ζουμάρει στα γεμάτα φόβο πρόσωπα των πρωταγωνιστών προϊδεάζοντας για ένα αγωνιώδες φιλμ.

Ένας αόρατος τρόμος πλανάται στον αέρα και μία άγνωστη απειλή είναι πανταχού παρούσα, την ίδια στιγμή που η πραγματικότητα μπλέκεται με τα όνειρα - εφιάλτες σαν να βρίσκεται σε ένα λιντσεικό σύμπαν.

Η λιτή σκηνοθεσία και η καλοκουρδισμένη αφήγηση πλέκουν έναν διαφαινόμενο εφιάλτη, που όσο περνά η ώρα όχι μόνο δεν έρχεται αλλά σταδιακά αποδυναμώνεται με συνέπεια το ενδιαφέρον να έχει εξανεμιστεί πλήρως στη δραματική κορύφωση του φινάλε.

Όσες καλές προθέσεις κι αν είχε ο Τεξανός σκηνοθέτης για ένα φιλμ πιο σκεπτόμενου τρόμου, δεν καταφέρνει να τις υλοποιήσει ικανοποιητικά σε μία ταινία που δίνει πολλές υποσχέσεις και δεν τηρεί σχεδόν καμία.

Στους κινηματογράφους από 7 Σεπτεμβρίου.

Αναδημοσίευση από FilmBoy.