Τα Home Invasion στον κινηματογράφο

Παντού στον κόσμο, το home invasion (κατά την ελληνική νομοθεσία, διατάραξη οικιακής ειρήνης) είναι παράνομο, και συνήθως συρρέει με άλλες αξιόποινες πράξεις όπως η κλοπή, ο βιασμός, ο εμπρησμός, η επίθεση, η κακοποίηση, η ομηρία, η άσκηση βίας κατά οποιονδήποτε τρόπο κτλ.

Για παράδειγμα, η διατάραξη της οικιακής ειρήνης μπορεί να έχει ως τελικό σκοπό την ιδιοποίηση ξένου πράγματος με τη χρήση ή την απειλή χρήσης βίας εναντίον προσώπων. 
Αυτός είναι ο ορισμός της ληστείας. 
Σε αντίθετη περίπτωση, όταν δηλαδή δεν υπάρχει χρήση βίας ή απειλή χρήσης βίας, είτε γιατί οι ιδιοκτήτες δεν είναι παρόντες είτε γιατί δεν έχουν αντιληφθεί τη διατάραξη, η τελευταία συρρέει με απλή κλοπή. 
Σε κάθε περίπτωση ο εγκληματίας μπορεί να είναι οπλισμένος ή και όχι.

Πέραν όμως του νομικού σκέλους, μια εκ των βασικότερων ελευθεριών του ανθρώπου είναι το κεκτημένο της ιδιωτικότητας, οι σοβαρές παραβιάσεις της οποίας δεν αποκλείεται να προκαλούν τραύματα όμοια με αυτά που εμφανίζονται σε ένα πρόσωπο που έχει υποστεί βιασμό. 
Ως τέτοιος, είναι ο απόλυτος τρόμος. 
Η παραβίαση της ιδιωτικότητας της οικίας μας.

Ο τρόμος απεικονίζεται στο σινεμά από τις απαρχές της 7ης τέχνης, και δεν είναι περίεργο και πως το θέμα του home invasion ήδη από τη δεκαετία του 1910 κάνει την εμφάνιση του στο celluloid, σε ταινίες τρόμου και όχι μόνο (για παράδειγμα, αμέτρητα γουέστερν από το 1910 έως το 1950 διαθέτουν σκηνή home invasion).

Όμως επειδή ο χώρος μας είναι περιορισμένος, και επειδή υπάρχουν εκατοντάδες ταινίες στις οποίες κινηματογραφήθηκε μια σκηνή home invasion, εμείς θα εστιάσουμε στις σημαντικότερες ταινίες των οποίων αυτό ήταν το κεντρικό θέμα.

The Night Holds Terror (1955)

Στο The Night Holds Terror (1955) ένα τσούρμο βαρυποινιτών που πρόσφατα απέδρασε μπουκάρει σε ένα σπίτι και όσο η αστυνομία το περικυκλώνει τόσο αυτοί αυξάνουν τις πιέσεις προς τους ενοίκους, δηλαδή μια φιλήσυχη οικογένεια. 
Αυτή η ταινία του σεναριογράφου και σκηνοθέτη Andrew L. Stone βασίζεται σε μια πραγματική ιστορία ομηρίας, πράγμα που την κάνει ακόμη πιο τρομακτική.

Επίσης το 1955 κυκλοφόρησε και το παρόμοιο, μα πολύ πιο γνωστό πλέον, The Desperate Hours στο οποίο, άλλο ένα τσούρμο καταδίκων τρομοκρατεί μια άλλη άτυχη οικογένεια, μέσα στην οικία της. 
Το αριστούργημα αυτό του σκηνοθέτη William Wyler βασίστηκε σε μια νουβέλα του Joseph Hayes.  
Το 1990 ο Michael Cimino σκηνοθέτησε ένα αξιοπρεπές remake με πρωταγωνιστές τους Mickey Rourke και Anthony Hopkins.

Στο Three Came to Kill (1960) τρεις επαγγελματίες δολοφόνοι εισβάλουν στο σπίτι ενός υπάλληλου αεροδρομίου με σκοπό να ρίξουν ένα αεροπλάνο. 
Αυτό το κατά κάποιο τρόπο film noir του σκηνοθέτη Edward L Cahn ξεχωρίζει κυρίως χάρη στις ερμηνείες σπουδαίων ηθοποιών όπως ο Cameron Mitchell και ο John Lupton.

Το Five Minutes to Live (1961) είναι μια ιδιαίτερη περίπτωση φιλμ στο οποίο μια συμμορία τρομοκρατεί τους κατοίκους μιας πόλης, χτυπώντας τα κουδούνια τους και σκοτώνοντας όποιον είχε την ατυχία να απαντήσει. 
Η ταινία του σκηνοθέτη Bill Karn δυστυχώς φλερτάρει με τον συντηρητισμό που γεννά η αστική προστασία, αλλά οι φαν του Johnny Cash σίγουρα θα θέλουν να ρίξουν μια ματιά.

Lady in a Cage 1964

Το Lady in a Cage 1964 σε σκηνοθεσία Walter Grauman δεν θα μπορούσε να έχει πιο επεξηγηματικό τίτλο καθώς βρίσκει την πρωταγωνίστρια φυλακισμένη στο ασανσέρ της οικίας της ενώ μια μικρή συμμορία μασκοφόρων εισβάλει στο σπίτι της και σπέρνει τον τρόμο.

Στo Cul-de-sac (1966) δύο εγκληματίες βρίσκουν καταφύγιο σε ένα κάστρο ενός άτυχου ζευγαριού. 
Εδώ ο σκηνοθέτης Roman Polanski προσπαθεί να χτίσει χαρακτήρες μέσω των σχέσεων που δημιουργούνται κατά τον άτυπο αυτό εγκλεισμό, και επιτυγχάνει μια σπουδή στον ψυχισμό των πρωταγωνιστών.

Η ταινία-ορόσημο του είδους είναι αναμφίβολα το Straw Dogs (1971), στο οποίο ένα ζευγάρι που το υποδύεται έξοχα ο Dustin Hoffman και η Susan George τρομοκρατείται στο νέο του εξοχικό από ένα τσούρμο επαρχιώτες. 
Ο σκηνοθέτης Sam Peckinpah πετυχαίνει να αποδώσει άψογα εν μέσω αγριάδων μια ακόμη μια μάχη όχι τόσο ανάμεσα στο καλό και το κακό, αλλά το παλιό και το μοντέρνο, ή ακόμη καλύτερα το συντηρητικό και το προοδευτικό. 
Έγινε μάλιστα και remake το 2011, με τον ίδιο τίτλο, σε σκηνοθεσία Rod Lurie, και το αποτέλεσμα ήταν παραδόξως αξιοπρεπές.

Αλλά και στο A Clockwork Orange της ίδιας χρονιάς, ο σεναριογράφος και σκηνοθέτης Stanley Kubrick θα βάλει τη λευκοφορεμένη συμμορία του να εισβάλει σε ένα σπίτι πλουσίων. 
Το άλλο κοινό που έχουν αυτές οι δύο ταινίες είναι πως αμφότερες προτάθηκαν για Oscar.

Naked Massacre (1976)

Στο άθλιο, αλλά όλως περιέργως άκρως γοητευτικό Naked Massacre (1976) από τον σκηνοθέτη Denis Héroux, ένας βετεράνος του πολέμου του Βιετνάμ θα γίνει ο τρόμος μιας παρέας νοσοκόμων όταν θα εισβάλει στο σπίτι τους.

Στο ρατσιστικό παραλήρημα Fight for Your Life (1977) του σκηνοθέτη Robert A Endelson, ένα τσούρμο λευκών καταδίκων εισβάλει στην οικία μιας φιλήσυχης οικογένειας αφροαμερικάνων και τους βασανίζουν ποικιλοτρόπως.

Στο σκληρό Demented του (1980), από τον σκηνοθέτη Arthur Jeffreys, η πρωταγωνίστρια θα βιαστεί ομαδικώς στην οικία της, και ενώ οι συλληφθέντες βρίσκονται στη φυλακή, αυτή θα έχει οράματα πολιορκίας από αυτούς, αλλά είναι όντως οφθαλμαπάτες;

Στο Angst (1983) του σκηνοθέτη Gerald Kargl ένας άλλος κατάδικος θα επιδοθεί σε κρεσέντο σαδισμού, με δέκτη μια οικογένεια.

La Casa nel Tempo (1989)

Στο La Casa nel Tempo (1989) του Lucio Fulci οι κανόνες αλλάζουν αφού οι ληστές που εισέβαλαν σε ένα σπίτι γίνονται έρμαια των σαδιστικών ορέξεων των ενοίκων. 
Παρόμοιο είναι και το The People Under the Stairs (1991) από τον μετρ του τρόμου Wes Craven. 
Ενώ η τηλεταινία Armed and Innocent (1994) του σκηνοθέτη Jack Bender, είναι βασισμένη σε αληθινή ιστορία και βρίσκει έναν ανήλικο να αντιμετωπίζει μόνος του δύο εισβολείς.

Στο We the People (1995) από τον σεναριογράφο και σκηνοθέτη Brent Huff, τρία ζευγάρια παραθερίζουν σε ένα εξοχικό στο δάσος όταν γνωρίζουν τον απόλυτο τρόμο από δύο κακοποιούς.

Στις τηλεταινίες The Secret She Carried (1996) του σκηνοθέτη Dan Lerner και Home Invasion (2007) του σκηνοθέτη David Jackson, στόχος γίνονται οι νοικοκυρές.

Στο αριστουργηματικό Funny Games (1997), από τον σεναριογράφο και σκηνοθέτη Michael Haneke, ένα δίδυμο ψυχοπαθών εγκληματιών κρατά σε ομηρία μια οικογένεια με σκοπό την αργή εξόντωση της. 
Δέκα χρόνια αργότερα, το 2007, ο Michael Haneke παρέδωσε και ένα εξίσου αξιόλογο remake του έργου του.

Funny Games (1997)

Στο If I Die Before I Wake (1998) του σκηνοθέτη Brian Katkin τρεις κακοποιοί εισβάλουν στο σπίτι μιας οικογένειας και κρατώντας τη σε ομηρία σπέρνουν τον τρόμο, όμως η έφηβη κόρη έχει καταφέρει να κρυφτεί και να καταστρώσει το δικό της σχέδιο.

Στο Panic Room (2002), από τον σκηνοθέτη David Fincher μια γυναίκα και η κόρη της εγκλωβίζονται στο σπίτι όταν εισβάλουν τρεις ληστές.

Στο αδιάφορο Dynamite (2004) του σκηνοθέτη Walter Baltzer τρεις κακοποιοί εισβάλουν στο σπίτι μιας γυναίκας.

Στο Ils (2006), του σεναριακού και σκηνοθετικού διδύμου των David Moreau και Xavier Palud, το πρωταγωνιστικό ζευγάρι θα περάσει μια νύχτα φρίκης όσο ένα τσούρμο εισβολέων τους τρομοκρατεί.

The Strangers (2008)

Στο The Strangers (2008) από τον σεναριογράφο και σκηνοθέτη Bryan Bertino, ένα ζευγάρι παραθερίζει σε ένα απομονωμένο εξοχικό, όταν αυτό πολιορκείται από μασκοφόρους οι οποίοι όταν ρωτιούνται γιατί το κάνουν αυτό, απλά απαντάνε «γιατί ήσασταν μέσα».

Στο The Collector (2009) σε σκηνοθεσία Marcus Dunstan, ένας κακοποιός εισβάλει σε ένα σπίτι, για να ανακαλύψει πως ένας άλλος τον πρόλαβε, και το έχει γεμίσει παγίδες, σε μια από τις πιο πρωτότυπες εκ των πρόσφατων ιδεών του είδους.

Στο The Truth (2010) του σκηνοθέτη Ryan Barton-Grimley, έχουμε φαινομενικά να κάνουμε με μια απλή περίπτωση home invasion, όμως το σενάριο είναι πολύπλοκο και οι κεντρικοί χαρακτήρες μάλλον έχουν άγνωστες πτυχές που θα καθορίσουν το «παιχνίδι».

Στο Kidnapped (2010) του σκηνοθέτη Miguel Ángel Vivas, μια συμμορία βαλκάνιων εισβάλει σε ένα σπίτι στη Μαδρίτη κρατώντας σε ομηρία την οικογένεια, ζητώντας από τον πατέρα να αδειάσει τις πιστωτικές του κάρτες.

Night Vision (2011)

Στο καναδικό Night Vision (2011) του σεναριογράφου και σκηνοθέτη Nathaniel Warsh, ένας γυναικάς τηλεοπτικός παραγωγός κοιμάται με μια κοπέλα η οποία στη συνέχεια τον κρατά δεμένο και τον βασανίζει κινηματογραφώντας παράλληλα αυτές τις δραστηριότητες.

Tο Paranoia (2011) του σκηνοθέτη Ryan Mitchelle, είναι μια straight-to-video κυκλοφορία στην οποία ο πρωταγωνιστής σκοτώνει κάποιον που εισβάλει στο σπίτι του, ο οποίος ίσως να είναι ο serial killer της γειτονιάς, αλλά ίσως και όχι.

Στο Knifepoint (2011) του σεναριογράφου και σκηνοθέτη Jed Strahm, δύο αδερφές και το σπίτι που μοιράζονται γίνονται στόχος μιας αδίστακτης συμμορίας.

Το You’re Next (2011), σε σκηνοθεσία Adam Wingard, ένα εκ των σημαντικότερων από τα πρόσφατα αριστουργήματα του είδους, και  βρίσκει μια οικογένεια που παραθερίζει σε ένα εξοχικό στη μέση του πουθενά να δέχεται επίθεση από μια συμμορία με ανατριχιαστικές μάσκες και άγνωστα κίνητρα.

Transgression (2011)

Το Transgression (2011) του σκηνοθέτη Enric Alberich, βρίσκει ένα άτυχο νεαρό ζευγάρι να δέχεται επίθεση στην οικία του από ένα τσούρμο ληστές. 
Την ίδια χρονιά, στο 23rd Psalm: Redemption (2011) του συγγραφικού και σκηνοθετικού διδύμου των Cornelius Booker III και Christopher C Odom, ένας ιερέας και η οικογένεια του κρατούνται σε ομηρία στο σπίτι τους από έναν αδίστακτο κακοποιό, θα τους σώσει άραγε η πίστη τους;

Το Home Invasion (2012) είναι μια τηλεταινία του σκηνοθέτη Doug Campbell, στην οποία ένας κακοποιός εισβάλει σε ένα σπίτι, τον δολοφονεί η ένοικος, και αργότερα η αδερφή του ζήτα εκδίκηση, διεισδύοντας μάλιστα στη θεραπευτική ομάδα της νοικοκυράς.

Στο Home Sweet Home (2013) του σεναριογράφου και σκηνοθέτη David Morlet, ένα ζευγάρι θα ζήσει τον απόλυτο τρόμο όταν θα ανακαλύψουν πως έχουν κλειστεί μέσα στο σπίτι τους παρέα με έναν μανιακό δολοφόνο.

Στο αριστουργηματικό The Purge (2013), από τον σεναριογράφο και σκηνοθέτη James DeMonaco, στο κοντινό μέλλον, η οικογένεια του Ethan Hawke κλείνεται και στη συνέχεια εγκλωβίζεται στο σπίτι της, την ημέρα της κάθαρσης, που αποτελεί ένα δωδεκάωρο τον χρόνο κατά το οποίο κάθε έγκλημα επιτρέπεται στις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής. 
Η τεράστια εμπορική επιτυχία έγινε franchise, και τα sequel μεγάλωσαν σε scope, αφήνοντας πίσω την έμφαση στο home invasion στοιχείο.

Mischief Night (2013)

Στο Mischief Night (2013) του σκηνοθέτη Richard Schenkman, μια τυφλή πρέπει να αντιμετωπίσει τον εισβολέα με όσα μέσα διαθέτει.

Δύο βρετανικές ταινίες καταπιάστηκαν με το θέμα το 2014. 
Στο Deadly Virtues: Love.Honour.Obey (2014) του σκηνοθέτη Ate de Jong, ένας εισβολέας στο σπίτι ενός ζευγαριού, δένει τον άνδρα και ξεφτιλίζει ποικιλοτρόπως τη γυναίκα. 
Στο White Settlers (2014) του σκηνοθέτη Simeon Halligan, ένα ζευγάρι λονδρέζων μετακομίζει σε ένα εξοχικό, κοντά σε σκοτσέζικο έδαφος, και γρήγορα συνειδητοποιεί πως είναι ανεπιθύμητο.

Και δύο καναδικές ταινίες καταπιάστηκαν με το θέμα το 2014. 
Στο GirlHouse (2014) των σκηνοθετών Jon Knautz και Trevor Matthews, μια νεαρή φοιτήτρια μένει σε ένα σπίτι τύπου Big Brother που κάνει streaming σε ιστοσελίδες πορνό. 
Όμως σύντομα ο ερωτισμός της παρακολούθησης θα μετατραπεί σε τρόμο όταν ένας μανιακός θεατής θα βάλει στόχο την πρωταγωνίστρια. 
Στο Tension(s) (2014) του σκηνοθέτη Vincent Lecrocq ένας πρώην αστυνομικός κρατείται όμηρος στο σπίτι του από μια συμμορία απαγωγέων που του ζητούν να φέρει εις πέρας μια περίπλοκη αποστολή.

Ο σκηνοθέτης Eli Roth επιδόθηκε σε ένα κρεσέντο μισογυνισμού με το Knock Knock (2015) στο οποίο δύο γυναίκες αποπλανούν τον Keanu Reeves και εν συνεχεία καταστρέφουν σιγά-σιγά τη ζωή του. 
Δεν είναι ακριβώς home invasion, αφού ο πρωταγωνιστής ανοίγει την πόρτα και επιτρέπει στις κοπέλες με τη θέληση του να εισέλθουν, αλλά λειτουργεί ως ένα φιλμ του είδους.

Hellions (2015)

Στο Hellions (2015) του σκηνοθέτη Bruce McDonald, ένα τσούρμο καρναβαλιστών θα εισβάλει στο σπίτι μιας κοπέλας τη νύχτα του Halloween.

Στο εξαιρετικό Shut In (2015) του σκηνοθέτη Adam Schindler, μια αγοραφοβική κοπέλα, έγκλειστη στο σπίτι της, θα δεχθεί εισβολή από μια συμμορία που πιστεύει πως η πρωταγωνίστρια κρύβει περιουσία, αλλά δεν θα τους βγει σε καλό…

Εσείς κλειδώσατε απόψε;

Χρήστος Μουρούκης.